Symphony X - Paradise Lost (2007)

Nee het groeit niet. Het word soms zelfs saai. Halfje omlaag.

Deze CD groeit nog steeds. Ik heb Symphony X ook een paar keer live gezien dit jaar en dan komt de power van deze band ook goed tot zijn recht. Domination is mijn prijsnummer van de CD, die naar het einde toe lichtelijk inzakt. De roots van Dream Theater zijn nog wel hoorbaar, maar het gitaarspel en vooral de zang geven de band een eigen gezicht. De zanger is voortreffelijk en erg krachtig.

Prachtige plaat natuurlijk, hoe kan het ook anders van deze geweldige power band.
4,5* voor een verhaal dat ik nu niet helemaal uit ge leggen.

Vindt vooral Paradise Lost, het nummer geweldig, schitterende zang!

Bah heb de plaat wat laat ontdekt maar voorlopig verdwijnt ie niet uit de autoradio.

Kippevel van The Sacrifice, ben wel gevoelig voor ballads Wat een prachtplaat.

Vind het zo gaaf aan deze CD dat hij lekker bombastisch begint met intronummer, en dan gaat het tempo er bij Set the World on Fire zo heerlijk in, en eigenlijk laat de CD het dan ook niet meer los tot aan het eind.

Ik ken de vorige platen nog helemaal niet en kwam eigenlijk op deze CD omdat ik naar werk van Russel Allen zocht, hij fascineerde me bij Lucassens werk nogal.

Lees nogal veel over dat deze plaat 'heavy' is vergeleken met hun voorgangers. Het is absoluut de 'hardste' plaat in mijn collectie maar ik krijg er geen genoeg van.

Super!

gaaf album, power metal met een beetje progressieve invloeden. lekkere melodieën en uitstekende solo's.
beste nummers zijn domination en seven

Russell Allen klinkt hier ruiger dan ooit. Maar hij blijft fantastisch!
Het album is ook iets minder progressief dan de voorgangers. Toch zijn de nummers weer lekker gelaagd en is er per luisterbeurt weer meer en meer te beleven. Hoogtepunt is het balladeachtige titelnummer.
Symphony X manifesteert zich opnieuw als één van de betere bands in het genre.

Prima schijf hoor. Maar je wordt geen moment rust gegund (pas als het al te laat is The Sacrifice, en tegen die tijd heb ik hem al afgezet).
Als de heren daar nog eens voor kunnen zorgen...

Het titelnummer heb je dan zeker overgeslagen?

idd!

Fantastische plaat vooral het nummer paradise lost is briliant een van hun beste nummers,zeker een vooruitgang ben ook heel benieuwd naar hun nieuwe cd iconoclast.

Sorry, nee, niet overgeslagen. Jullie hebben gelijk, er zitten wel een tweetal rustpuntjes in.
Verlaagd naar 3,5 wegens te veel van hetzelfde in hetzelfde tempo.

Ik heb nogal een zwak voor Symphony X. Ik vind de overdaad aan riffs, solo's en toetsenwerk in een middeleeuwse setting bijzonder sfeervol. En Russell Allen speelt ook een behoorlijk hoofdrol wat dat betreft. Al vind ik hem op Paradise Lost minder sterk dan op Divine Wings Of Tragedy of Twilight In Olympus.

Paradise Lost herbergt ook nog eens veel details. Wat dat betreft is het meer een groeialbum dan het overige Symphony X werk.

Aargh, ik hou van deze muziek.. Waarom zo treurig? Mijn ouders doen dat NIET

Tja, volgens mij was ik op jouw leeftijd daar juist trots op.

Haha, het wordt anders als ze de kabels van je cd-speler doorsnijden en je iPod verdrinken...

Uhm, is het gek dat ik dit één-tweetje even niet volgen kan?

Er zit geen dubbele bodem in hoor.

In het tweede bericht van Sectumsempra verduidelijkte ze haar punt, waardoor je moeilijk trots kunt zijn.

Ik had zowel dit album als Iconoclast tot nu toe een 4,5 gegeven. Toch heb ik uiteindelijk Paradise Lost een halfje lager gegeven dan het nieuwe album. Hieronder leg ik uit waarom.

Vandaag de plaat nog maar eens opgezet om eens goed de vergelijking te trekken met Iconoclast. Het is op de pagina van Iconoclast wel al vaker gezegd dat het eigenlijk een soort Paradise Lost 2.0 is. Ik ben het daar toch niet echt mee eens. Er zit in Paradise Lost een soort melodramatisch element, dat ik in Iconoclast niet terugvind. Ik weet niet zeker waar dat aan ligt, maar ik gok op de behandelde thematiek. Aangezien het bij dit album gaat om (onder andere) de zondeval, en in Iconoclast om de welbekende overname door machines en dergelijke.

Zoals ik ook heb gemerkt bij vorige albums van Symphony X, lijkt het me duidelijk dat thematiek zwaar weegt als het gaat om de sound en de dynamiek waar de heren voor willen gaan. Ik zou bijna durven zeggen dat het centraal staat.

Als je vanuit dat opzicht Symphony X albums gaat beoordelen, dan heb ik eerlijk gezegd niets dan bewondering voor de band. De persoonlijke aanpak die ze op Paradise Lost benadrukken, de melodramatische passages en de lange duur van gesynchroniseerde backing vocals, verschillen mijns inziens van de wat onpersoonlijkere Iconoclast. Natuurlijk, smaken verschillen, maar ik vind hoe dan ook dat ze op hun albums uitstekend in staat zijn om zich vast te klampen en zich per album te profileren aan de hand van de thematiek.

Ik vind het qua technische kwaliteit dan ook lastig om beide albums een verschillende beoordeling te geven, tenzij ik dus puur af ga op mijn persoonlijke voorkeur wat betreft thematiek. Rest mij de vraag. Wat hoor ik liever? Een album over de zondeval, of een album over een geleidelijke machinale revolutie, die we, volgens een aantal nummers niet zomaar zonder morren kunnen aanvaarden? Eerlijk gezegd vind ik beide een beetje afgezaagd, maar ik geef het voordeel dan toch aan Iconoclast. De breuk met thematiek, in die zin dat ze van verleden naar toekomst zijn gegaan, geeft ook een (kleine) breuk met hun tot nu toe gehanteerde muzikale stijl. De vocalen, de algehele agressiviteit en venijnigheid op Iconoclast is voor mij een groot plezier en brengt de gedachte in mij naar boven dat deze heren nog altijd niet zijn uitgegroeid. Daar waar Paradise Lost naar mijn mening progressief is ten opzichte van muzikale stijl in voorgaande albums (met Odyssey als overgang), is Iconoclast zowel dat alsook in thematiek.

Wow zeg. Wat een verhaal. Haha.

Sorry, ik zei Odyssey, ik bedoelde V.

Het eerste album waarop Symphony X haar muzikale paden iets verlegt. Ze zijn hier duidelijk wat steviger en minder op prog/sympho gericht dan hiervoor. Geeft helemaal niks want ook dit kunnen ze als de besten! Zoals hierboven al aangegeven zingt Allen op dit album behoorlijk ruig voor zijn doen. Het titelnummer vind ik de topper op dit album. Wat een geweldige zanglijnen zitten daarin zeg! De rustige nummers beheersen ze toch wel verrekte goed wat mij betreft!

Wat me na één luisterbeurt opvalt (tevens het eerste ooit dat ik van Symphony X luister) is dat ik het instrumentaal allemaal dik in orde vind, maar dat de zang vaak (niet bij alle nummers, dat geef ik toe) zo ontzettend vervelend is. Serieus, dan luister ik nog liever naar grunts (die verder totaal m'n ding niet zijn) dan naar deze irritante zang. Kan niet onder woorden brengen wat ik er vervelend aan vind, maar het doet afbreuk aan de nummers vind ik.

Hetzelfde als ik had bij Dream Theater (hoewel het daar nog een paar graadjes erger was), muzikaal hartstikke leuk, maar ik heb gewoon alle nummers die ik van ze heb weggegooid (mp3's ) omdat die zang(partijen) me zo ontzettend tegen ging staan.

Ik zoek nog steeds naar instrumentale muziek zoals dit, en dan zonder de vervelende zang. (Dat ene instrumentale album van een paar bandleden van Dream Theater heb ik al geprobeerd, maar dat vond ik ook weer niks).

Probeer "The Dark Chapter" van Michael Romeo

Dankjewel, zal ik doen!

In vergelijking met Iconoclast vind ik dit een heel zwak album. Het woord 'saai' is reeds gevallen, en ik herhaal het nog eens, want het is hier op zijn plaats. Een ontgoocheling en daarom maar 1.5*. Het openingsnummer is eigenlijk het enige boeiende van deze plaat.

Je kritiek op Iconoclast was anders ook niet mals.

Zoveel verschil zit er nu ook weer niet tussen Paradise Lost en Iconoclast. De laatste is weer wat obligater met zijn gemakkelijke refreintjes en bruggetjes. Paradise Lost is wat ruiger maar ook rijker aan details.
Saai is geen woord dat bij me opborrelt tijdens het beluisteren.

Ik vraag me dan toch af wat dan niet saai is...

Ik kan er ook geen touw aan vastknopen. Dexe plaat is allesbehalve saai.

Wat een dijk van een cd weer van Symphony X. Na het mooie intro Oculus Ex Infirni knalt Set the World on Fire vet de boxen uit. Russell Allen zingt de pannen weer van het dak, dan weer ruig, dan weer ingetogen en Michael Romeo zorgt voor spetterend gitaarwerk. De eerste nummers zijn ongelofelijk sterk met The Walls of Babylon en het prachtige titelnummer als hoogtepunten. In eerste instantie had ik niet zo in de gaten hoe goed deze cd was maar na enkele maanden viel het kwartje en ben ik laaiend enthousiast.

Paradise Lost was in 2007 een van mijn favoriete albums van het hele jaar. Het album kreeg een welverdiende 88/100 van me in mijn recensie voor metalfan.nl (http://www.metalfan.nl/reviews.php?id=3759) en heeft tot de dag van vandaag een speciaal plekje in mijn hart.

Het album borduurt voor op de hardere koers die de band heeft ingezet vanaf The Odyssey, maar slaagt erin om vooral in te spelen op een veel belangrijker iets: goede nummers. Ja, het is nu meer duistere, technische power metal dan prog metal te noemen en dat bevalt me prima. Op een album als dit valt het me extra op dat technische foefjes en miljoenen solo's alleen werken als ze gepaard gaan met echt goed songmateriaal en dat is voor mij zeker bij de eerste vier albums niet non stop het geval geweest. Buiten V is dit zodoende het tweede album voor me waar ik geen moment nadenk over het skippen van songs.

De titeltrack is werkelijk fenomenaal. Symphony X is sowieso een band die qua ballads altijd top notch werk levert, maar zelfs The Accolade en The Accolade II hadden me nog niet eerder zo in vervoering gebracht als het geval is bij deze track. Hele mooie en subtiele baspartijen ondersteunen een dromerige en melancholische track waar Allen's zachtere stem een heel mooi contrast biedt met de eerdere schreeuwpartijen. Prachtige solo ook! Hiertegenover staan met tracks als Domination, Serpent's Kiss en Seven een paar van de agressiefste tracks die de band heeft neergezet. In tegenstelling tot wat by The Odyssey het geval was, zijn dit echter wel tracks waar de melodielijn en de song centraal blijven staan.

Met de afsluitende klanken van het fenomenale Revelation (Divus Pennae Ex Tragoedia) achter de rug, besluit ik ook dat Paradise Lost wat mij betreft (so far in deze luistermarathon) de absolute koppositie bekleed. Totaal niet vreemd dat de band ook pas echt bekend werd vanaf dit album. Wat mij betreft is het sinds ik de review bijna tien jaar geleden schreef alleen maar beter geworden.

Tussenstand:
1. Paradise Lost
2. V - The New Mythology Suite
3. Twilight In Olympus
4. The Divine Wings of Tragedy
5. The Odyssey
6. The Damnation Game
7. Symphony X

Dit album begint best goed. Het heeft vlotte riffs, echte songs en afwisseling dat ertoe doet. Alleen de moderne productie staat me wat tegen, evenals het soms groovende gitaargeluid. Maar daar valt goed mee te leven. De titeltrack is een aardige ballad, maar biedt een welkom rustmoment. Daarna zakt de aandacht weg en betrap ik mezelf er voor het eerst op naar de klok te kijken. Op de tweede helft hoor ik toch veel songs die redelijk saai zijn. Ze zitten allemaal in hetzelfde spectrum wat sfeer en snelheid betreft. Het afsluitende The Sacrifice (fraaie ballad) en Revelation trekken dat toch weer enigszins recht, maar voorlopig blijf ik voor V net iets meer bewondering houden. Er staan uiteindelijk toch een aantal prima tracks op deze plaat. Dat het geheel wat meer power metal klinkt, is uiteraard geen bezwaar.


Tussenstand:
1. V - The New Mythology Suite
2. Paradise Lost
3. Twilight In Olympus
4. The Divine Wings of Tragedy
5. The Damnation Game
6. Symphony X
7. The Odyssey

Las regelmatig dat de cd wat te metal-achtig zou zijn. Heb een aantal albums aangeschaft en meerdere malen geluisterd en kom voor mij tot de conclusie dat SX nog nooit zo goed heeft geklonken! Vanaf het intro is het power metal geblazen, met vocalen die me wat aan de legendarische Ronnie James Dio ten tijde van dehumanizer doen denken. Heb het niet zo op de galloperende rifjes normaal gesproken maar dit is niet meer normaal. Minste deel vind ik het refrein van het verder magistrale titelnummer. Domination en Serpents kiss zijn de favorieten maar dat kan met deze complexe muziek over een maand anders zijn. Veruit het beste Sx album.