De meeste platen op Rum Bar Records klinken alsof ze via een tijdmachine naar ons in 201x toekomen. Alle rock en punk tussen 1964 en 1979 is mogelijk, van The Kingsmen tot late punk. Vaak gespeeld door artiesten die misschien lokale faam hebben behaald in de States, maar de boot meestal ernstig hebben gemist.
Dit label geeft ze een kans om hun kunsten nog een keer te vertonen en daar maken de meesten enorm goed gebruik van. Cromm Fallon lijkt jonger dan veel van zijn labelgenoten, maar hij duikt diep in de geschiedenis van de betere, vuige (garage)rock en komt boven drijven met 10 songs die van Iggy (& the Stooges), The Kingsmen en zelfs The Outsiders hadden kunnen zijn. Alles gespeeld met een enorme aanstekelijkheid, die minimaal tot meebewegen en maximaal meebrullen uitnodigt. Heerlijk smerig. Deze muziek aanraken leidt tot verplicht handen wassen voor het aan tafel gaan. Met zeep.
Er staat veel herrie op deze plaat, zonder meer, maar Fallon vergeet nooit waar het in de basis om draait, het liedje. Zelfs als de woede hoog oploopt, zoals in 'The Next One' staat de melodie fier overeind. Samen met zangeres Devendra Weaver sneert Cromm Fallon er heerlijk op los, maar "faalt" waar het het achterlaten van het liedje betreft.
De enige verrassing op de plaat is het akoestische 'Death Room', het negende nummer. Als het laatste nummer meteen met een bak feedback inzet, ben ik weer gerustgesteld: Electric Bloom eindigt in stijl.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.