Patti Smith Group - Radio Ethiopia (1976)

Radio Ethiopia vind ik iets minder dan het debuut en dat heeft te maken met de wat te chaotische titelsong. De overige songs vind ik wel sterk, vooral Pissing In A RIver. Patti Smith is gezegend met een rauwe expressieve stem en weet ook hier goed gebruik van te maken.

pissing in a river, subliem en tijdloos, ze speelt het nog steeds live én vormt gelijk één van de hoogtepunten van zo'n concert.

Ik denk dat ik deze net ietsjes sterker vind dan Horses. Het klinkt net iets rijker. Ik moest wel even behoorlijk wennen aan Patti's stemgebruik. Haar theatrale voordracht is overtuigend en zorgt ervoor dat ze meer haar eigen stempel drukt, maar af en toe is het me ook ietsjes té. In 't begin van 'Poppies' denk ik bijv. 'niet zo aanstellen, Patti'. In de bonustrack ligt het er ook net even te dik bovenop dat Patti expres die aanwijzingen geeft.

Het titelnummer vind ik juist gaaf. Georganiseerde chaos waarin een unieke spanning ontstaat die mij grijpt. Heerlijk dat spel van Richard Sohl dat er zachtjes achter zit en vervolgens wat meer de overhand neemt. Jammer dat het toch een beetje ongeïnspireerd eindigt, de rest van het nummer is veel verrassender.

Tijdens 'Distant Fingers' is ze op een gegeven moment net Bob Dylan ('deep in the forest I whiiiiiiirl'). Bij die passage hoor ik Dylan al meezingen: ''oh mama, can this reeeeally be the end?''

Voor mij is deze ook beter dan Horses met Ask the Angels en Distant Fingers als mooiste nummers.

Voor mij kan hij toch niet tippen aan Horses. Kan ook niet, want voor mij is dat een van de beste platen ooit gemaakt. Radio Ethiopia is desondanks óók magistraal; kun je niet moe worden. Heb dat bijvoorbeeld ook met de meeste platen van Nick Cave, ik hoor altijd weer iets nieuws in de georganiseerde chaos.

Gek genoeg Patti Smith nog nooit live gezien, schaam ik me bijna voor. Hopelijk komt er nog een kans.

Vandaag een halfje erbij gedaan Van 3 naar 3,5*. Ik heb het album weer eens opgezet door mijn trip langs de lijstjes. In de jaarlijst van 1976 van Oor staat het album op 44.
Als je albums, zoals ik de laatste tijd veel doe, met een (goede) koptelefoon luistert, ervaar je een album veel intenser. Bij Patti Smith is dat effect erg sterk. Haar (soms hese, soms rauwe) stem kruipt naar binnen en laat je niet meer los.
Het album start met 5 prachtige songs. Distant Fingers vind ik vervolgens wat minder. Het wordt wat minder overtuigend gezongen. Radio Ethiopia overgaand in Abyssinia had in zijn geheel wat korter gemogen. De bonus track Chicklets is weer klasse.
Nu nog eens naar Horses luisteren. Via de koptelefoon!

hier staat ie op 141 Jaarlijst Oor 1976 - muzieklijstjes.nl
maar wat weet Oor nou van muziek? Horses staat op 33 en Another Green World op 58...

Leuk zo'n Oor-jaarlijstje als in het vorige bericht! Dit is natuurlijk ook maar een momentopname en zegt meteen iets hoe er toen tegenaan werd gekeken. Op dat moment konden we nog niet weten wat de omvang van punk en new wave zouden zijn: de naam van Smith rees hierna snel.

Op reis door de albums achter mijn afspeellijstjes met punk en new wave kom ik van The Saints bij de tweede van Patti Smith, de eerste als Patti Smith Group. Haar debuut is in mijn opinie de eerste pure newwavealbum ooit gemaakt, al is er dat geinige debuut van The Modern Lovers, opgenomen in '71-'72, dat evenwel pas in augustus 1976 verscheen.
Op de tweede plaat van een artiest staan vaak de laatste nummers uit de (oudere) liveset, vaak aangevuld met nieuw werk. Dat is ook op Radio Ethiopia het geval.
De New Yorkse Smith had al een jarenlange carrière als zangeres (was zelfs even beoogd frontvrouw van Blue Öyster Cult) maar prefereerde een solocarrière, waarin ze haar voorliefde voor poëzie kon integreren. Daarnaast was ze journalist voor o.a. Rolling Stone: iemand met een vaardige pen dus. De elpee verscheen in oktober 1976, als de Britse pers in de gaten krijgt dat er sensationele verhalen zijn te schrijven over een nieuw genre, dat inmiddels punk is gedoopt.

Op haar tweede valt op dat de compositorische inbreng van gitarist-bassist Ivan Král groot is én dat er naast kortere nummers driemaal wordt uitgepakt met langer werk. Op kant 1 eentje van een dikke zes minuten en één van zeven minuten, op de tweede helft het titelnummer dat pas na tien minuten zwijgt.
Ask the Angels opent met sterke zang die vast zijn invloed heeft gehad op latere wavenamen als Siouxsie Sioux. Ain't It Strange is de eerste van langere duur en bouwt naar een climax op, met een vrij lang stiller slot. Als Poppies iets soortgelijks doet, verlies ik mijn aandacht, mede door de diverse stemlagen, gezongen en gesproken door elkaar. Tegelijkertijd is dat helemaal prima: de "ijzeren regel" van 'drie akkoorden, kort en bondig' die zo vaak op punk en new wave werd geplakt, is hier zeker níet van toepassing. Leve de artistieke vrijheid.
Pissing in a River is stemmiger en past prima in de kleine vijf minuten. Fraai opgebouwd met ingetogen pianospel in het intro en stevige of juist sferische gitaren.

Kant 2 trapt stevig en uptempo af met Pumping My Heart: heerlijk nummer, waarna Distant Fingers het iets ingetogener opnieuw sterk doet.
Dan het titellied, dat niet voor mij is gemaakt, gebouwd op gitaargeluiden en -effecten en het langzaam naar een climax toegroeien. Een te lange jam. Het gaat verstild over in Abyssinia.
Op haar debuut lag ze vaak in de clinch met de zelfgekozen producer John Cale, die de eigenzinnige artieste evenwel wist te begrenzen. Nieuwe producer Jack Douglas is daar minder in geslaagd, wat leidt tot een enigszins tweeslachtige plaat.

Mijn reis vervolgt in Londen met de tweede van Graham Parker & The Rumour, in diezelfde maand verschenen.