Big Big Train - Grand Tour (2019)

Een nieuw album van Big Big Train in aantocht.

Mede-oprichter Andy Poole (toch een van de pijlers van de band) is vorig jaar vervangen door Robin Armstrong (van Cosmograf). Ik ben reuze benieuwd hoe dat gaat uitpakken!

Hier kijk ik erg naar uit! Sinds mijn ontdekking van deze groep met The Underfall Yard in 2010, heb ik naar élke release reikhalzend uitgekeken. Geen enkele daarvan heeft me ontgoocheld, wel integendeel. English Electric I en II, Folklore, Grimspound,... Toppers. Hopelijk sluit Grand Tour kwalitatief naadloos aan op deze andere kunstwerkjes. Ik zie 3 nummers van bijna een kwartier, smullen. Niet dat die tracktijden er keihard toe doen, maar toch... Leuk vooruitzicht.

Ik ga ze in Londen bezichtigen op 1 november en weet al wat ik in aanloop daarnaar zal doen...

'Alive' werd zonet gedropt als eerste single.
Beetje een vreemde clip, maar een lekkere up-tempo rocker: Alive by Big Big Train - YouTube

Alive klinkt echt goed.
Ik kijk uit naar 17 mei . En natuurlijk naar volgend jaar want dan komt BBT naar Europa …

Wat een top band.
Echt één van de beste prog bands op dit moment.

Een eerste review is alvast heel positief: Big Big Train – Grand Tour album review | Mr Kinski's Music Shack - mrkinskimusicshack.com

Wederom een pareltje maar met een different touch !

Helemaal eens met je conclusie; vorig jaar live gezien op Loreley Night Of The Prog festival, indrukwekkend !
PS: ze waren dus al eerder "in Europa"...

Het prachtige Theodora in Green and Gold is nu ook vrijgegeven en hier te beluisteren.

Het blijft hier wel erg lang stil...... misschien omdat dit geen gemakkelijk album is. Geen instant liefde, die meteen beklijft. Maar inmiddels zijn bij mijn de kwartjes gevallen..... en wat is dit een geweldig album. Ik had dit gevoel ook bij EE 1. Ook dat album, bewierookt door velen, kostte mij heel veel moeite. Het was mijn eerste kennismaking met BBT en ik voelde het bij veel nummers eerst niet. Alleen 'a boy in darkness' bleef meteen hangen. Pas bij de Full Power versie van English Electric viel alles op zijn plaats. De albums erna bevielen me veel sneller, omdat ik dacht dat ik de band 'begreep'. Maar ik denk dat die albums gewoon iets minder waren en daardoor iets makkelijker binnen kwamen. Ze waren iets minder gelaagd en ingewikkeld (let op, nog steeds geweldige albums!). Dit album is wel weer zo'n zware bevalling..... De 'boy in darkness' op dit album heet 'Theadora in green and gold'. Heerlijk nummer dat meteen binnenkwam, mede dankzij geweldig drumwerk van D'Virgillio en heel inventief toetsenwerk van Rikard Sjöblom. Maar nu, na diverse draaibeurten, soms in delen, een paar keer in het geheel, durf ik te stellen dat dit hun beste tot nu toe is. Een concept dat werkt, teksten die ergens over gaan, muziek waarin je eerst geen enkele logica kunt ontdekken, totdat de stukjes één voor één op hun plek vallen. Muziek waarin je steeds wat anders hoort en steeds nieuwe dingen ontdekt. En plots zie je de structuur en logica in dat nummer, waar eerst geen kop of staart aan zat. En de band is echt in topvorm. Het drumwerk van Nick D'Virgillio is als Collins in zijn beste jaren. Swingend, soms subtiel, soms zeer nadrukkelijk en bijna de melodie bepalend. De toetsen van met namen Danny Manners en soms Rikard Sjöblom zijn overal, precies op de juiste momenten. Rachel Hall en haar viool zijn eindelijk echt ten volle deel van de sound. De koortjes die overal klinken en de geweldige stem van Longdon perfect ondersteunen. Dave Gregory en Rikard Sjöblom op gitaar, elektrisch subtiel en melodieus. Twaalfsnarige acoustische stukken, die me helemaal doen weg laten dromen. Greg Spawton die ondersteunend is, maar intussen natuurlijk de grote roerganger van de band. Alles klopt. En ik denk dat ik nog steeds niet alle lagen doorgrond heb. Dit is een album waar ik nog maanden, nee jaren naar zal terugkeren. Ik moet deze band ook live zien. Dat is nu zeker.... Jammer dat ik daar nog tot 2020 op zal moeten wachten, zover ik nu heb begrepen. Toch maar eens nadenken over een reisje naar Engeland....

Wat een prachtig album! Voorlopig een 4.5, maar kan zomaar een 5.0 worden.

Zo, na een volle week continu op de (digitale) draaitafel te hebben gelegen, durf ik er wel wat meer over te zeggen. Op de eerste plaats ben ik het volkomen eens met meesterdch: dit is een prachtalbum, en inderdaad kan het over een tijdje hun beste blijken te zijn. Dat vind ik zelf een nogal krasse uitspraak, want ik had niet gedacht dat de de Full Power-versie van English Electric te evenaren of te overtreffen zou zijn. Maar afijn: de tijd zal dit uitwijzen.

Als ik er een paar opvallende zaken uit mag pikken: de vioolpartijen van Rachel Hall zijn nu niet zomaar wat versierselen van een song, maar dragen bij aan de structuur. En David Longdon is als zanger geweldig gegroeid: een aantal jaren geleden vocht hij nog wat met de schim van Peter Gabriel, maar hij heeft zich hiervan los gemaakt en is nu zowaar Guy Garvey van Elbow voorbijgestoken.

Maar de grote sprong voorwaarts heeft BBT mijns inziens gemaakt met de komst van Nick D'Virgillio in 2009. Phil Collins in zijn beste jaren mag nog niet eens Nick's schoenen strikken Nick zorgt voor het geraamte van de songs. Er zijn nummers waarbij ik alleen nog maar zijn drums volg, iets dat me in mijn 50-jarige luistercarrière zelden is gebeurd!

Wat de songs betreft: Novum Organum zet een eerste toon. Maar direct wordt je al snel op het andere been gezet door Alive. Mijn eerste reactie was "oei, BBT goes pop", maar na enkele keren draaien betrap ik mij erop dat ik met mijn voet zit mee te tikken. En laten we eerlijk zijn: op England by the Pound van Genesis staat I Know what I like; en op In the Land of Grey and Pink van Caravan staat toch Golf Girl. Niet verkeerd toch?

Prijsnummers zijn voor mij op dit moment The Florentine en Theodora in Green and Gold. De grotere werken van meer dan 10 minuten geven hun geheimen een heel stuk langzamer prijs. Gelukkig maar: valt er in de komende luisterbeurten steeds meer te ontdekken en te genieten!

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Big Big Train - Grand Tour - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Big Big Train - Grand Tour
Big Big Train gooit er maar weer eens vijf kwartier progrock tegenaan en het is progrock die op knappe wijze een brug slaat tussen het heden en een ver verleden

Folklore van Big Big Train heeft er een paar jaar geleden absoluut aan bijgedragen dat ik weer wat vaker symfonische rock of progrock albums uit de kast trek. De Britse band is uiterst productief en heeft wederom een album afgeleverd dat doet denken aan het oude Genesis (met Peter Gabriel), maar dat zeker niet is blijven hangen in de vroege jaren 70. De lange tracks op het album zitten vol muzikaal vuurwerk, waarbij Big Big Train ook uitstapjes richting andere genres niet schuwt. Het levert een album op dat je noot voor noot wilt ontdekken, maar het is ook een album waarbij het verrassend aangenaam wegdromen is.

Ik heb de afgelopen jaren weer wat meer waardering voor bands die in het hokje progrock worden geduwd. Progrock, of symfonische rock (de benaming uit de jaren 70), zag ik lange tijd als een jeugdliefde of jeugdzonde en als ik er al naar greep, greep ik naar de albums van oude helden en dat waren in mijn geval met name Genesis en Yes.

Toen de liefde voor het genre een paar jaar geleden langzaam terugkwam, koos ik in eerste instantie wederom voor de oude helden, maar langzaam maar zeker kwamen er ook nieuwe bands bij. Big Big Train was een van deze bands.

De band uit het Britse Bournemouth, Dorset, timmert al sinds het einde van de jaren 80 aan de weg en heeft inmiddels een respectabel aantal (meer dan 25) albums op haar naam staan. Mijn eerste kennismaking stamt uit 2016 toen het bijzonder fraaie Folkore verscheen en de liefde voor Big Big Train werd bevestigd door het een jaar later verschenen Grimspound.

De muziek van Big Big Train deed me vrijwel onmiddellijk aan Genesis in haar beginjaren denken en dat heeft alles te maken met de stem van de zanger, die veel weg heeft van de stem van Peter Gabriel.

Big Big Train blijkt een zeer productieve band, want de afgelopen jaren verschenen naast de twee genoemde albums niet alleen twee live-albums, maar ook nog een studioalbum dat me is ontgaan. Het deze week verschenen Grand Tour is me gelukkig niet ontgaan, want ook het nieuwe album van Big Big Train is weer prachtig.

Ook Grand Tour roept onmiddellijk associaties op met de vroege platen van Genesis. Het ligt voor een belangrijk deel aan de vocalen, die nog altijd veel weg hebben van die van Peter Gabriel, maar ook in muzikaal opzicht ligt Grand Tour over het algemeen genomen dichter bij Genesis dan bij Yes, Pink Floyd of Emerson, Lake & Palmer, om maar eens een aantal dinosaurussen uit het symfonische rock tijdperk te noemen.

Ik zeg bewust over het algemeen genomen, want de muziek van Big Big Train is verrassend veelzijdig. Wanneer de band kiest voor net wat meer experiment zijn de grote albums van Yes toch opeens dichtbij, terwijl de songs met een wat meer folky inslag invloeden van Jethro Tull laten horen en ook uitstapjes richting Marillion en U.K.of juist richting psychedelica of jazzrock nooit ver weg zijn.

Het knappe van Grand Tour is dat Big Big Train er aan de ene kant in slaagt om muziek te maken die naadloos aansluit bij die van de grote symfonische rockbands van enkele decennia geleden, maar toch geen moment achterhaald en overbodig klinkt.

Zoals het een band in het genre betaamt wordt niet gekeken op een minuutje meer of minder. Grand Tour bevat maar liefst vijf kwartier muziek en van de negen songs op het album klokken er drie ruim boven de tien minuten. Dat betekent dat er alle ruimte is voor muzikale hoogstandjes en muzikaal vuurwerk, maar Big Big Train is geen band die het moet hebben van eindeloze solo’s.

De Britse band trekt een arsenaal aan instrumenten, inclusief blazers en strijkers, open en kleurt haar songs steeds weer net wat anders in. Enige liefde voor de progrock is wel noodzakelijk om te kunnen genieten van Grand Tour, want het bombast wordt uiteraard niet geschuwd op het album.

Het is een album waar ik op meerdere manieren van kan genieten. Aan de ene kant is het een album dat me mee terugneemt naar muziek die ik een aantal jaren gekoesterd heb maar vervolgens bijna vergeten ben, maar het is ook een album met een aantal wonderschone songs dat is volgespeeld door topmuzikanten die zeker niet in het verleden zijn blijven hangen, waardoor Big Big Train soms klinkt als het oude Genesis, maar net zo makkelijk de meest melodieuze momenten van Elbow aan kan raken. Voor de liefhebbers misschien, maar voor deze liefhebbers is het vijf kwartier smullen. Erwin Zijleman

Ik heb de cd besteld bij mijn platen zaak. Dus nog even wachten ……… De recensies zijn alvast veelbelovend.

Stevig aan het beluisteren. Een enorm mooi opgezet album waar ik balanceer op het randje van 'hoe wil/moet/ga ik dit beluisteren. Zoals in eerdere reviews hier wordt de vergelijking met bepaald werk van Genesis regelmatig gemaakt. Ik, als doordrenkte Genesis luisteraar, heb daar altijd wat moeite mee. Ik bedoel, stel dat je ooit een aantal jaren verkering hebt gehad met een enorm mooi meisje waar je echt helemaal weg van bent. Dat gaat, helaas, uit en je komt een aantal later een meisje tegen wat graag op die eerdere verkering wil lijken. Ga je dan niet continu vergelijken ? Ligt de lat (te) hoog ?

En dat is soms hier moeilijk om niet te doen. Luister eens naar het instrumentale gedeelte van 'Voyager' en mooie stukken uit 'The Cage' van 'The Lamb' van Genesis komen voorbij. Prachtig, absoluut, maar, in mijn eigen overtuiging, kan niks/niets/niemand tippen aan TLLDOB. Daarbij hoor ik zelf niet de overeenkomst met de stem van Gabriel. Daarvoor was Gabriel te eigenzinnig en liggen er heel veel verschillende emoties en karakteristieken in zijn stem wat ik hier niet hoor. Daarbij is Nick D'Virgilio een werkelijk zeer goede drummer maar mag hij niet eens de veters aanraken van Collins zoals hij drumde in zijn hoogtijdagen.

Dus ik leg de Genesis vergelijking naast mij neer. Dat verdient deze band ook niet. Ik beschouw ze liever zoals ze zelf zijn maar ze zijn geïnspireerd door een bepaalde band. Dus geen nieuwe look-a-like verkering maar een prachtige Progressive Rock Band met een zeer verfrissend album uit 2019 ! Prog is Still alive and Kicking !!

Maar ik heb het album nu een aantal keren stevig beluisterd en dit werk moet niet meteen door mij 'doodgedraaid' worden want dan krijg ik teveel overkill en wordt het meer snel consumeren dan werkelijk beleven want hier moet je echt voor gaan zitten, koptelefoon op (of niemand thuis of in de auto) en dan gaan ontdekken. De opbouw, de melodieën, de extra sounds, elk instrument eens apart volgen, meegevoerd worden en de daarbij met de muziek verbonden teksten over Da Vinci, Rome, Plato, ontdekkingsreizen van de mens door de tijd heen (per schip of ruimteschip) van zowel muziek, heelal als oceanen en wereld en uiteindelijk altijd leidend tot de ontdekking van wie wij als mens zijn en hoe we ons ontwikkelen. Ingenieus.

Een conceptalbum wat vraagt om geduld, tijd, bewondering en verwondering. Mooi om zulke parels tegen te komen in het huidige kwantitatieve aanbod van albums in de muziek.

meneer, wát heb je dit weer mooi omschreven! Helaas heb ik na drie keer draaien nog geen enkele klik met dit album. Hoe dat komt? Daar heb ik helaas op dit moment nog geen antwoord op. Op een enkel nummer na, is dit misschien gewoon mijn band niet.

meneer
Ik snap je wel.
Ik hoor ook constant dingen dat ik zeg : mm dat is iets van Pink Floyd of Genesis , maar dat zijn uiteindelijk bands waar ik mij opgegroeid ben. Uiteindelijk wordt er nu nog enorm mooie prog muziek gemaakt.
Bands zoals Antimatter, Gazpacho, Haken en natuurlijk BBT …….. En natuurlijk als ik cd's van Nad Sylvan opzet denk ik aan Genesis, maar ook bij Steven Wilson denk ik vaak aan Pink Floyd. Ach ja is dit erg ?
Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik de laatste jaren weer heel veel nieuwe prog bands heb leren kennen en waarderen. Dank u wel Pink Floyd, Yes , Genesis ……………..

Amen!

Na een behoorlijk aantal luisterbeurten ben ik er uit: 75 minuten speelduur kan een lange zit zijn, maar voor mij vliegt de tijd voorbij met deze werkelijk adembenemend mooie 'Grand Tour'. English Electric is tot nu toe mijn favoriete album van BBT, maar ik denk dat Grand Tour akelig dicht in de buurt gaat komen. Dus wie weet wordt dit (uiteindelijk) mijn nr1. Wat een meesterwerk!

Werkelijk een prachtig album waar ik jaren van ga genieten. Vooral het nummer Voyager is van een ongekende schoonheid!

Een uitstekend progalbum,inderdaad heel genesis'achtig. Evenals Tonyluna vind ik het niet zo erg dat de muziek zich begeeft in het vaarwater van een klassieke progband, aangezien zulke weelderige symfo er bij mij nou eenmaal ingaat als zoete koek. Ariel vind ik vooralsnog het prijsnummer op deze prachtplaat. Ik begin met 4*, maar dat kan heus nog wel stijgen,

Ondertussen de cd al eens helemaal integraal kunnen beluisteren. En jawel. Dit is een pareltje. Wat een topmuzikanten en het verbaast me toch hoe creatief én productief BBT is.
Prog muziek van een uiterst hoog niveau.
Voorlopig vind ik Florentine en Ariel de 2 toppers, maar ik moet deze cd nog vele malen draaien om alle details te kunnen ontdekken.

Wat ik oh zo jammer vind is volgende uitspraak in Progwereld over BBT :
De Britse prog-rockers Big Big Train, behorend tot de absolute top binnen het genre, overwegen eindelijk, na diverse succesvolle albums, om de oversteek te maken naar Europa voor een serie optredens. Ze geven eerlijk toe dat het een groot financieel risico betreft. Triest


Maar voor mij Grand Tour : 5*

Ik begrijp de uitzinnige commentaren hier toch niet zo goed. Heb het album inmiddels toch al behoorlijk wat keer beluisterd en als dit het eerste album zou zijn dat ik van de band hoorde, dan was ik vast ook heel enthousiast geweest. Nu hoor ik toch vooral een band die een beetje vast begint te zitten in zijn eigen geluid. Ook ditmaal is het allemaal weer kundig gedaan, maar voor mij begint het zo langzamerhand wel als een herhaling van zetten te klinken.

Voor mij is het nieuw, juist dan kan dat weer verfrissende kwaliteit zijn !

Maar, omdat jij beter bekend bent met het werk van deze band, wat zou je dan voor een ontwikkeling willen ? Want meestal is dit een struikelblok voor dit soort bands. Welke band heeft zich dan losgemaakt van hun herkenbare sterke kant en ontwikkelde zich verdiepend verder ? En viel dit, bij jou, goed ? Ik heb dit zelf, als voorbeeld, bij Radiohead.

Ik vind toch minstens de helft van dit album een duidelijke en positieve ontwikkeling tegenover eerder werk: Novum Organum, Alive, Pantheon, Theadora en Ariel zijn voor mij de voorbeelden. Qua instrumentatie m.n. de keyboards en viool, qua zang en meerstemmigheid. Ik denk dat als je kritisch kijkt, het vooral de songwriter Spawton is die zich minder ontwikkeld. Maar in de songs van Longdon zie ik zeker wel ontwikkeling. Het zou wel goed zijn om in de toekomst meer gebruik te gaan maken van de compositorische kwaliteiten van de rest van de band. Zoals die van NDV op dit album of van Sjöblom (meadhall) en Hall (haymaking) op vorige albums. Maar het blijft ook met deze bespiegelingen een kwestie van heerlijke muziek nog een beetje heerlijker maken. En volgens mij kun je, als je in de Zevende Hemel zit, niet echt hoger meer....

Radiohead is inderdaad een mooi voorbeeld, maar wat te denken van King Crimson of Rush? Kenden een zeer sterke fase en besloten daarna een radicaal andere koers te kiezen, die net zo goed uitpakte (KC) of zelfs beter (Rush).

Big Big Train kent in het ruim vijfentwintigjarige bestaan echt wel flinke groei, maar inmiddels vind ik Longdon eigenlijk te dominant binnen het groepsgeluid. Vind ik eigenlijk al een paar albums, maar nu begint het me enigszins te storen.

Een grotere rol voor de andere groepsleden zou ik dan ook zeker toejuichen en wellicht ook de leadzang meer gaan delen?

Ook maar eens aangeschaft. Vond ik Grimspound een stuk minder, dit is gelukkig weer een schot in de roos. Hoogtepunt is Voyager en Pantheon maar de rest mag er ook zijn. Alleen vind ik nummer 2, Alive, wat minder. Op dit moment geen 5 omdat ik The Underfall yard en Englisch Electric net wat beter vind. 4,5 ster