Big Big Train - Grand Tour (2019)

Een nieuw album van Big Big Train in aantocht.

Mede-oprichter Andy Poole (toch een van de pijlers van de band) is vorig jaar vervangen door Robin Armstrong (van Cosmograf). Ik ben reuze benieuwd hoe dat gaat uitpakken!

Hier kijk ik erg naar uit! Sinds mijn ontdekking van deze groep met The Underfall Yard in 2010, heb ik naar élke release reikhalzend uitgekeken. Geen enkele daarvan heeft me ontgoocheld, wel integendeel. English Electric I en II, Folklore, Grimspound,... Toppers. Hopelijk sluit Grand Tour kwalitatief naadloos aan op deze andere kunstwerkjes. Ik zie 3 nummers van bijna een kwartier, smullen. Niet dat die tracktijden er keihard toe doen, maar toch... Leuk vooruitzicht.

Ik ga ze in Londen bezichtigen op 1 november en weet al wat ik in aanloop daarnaar zal doen...

'Alive' werd zonet gedropt als eerste single.
Beetje een vreemde clip, maar een lekkere up-tempo rocker: Alive by Big Big Train - YouTube

Alive klinkt echt goed.
Ik kijk uit naar 17 mei . En natuurlijk naar volgend jaar want dan komt BBT naar Europa …

Wat een top band.
Echt één van de beste prog bands op dit moment.

Een eerste review is alvast heel positief: Big Big Train – Grand Tour album review | Mr Kinski's Music Shack - mrkinskimusicshack.com

Wederom een pareltje maar met een different touch !

Helemaal eens met je conclusie; vorig jaar live gezien op Loreley Night Of The Prog festival, indrukwekkend !
PS: ze waren dus al eerder "in Europa"...

Het prachtige Theodora in Green and Gold is nu ook vrijgegeven en hier te beluisteren.

Het blijft hier wel erg lang stil...... misschien omdat dit geen gemakkelijk album is. Geen instant liefde, die meteen beklijft. Maar inmiddels zijn bij mijn de kwartjes gevallen..... en wat is dit een geweldig album. Ik had dit gevoel ook bij EE 1. Ook dat album, bewierookt door velen, kostte mij heel veel moeite. Het was mijn eerste kennismaking met BBT en ik voelde het bij veel nummers eerst niet. Alleen 'a boy in darkness' bleef meteen hangen. Pas bij de Full Power versie van English Electric viel alles op zijn plaats. De albums erna bevielen me veel sneller, omdat ik dacht dat ik de band 'begreep'. Maar ik denk dat die albums gewoon iets minder waren en daardoor iets makkelijker binnen kwamen. Ze waren iets minder gelaagd en ingewikkeld (let op, nog steeds geweldige albums!). Dit album is wel weer zo'n zware bevalling..... De 'boy in darkness' op dit album heet 'Theadora in green and gold'. Heerlijk nummer dat meteen binnenkwam, mede dankzij geweldig drumwerk van D'Virgillio en heel inventief toetsenwerk van Rikard Sjöblom. Maar nu, na diverse draaibeurten, soms in delen, een paar keer in het geheel, durf ik te stellen dat dit hun beste tot nu toe is. Een concept dat werkt, teksten die ergens over gaan, muziek waarin je eerst geen enkele logica kunt ontdekken, totdat de stukjes één voor één op hun plek vallen. Muziek waarin je steeds wat anders hoort en steeds nieuwe dingen ontdekt. En plots zie je de structuur en logica in dat nummer, waar eerst geen kop of staart aan zat. En de band is echt in topvorm. Het drumwerk van Nick D'Virgillio is als Collins in zijn beste jaren. Swingend, soms subtiel, soms zeer nadrukkelijk en bijna de melodie bepalend. De toetsen van met namen Danny Manners en soms Rikard Sjöblom zijn overal, precies op de juiste momenten. Rachel Hall en haar viool zijn eindelijk echt ten volle deel van de sound. De koortjes die overal klinken en de geweldige stem van Longdon perfect ondersteunen. Dave Gregory en Rikard Sjöblom op gitaar, elektrisch subtiel en melodieus. Twaalfsnarige acoustische stukken, die me helemaal doen weg laten dromen. Greg Spawton die ondersteunend is, maar intussen natuurlijk de grote roerganger van de band. Alles klopt. En ik denk dat ik nog steeds niet alle lagen doorgrond heb. Dit is een album waar ik nog maanden, nee jaren naar zal terugkeren. Ik moet deze band ook live zien. Dat is nu zeker.... Jammer dat ik daar nog tot 2020 op zal moeten wachten, zover ik nu heb begrepen. Toch maar eens nadenken over een reisje naar Engeland....

Wat een prachtig album! Voorlopig een 4.5, maar kan zomaar een 5.0 worden.

Zo, na een volle week continu op de (digitale) draaitafel te hebben gelegen, durf ik er wel wat meer over te zeggen. Op de eerste plaats ben ik het volkomen eens met meesterdch: dit is een prachtalbum, en inderdaad kan het over een tijdje hun beste blijken te zijn. Dat vind ik zelf een nogal krasse uitspraak, want ik had niet gedacht dat de de Full Power-versie van English Electric te evenaren of te overtreffen zou zijn. Maar afijn: de tijd zal dit uitwijzen.

Als ik er een paar opvallende zaken uit mag pikken: de vioolpartijen van Rachel Hall zijn nu niet zomaar wat versierselen van een song, maar dragen bij aan de structuur. En David Longdon is als zanger geweldig gegroeid: een aantal jaren geleden vocht hij nog wat met de schim van Peter Gabriel, maar hij heeft zich hiervan los gemaakt en is nu zowaar Guy Garvey van Elbow voorbijgestoken.

Maar de grote sprong voorwaarts heeft BBT mijns inziens gemaakt met de komst van Nick D'Virgillio in 2009. Phil Collins in zijn beste jaren mag nog niet eens Nick's schoenen strikken Nick zorgt voor het geraamte van de songs. Er zijn nummers waarbij ik alleen nog maar zijn drums volg, iets dat me in mijn 50-jarige luistercarrière zelden is gebeurd!

Wat de songs betreft: Novum Organum zet een eerste toon. Maar direct wordt je al snel op het andere been gezet door Alive. Mijn eerste reactie was "oei, BBT goes pop", maar na enkele keren draaien betrap ik mij erop dat ik met mijn voet zit mee te tikken. En laten we eerlijk zijn: op England by the Pound van Genesis staat I Know what I like; en op In the Land of Grey and Pink van Caravan staat toch Golf Girl. Niet verkeerd toch?

Prijsnummers zijn voor mij op dit moment The Florentine en Theodora in Green and Gold. De grotere werken van meer dan 10 minuten geven hun geheimen een heel stuk langzamer prijs. Gelukkig maar: valt er in de komende luisterbeurten steeds meer te ontdekken en te genieten!

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Big Big Train - Grand Tour - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Big Big Train - Grand Tour
Big Big Train gooit er maar weer eens vijf kwartier progrock tegenaan en het is progrock die op knappe wijze een brug slaat tussen het heden en een ver verleden

Folklore van Big Big Train heeft er een paar jaar geleden absoluut aan bijgedragen dat ik weer wat vaker symfonische rock of progrock albums uit de kast trek. De Britse band is uiterst productief en heeft wederom een album afgeleverd dat doet denken aan het oude Genesis (met Peter Gabriel), maar dat zeker niet is blijven hangen in de vroege jaren 70. De lange tracks op het album zitten vol muzikaal vuurwerk, waarbij Big Big Train ook uitstapjes richting andere genres niet schuwt. Het levert een album op dat je noot voor noot wilt ontdekken, maar het is ook een album waarbij het verrassend aangenaam wegdromen is.

Ik heb de afgelopen jaren weer wat meer waardering voor bands die in het hokje progrock worden geduwd. Progrock, of symfonische rock (de benaming uit de jaren 70), zag ik lange tijd als een jeugdliefde of jeugdzonde en als ik er al naar greep, greep ik naar de albums van oude helden en dat waren in mijn geval met name Genesis en Yes.

Toen de liefde voor het genre een paar jaar geleden langzaam terugkwam, koos ik in eerste instantie wederom voor de oude helden, maar langzaam maar zeker kwamen er ook nieuwe bands bij. Big Big Train was een van deze bands.

De band uit het Britse Bournemouth, Dorset, timmert al sinds het einde van de jaren 80 aan de weg en heeft inmiddels een respectabel aantal (meer dan 25) albums op haar naam staan. Mijn eerste kennismaking stamt uit 2016 toen het bijzonder fraaie Folkore verscheen en de liefde voor Big Big Train werd bevestigd door het een jaar later verschenen Grimspound.

De muziek van Big Big Train deed me vrijwel onmiddellijk aan Genesis in haar beginjaren denken en dat heeft alles te maken met de stem van de zanger, die veel weg heeft van de stem van Peter Gabriel.

Big Big Train blijkt een zeer productieve band, want de afgelopen jaren verschenen naast de twee genoemde albums niet alleen twee live-albums, maar ook nog een studioalbum dat me is ontgaan. Het deze week verschenen Grand Tour is me gelukkig niet ontgaan, want ook het nieuwe album van Big Big Train is weer prachtig.

Ook Grand Tour roept onmiddellijk associaties op met de vroege platen van Genesis. Het ligt voor een belangrijk deel aan de vocalen, die nog altijd veel weg hebben van die van Peter Gabriel, maar ook in muzikaal opzicht ligt Grand Tour over het algemeen genomen dichter bij Genesis dan bij Yes, Pink Floyd of Emerson, Lake & Palmer, om maar eens een aantal dinosaurussen uit het symfonische rock tijdperk te noemen.

Ik zeg bewust over het algemeen genomen, want de muziek van Big Big Train is verrassend veelzijdig. Wanneer de band kiest voor net wat meer experiment zijn de grote albums van Yes toch opeens dichtbij, terwijl de songs met een wat meer folky inslag invloeden van Jethro Tull laten horen en ook uitstapjes richting Marillion en U.K.of juist richting psychedelica of jazzrock nooit ver weg zijn.

Het knappe van Grand Tour is dat Big Big Train er aan de ene kant in slaagt om muziek te maken die naadloos aansluit bij die van de grote symfonische rockbands van enkele decennia geleden, maar toch geen moment achterhaald en overbodig klinkt.

Zoals het een band in het genre betaamt wordt niet gekeken op een minuutje meer of minder. Grand Tour bevat maar liefst vijf kwartier muziek en van de negen songs op het album klokken er drie ruim boven de tien minuten. Dat betekent dat er alle ruimte is voor muzikale hoogstandjes en muzikaal vuurwerk, maar Big Big Train is geen band die het moet hebben van eindeloze solo’s.

De Britse band trekt een arsenaal aan instrumenten, inclusief blazers en strijkers, open en kleurt haar songs steeds weer net wat anders in. Enige liefde voor de progrock is wel noodzakelijk om te kunnen genieten van Grand Tour, want het bombast wordt uiteraard niet geschuwd op het album.

Het is een album waar ik op meerdere manieren van kan genieten. Aan de ene kant is het een album dat me mee terugneemt naar muziek die ik een aantal jaren gekoesterd heb maar vervolgens bijna vergeten ben, maar het is ook een album met een aantal wonderschone songs dat is volgespeeld door topmuzikanten die zeker niet in het verleden zijn blijven hangen, waardoor Big Big Train soms klinkt als het oude Genesis, maar net zo makkelijk de meest melodieuze momenten van Elbow aan kan raken. Voor de liefhebbers misschien, maar voor deze liefhebbers is het vijf kwartier smullen. Erwin Zijleman