Er zijn maar weinig nummers waarbij Patti hier haar echte, gebruikelijke niveau haalt.
Where duty calls is inderdaad één van de weinige uitzonderingen, samen met Going Under.
Over haar hele carriere bekeken, vind ik Dream of Life één van Smith's mindere albums. In haar geval is het dan nog alleraardigst maar niet meer dan dat.
Dream Of Life markeerde een terugkeer aan het front van Smith, na 9 jaar (Wave was van 1979). Zij heeft zich in de jaren '80 bezig gehouden met de opvoeding van haar kinderen Jackson en Jesse. In die 9 jaar tijd is de Patti Smith Group "ontbonden" en ontpopt echtgenoot Frederick Smith (bekend van MC5) zich hier als de componist van Patti.
Wat ik achteraf niet zo'n goed idee vind, hoewel Patti daar zelf, ter nagedachtenis, waarschijnlijk anders over zal denken. Frederick Smith overleed in 1994 en het zou tot 1996 (Gone again) duren voordat Patti met een opvolger zou komen.
Ik denk eerlijk gezegd, dat Patti beter zelf kan schrijven en als het even kan met de bijna altijd aan haar zijde gebleven gitarist Lenny Kaye. Maar Kaye moet op Dream of Life wijken voor Frederick Smith, het enige album van Patti waar Kaye op ontbreekt.
En dat zou voor mij hier wel eens het grootste gemis kunnen zijn. De donkere rock, de stevigheid en de rijmalerij in een dreiging van naderend onweer van Patti ontbreken behoorlijk en eigenlijk zetten Smith en Smith met Dream of Life een album neer dat maar net iets beter is dan een standaard rockalbum.
Later wordt de koers wat mij betreft ten goede weer gekeerd maar waarschijnlijk heeft Dream of Life in 1988 wel geleid tot enige teleurstelling voor de vele oude Patti Smith Group liefhebbers.
Op de geremasterede versie uit 1996 staat overigens nog de aardige bonustrack
Wild leaves.