menu

Patti Smith - Gone Again (1996)

mijn stem
3,93 (85)
85 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Arista

  1. Gone Again (3:18)
  2. Beneath the Southern Cross (4:35)
  3. About a Boy (8:16)
  4. My Madrigal (5:09)
  5. Summer Cannibals (4:10)
  6. Dead to the World (4:17)
  7. Wing (4:53)
  8. Ravens (3:57)
  9. Wicked Messenger (3:47)
  10. Fireflies (9:36)
  11. Farewell Reel (3:54)
totale tijdsduur: 55:52
zoeken in:
Joy
nog geen berichten awel, de 1ste dan

ik ken niks van haar, niet eens de klassieker, althans zo beweert men, horses, die hier wel op vinyl in de kast staat

deze veraste me bijzonder, ik zag haar op de vpro vertellen over dit album, en ze speelde about a boy

ik werd gegrepen en ook nu 11 jaar laten vind ik het nog steeds een genot om naar deze plaat te luisteren

avatar van bertus99
2,5
geen sterke Patti Smith, deze.
Gone again, Summer cannibals en Wicked Messenger (van Dylan) zijn nieuwe Smith-klassiekers geworden. Wing ook nog wel. Maar voor de rest bevat het veel trage en uitgesponnen nummers met te weinig spannende structuur. Duidelijk een mindere periode van Patti, die mid 90's

avatar van devel-hunt
5,0
Een prachtig album, die uiteenspat van melancholie en smart. De plaat is opgedragen aan haar toen pas overleden man (de zanger en gitarist van MC5). Heel mooi en ingetogen eerbetoon, vrolijk is de plaat niet maar op een donkere herfstochtend terwijl de gele blaadjes van de bomen vallen en het haardvuur knapt doet de plaat het prima om de donkere kant van het leven eens te overdenken. Beste nummers zijn de titelsong en Farewell reel.

Joy
en about a boy gaat over cobain


sommige platen zijn genoeg op zichzelf ik heb na deze geen enkele behoefte om meer te kennen van smith, op horses na, die heb ik inmiddels beluisterd en ik vond het niet boeiend

deze een 4

avatar van bertus99
2,5
Joy schreef:
en about a boy gaat over cobain


sommige platen zijn genoeg op zichzelf ik heb na deze geen enkele behoefte om meer te kennen van smith, op horses na, die heb ik inmiddels beluisterd en ik vond het niet boeiend

deze een 4


Toch jammer Joy. Haar werk uit de jaren 70 is een monument in de muziek. Radio Ethiopia, Easter en Wave zou je ook eens moeten beluisteren.

Joy
ok, je hebt me tijdleijk om, ik ga het eens pindakazen

Thijssie024
Dit leek me een van haar beste albums, maar ergens is ie een beetje onsamenhangend (qua geluid dan.) Het is hier en daar wat donker maar ze had ook genoeg redenen om haar verdriet op plaat te zetten. Opvolger Peace and Noise vind ik weer meer pakkend.

Joy
sommige muziek valt ineens op zijn plaats, seizoensgebonden

tis dan ook een prachtige dag voor ene plaat als deze

herfstachtig, enigszins fris, wat somber,en de wind is verscholen

net als de plaat , maar waarachtig schoon

dat about a boy over cobain gaat maakt het nummer net wat mooier

madrigal, prachtig, een van de mooiste nummers aller tijden

5 wat mij betreft

avatar van barrett
3,5
Als ik mij niet vergis heeft Jeff Buckley hier nog een gastrol op vervult

Joy
mooi, maar voegt dat wat toe?

nueh

avatar van barrett
3,5
Joy schreef:
mooi, maar voegt dat wat toe?

nueh


Dat niet maar ik vroeg me af want ik verwissel hem vaak met zijn opvolger Peace and Noise, kweet niet waarom de cover wsl.

5,0
Na vele jaren een soort comeback-album van Patti Smith. De dood van haar echtgenoot, broer en verschillende vrienden legden haar carriere een tijd stil. Gone Again zie ik dan ook als eens afscheid van een rouwverwerkingsperiode en de kracht hervonden te hebben om te doen waar ze goed in is. Muziek maken en prachtige teksten schrijven. Het album wordt lekker stevig ingezet met Gone Again, Beneath The Southern Cross is een gedicht begeleid door rauw gitaargeluid, My Madridrigal is een prachtig, ontroerend nummer met daarin de zin: "Till death do us part", die telkens terukkeert. Tesamen met piano en strijkers, die dit "gedicht" begeleiden mijn hoogtepunt op dit album. Na My Madrigal komt Summer Cannibals, lekker "luchtig" nummer. Death To The World, typisch Patti!. Wing klinkt daarna weer heerlijk zwoel, om daarna weer een vrolijke kant op te zwieren met Ravens met accordeon en banjo. Afwisseling troef dus. In Wicked Messenger zingt Patti de kwaadheid en frustratie geheel op eigen wijze van zich af. Farewell Reel is haar afscheidsnummer van Fred, haar man. Niks aan toe te voegen. De twee langere nummers zijn erg indrukwekkend. About A Boy is een "erg donker nummer". Tekst en muziek , samen, doen je echt huiveren. Wat een sfeer, beangstigend bijna. In Fireflies hoor je je een jammerende Patti, het zuchten in de microfoon hoor je af en toe door de muziek heen. Indrukwekkend. Al met al een kanjer van een album. Je moet er wel voor gaan zitten. Maar om te horen hoe een geniaal zangeres/ performer een rouwperiode afsluit. Zeer, zeer indrukwekkend! En nu 13 jaar later is Patti weer "full" in de picture. Dit album is in mijn ogen een document in de moderne popgeschiedenis.

avatar van freakey
Ad Brouwers schreef:
....Beneath The Southern Cross is een gedicht begeleid door rauw gitaargeluid...


Ik begreep dat Jeff Buckley hier nog riedeltje op zingt en speelt.....

avatar van deric raven
3,5
Ik ben wel een groot liefhebber van de comeback van Patti Smith nadat ze verschillende dierbaren heeft verloren.
Dit album is het eerste van de nieuwe fase.
Echt een artiest die ik steeds meer ga waarderen.

avatar van Tupelo
4,5
Dit "comeback" album van Patti vind ik misschien wel haar beste. Erg veel sterke nummers, en meerdere nummers die mij echt raken - Wing, Farewell Reel, Beneath the Souther Cross bijvoorbeeld. Misschien houd ik wel iets meer van de rustiger Patti dan de rockende. Dit album bevat ook geen zwakke nummers, maar als ik er een moet aanwijzen, dan is het (helaas) Wicked Messenger - deze schitterende Dylansong had ook een wat ingetogener eerbetoon mogen krijgen. Maar goed, dat is een beetje gezeur - dit is een geweldige plaat die ik iedereen aanbeveel.

avatar van musician
5,0
Het volstaat niet door het alleen een prachtig album te noemen.

Patti Smith werd in korte tijd getroffen door een hele rits mensen om haar heen die kwamen te overlijden (echtgenoot Frederick Smith, haar broer, ex vriend en fotograaf Robert Mapplethorpe om er een paar te noemen) en dat vind z'n weerslag in de teksten.

Twee nummers zijn ook van Frederick Smith, die voorheen furore had gemaakt bij MC5. Het is mooi, dat Patti Smith de kracht heeft gehad om Gone Again te maken als werkstuk, als eerbetoon.

Uiteraard krijgen we te maken met het gebruikelijke hoge niveau dat we gewend zijn van Patti. Misschien heeft het persoonlijke leed nog geleid tot een buitengewone motivatie bij het tot stand komen van dit album,

Mijn mening is dat haar latere werk globaal gesproken in al die jaren nauwelijks onder doet voor het eerste deel van haar imposante carriere en dat alles eigenlijk prachtig is, wat ze ook maakt.

Gone again is daar geen uitzondering op en ik ben blij het vandaag weer eens uit de kast te hebben getrokken.

5,0
krachtig album. Ik kan Smith nooit betrappen op een mislukt project zowel in textueel als in muzikaal opzicht.. Evenals een man als Lou Reed vind ik haar zeer consistent. Haar vroege werk (Easter) of een album als Gone again het is allemaal even beluisterenswaardig! Dikke five stars

5,0
musician schreef:
Het volstaat niet door het alleen een prachtig album te noemen.

Patti Smith werd in korte tijd getroffen door een hele rits mensen om haar heen die kwamen te overlijden (echtgenoot Frederick Smith, haar broer, ex vriend en fotograaf Robert Mapplethorpe om er een paar te noemen) en dat vind z'n weerslag in de teksten.

Twee nummers zijn ook van Frederick Smith, die voorheen furore had gemaakt bij MC5. Het is mooi, dat Patti Smith de kracht heeft gehad om Gone Again te maken als werkstuk, als eerbetoon.

Uiteraard krijgen we te maken met het gebruikelijke hoge niveau dat we gewend zijn van Patti. Misschien heeft het persoonlijke leed nog geleid tot een buitengewone motivatie bij het tot stand komen van dit album,

Mijn mening is dat haar latere werk globaal gesproken in al die jaren nauwelijks onder doet voor het eerste deel van haar imposante carriere en dat alles eigenlijk prachtig is, wat ze ook maakt.

Gone again is daar geen uitzondering op en ik ben blij het vandaag weer eens uit de kast te hebben getrokken.
goh zo leer ik weer eens wat bij: MC 5......ga ik ff googlen op de bluesound node

Ik heb vooral Patti leren kennen van haar "vroegere" periode . Easter, Horses, Wave o.a. Zeer sterke albums. Maar via MM las ik dit het latere werk zeker ook de moeite is om aan te schaffen. En deze is inderdaad een mooi album. >Straffe Madam. Zondermeer !

4,5
Dit is toch wel een intens album van Patti Smith. Geen makkelijk album, een album waar verwerking wel centraal staat. De hoes past daar ook uitetskend bij, een peinzende in haar zelf gekeerde artieste. De begeleidingsgroep voelt dit goed aan zodat de muziek over het algemeen erg subtiel is. John Cale en Jeff Buckley als bekendste gastmuzikanten.
Beneath The Southern Cross is een prachtige bezwerende hymne. En ook 'My Madrigal' is betoverend mooi. Patti is natuurlijk ook ouder geworden, ze is rond de 50 bij het uitkomen van deze plaat en het energieke en wilde uit de eerste platen zijn wat meer naar de achtergrond geraakt, de songs lijken gevoeliger. Eigenlijk hetzelfde pad als Nick Cave gegaan is.
Twee nummers (1 en 5) zijn er nog die mede geschreven zijn door wijlen echtgenoot Fred Sonic Smith, de plaat is aan hem opgedragen. Deze nummers zijn ook wat pittiger en minder beladen. Eén cover 'Wicked Messenger van Bob Dylan.
Patti Smith laat duidelijk horen één van de grand ladies van de alternatieve rock muziek te zijn. En ook op deze plaat zijn ook weer nummers te horen die typisch Patti zijn, zoals 'About a boy´.
Ik ben redelijk onder de indruk van deze plaat. Natuurlijk als je de stap zet van 'Horses' naar deze plaat is de stap ontzettend groot en zullen er zijn die hier weinig mee hebben. Maar Patti is wel een artiest die zich ontwikkelt, maar waar de kwaliteit zich nooit verloochent.
Prachtige plaat zo rond deze tijd, waar de donkere dagen voor kerst zich aandienen. En dan deze plaat als soundtrack.

avatar van luigifort
4,0
Hier staat denk ik mijn fave Patti op

avatar van johan de witt
4,0
Beneath the Southern Cross is inderdaad wel een van haar allermooiste
Voor de rest ben ik niet zo’n fan van die hele lange nummers hier. Dat werkte perfect op Horses, maar op haar latere albums vind ik ze vaak storend.
Verder is dit wel een erg mooie comeback.

avatar van luigifort
4,0
Datzelfde heb ik met de lange nummers op Trampin' bv. Alsof ze vond dat ze dat nog steeds zo moest doen als vroeger...

avatar van johan de witt
4,0
Ja, dat was natuurlijk wel een handelsmerk van haar als dichteres. Maar het werkt vaker niet dan wel vind ik, op de latere platen.
Net als haar unieke covers uit de beginjaren (Gloria, Hey Joe) terwijl haar latere covers eigenlijk weinig toevoegen aan het origineel.

avatar van luigifort
4,0
Je hebt gelijk, die lange nummers uit haar beginjaren hadden een bepaalde bevlogenheid.
Nu ramblet ze maar 10 of 12 minuten veel minder bevlogen (ook de band) door over Gandhi en Radio Baghdad en dat kennen we dus al van vroeger en veel beter...

avatar van musician
5,0
Ik vind Radio Baghdad, Ghandi maar ook Constantines dream en Memento Mori van andere albums juist prachtig.

Waarom zou ze niet mogen door-rocken en feitelijk moeten stoppen na Horses?
Ze heeft meer verdieping gebracht in die langere songs en meer of minder "bevlogen" is ook zo'n uitdrukking.
Boze tongen zouden hiermee kunnen beweren dat wordt gezegd dat Smith hier niet meer uit overtuiging maar uitsluitend nog voor de dollars haar albums staat te vullen.

Dat lijkt mij toch niet.
Ik vind Patti juist één van de weinige uitzonderingen die geen afbreuk heeft gedaan aan haar imposante verleden. Slechte albums heeft ze eigenlijk niet gemaakt.

avatar van johan de witt
4,0
Geheel eens hoor. Geweldig artiest die altijd bevlogen is gebleven. Ik heb alleen niet een voorkeur voor de langere songs op dit album.
Maar ik snap dat zij ermee doorgaat en dat anderen het wel waarderen.

avatar van Niek
Dankzij haar sublieme gastoptredens voor R.E.M. ben ik mevrouw Smith zeer toegedaan. Haar eigen werk wilde ik dan ook graag heel goed vinden, maar ik moet toegeven dat het niks voor mij is. Af en toe prachtig maar vaak te zwaar, te naargeestig. Jammer, maar ik hou het bij E-Bow the Letter en Blue.

avatar van Yield
3,0
Jammer dat dit album na een aantal sterke openingsnummers in de tweede helft ver wegvalt. Het totale plaatje haalt net een voldoende.

Gast
geplaatst: vandaag om 04:27 uur

geplaatst: vandaag om 04:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.