menu

Bronski Beat - The Age of Consent (1984)

mijn stem
3,32 (125)
125 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: London

  1. Why? (4:05)
  2. It Ain't Necessarily So (4:44)
  3. Screaming (4:15)
  4. No More War (3:55)
  5. Love and Money (5:08)
  6. Smalltown Boy (5:03)
  7. Heatwave (2:40)
  8. Junk (4:18)
  9. Need a Man Blues (4:21)
  10. I Feel Love / Johnny Remember Me (6:01)
  11. Smalltown Boy [7" Edit] * (3:57)
  12. Why? [Remix] * (5:10)
  13. I Feel Love Medley [Source Mix] * (10:05)
  14. It Ain't Necessarily So [12" Version] * (5:21)
  15. Red Dance * (6:59)
  16. Heatwave [Goldberg Remix] * (5:43)
  17. Why? [Goldberg Remix] * (6:18)
  18. Run from Love [Maita Remix] * (8:17)
  19. Hard Rain [Goldberg Remix] * (8:11)
  20. Smalltown Boy [Goldberg Remix] * (6:03)
  21. Junk [Goldberg Remix] * (6:06)
  22. I Feel Love [Fruit Mix] * (8:24)
  23. Hard Rain [Demo] * (4:15)
  24. Screaming [Demo] * (4:09)
  25. Signs (And Wonders) * (4:56)
  26. The Potato Fields * (2:53)
  27. Run from Love [Radio Version] * (4:01)
  28. Puit D'Amour * (1:36)
  29. Close to the Edge * (4:43)
  30. Cadillac Car * (3:54)
toon 20 bonustracks
totale tijdsduur: 44:30 (2:35:31)
zoeken in:
avatar van musicfriek
3,5
Nog helemaal geen berichten bij dit album? Goh..
Best wel sterke plaat uit de jaren 80. Voor mij een van de ultieme jaren 80-bands. Een song als Smalltown Boy kan gewoon niet kapot. Why vond ik al stukkie minder, maar blijft ook een classic

Het nummer met Marc Almond is ook zeker de moeite waard. 3,5*

avatar van musician
3,0
Herenliefde en vooral herenleed vanaf LP.

Ik ben onbevooroordeeld, teksten kunnen mij niet zo schelen: als de plaat maar goed is.

Toen, in 1984, was het leuk, inmiddels vind ik het een stuk minder, vooral na nadere bestudering voor MuMe.

De electronicapop van Jimmy Sommerville e.a. wordt toch wel enigszins eentonig, na verloop van tijd.

Het is voor mij nog een LP, die in de loop van de jaren nooit door een cd-tje is vervangen. Wel een greatest hits cd van Sommerville gekocht waarop de betere nummers/singles van Bronski beat en ook de Communards.

Kan dat meer aanbevelen, hoewel het niet vaak uit de kast komt (excuus voor de woordspeling)

avatar van dazzler
4,0
THE AGE OF CONSENT 1984

Toen Jimmy Somerville anno 1984 voor het eerst piepend door de ether scheurde,
lachten wij ons te pletter. Want ja, met zo'n stemmetje ben je natuurlijk een homo.

Na twee hitsingles drong het tot ons door dat Jimmy niet enkel een homo was,
maar dat het kleine mannetje ook geëngageerd zong over de rechten van zijn lotgenoten.
Wij waren amper 15 en kwamen stilaan tot de jaren van verstand.

Age of Consent mocht dan al een tijdje met stip genoteerd staan
als één van mijn favoriete New Order tracks, pas dankzij Bronski Beat
begon ik ook te begrijpen welke strijd (zowel innerlijk als maatschappelijk)
deze traag ontluikende geaardheid bij mijn generatiegenoten teweeg bracht.

Het album opent slim met de noodkreet zelf. Meteen de tweede single trouwens.
Why? gaat echt door merg en been en confronteert de luisteraar vanaf de eerste noot.
Wie een goed argument kan bedenken om holebi's te discrimineren mag nu spreken.

De met verstomming geslagen luisteraar hapt naar adem.
Ain't Necessarily So is een prachtige cover van Cole Porter, de componist die even later
het middelpunt werd van een muzikale campagne tegen aids (en voor homorechten).

Wie goed luistert naar het met houtblazers opgesmukte arrangement
van deze derde single herkent daarin misschien de hand van Mike Thorne.
En die producer kennen we vooral van zijn hitsucces met Soft Cell.

Screaming is een onopvallende albumtrack die meer op de boodschap focust.
De muzikale omlijsting klinkt typisch 80s. De vocalen zoeken naar troost.

Een song als No More War klinkt ook echt gelaten.
En dat doet de tracklijst geen goed na het matige Screaming.
Als de piepstem te lang in de hoge registers vertoeft, is hoofdpijn nabij.

Een verlossende beat komt er dan toch met Love and Money.
Opnieuw hoor je de productionele Soft Cell toets van Mike Thorn.
Toch dobbert ook deze albumtrack weer iets te onopvallend voorbij.

Gauw de plaat omdraaien dus en daar is Smalltown Boy.
Eerste single en meteen een megahit, een onsterfelijke 80s klassieker.
De albumversie, die ook de videoclip begeleidt, is iets minder urgent.

En wie dacht het allemaal gehad te hebben nu, wordt verrast door Heatwave.
Een vrolijk stukje cabaret (inclusief tapdance), maar wel weer met die piepstem.

En dan is daar het donkerdere Junk, een nummer met hitpotentie zowaar.
Somerville trekt zijn kritische blik iets verder open en hekelt de wegwerpcultuur.
Mooi en eigentijds vormgegeven. Vergeet niet dat we ons in het Orwell jaar bevinden.

Op Need-a-Man Blues klinkt Bronski Beat als Yazoo.
Niet enkel omwille van de synthkleur, maar tevens in de vocalen.
Net als Alison Moyet legt Somerville graag blues en jazz accenten.

Het album eindigt met de vierde en laatste single.
De Donna Summer cover I Feel Love gaat over in de 60s hit Johnny Remember Me.
Ik vraag me trouwens al jaren af waarom de naam Johnny vaak in homo-songs opduikt.

Op 45 toeren krijgt Jimmy vocale ruggensteun van niemand minder dan Marc Almond.
We hadden het al over de Soft Cell connectie. Verdienstelijker dan Boy George met z'n soepjuken,
extensions en make-up droegen Marc Almond en Jimmy Somerville in de 80s bij tot het holebi-debat.

Na dit album zou Somerville met The Communards ouwe discohits uit het slop halen.
Maar op elpees zoals Red (1987) schreef hij tussen de regels zijn communistisch manifest.

Ook Bronski Beat ging nog een album door.
De groep was immers genoemd naar toetsenist Steve Bronski.

De 2012 remaster is uitgebreid met b-kanten,
bonustracks en het 12" album Hundreds & Thousands (1985).
Op deze deluxe release trouwens ook de 7" versie van Smalltown Boy.
die nog nooit op een officiële Somerville compilatie verschenen was.

avatar van deric raven
4,0
Ik heb toch wel vrij lang moeite gehad met de stem van Jimmy Sommerville.
Vergeleek ze in het begin ook teveel met Soft Cell, en daarbij zal onbewust de bijdrage van Marc Almond aan I Feel Love hebben mee gespeeld.
Marc Almond was met Soft Cell wat stoerder; ook het uiterlijk vertoon met tattoos en leren kleding speelden natuurlijk mee.
Soft Cell was smerig, ergens vanuit een lugubere club in een naar pis stinkend steegje.
Acceptatie gezocht door provoceren.
Bronski Beat was gevoeliger; vechtend met de geaardheid, angst voor provoceren.
Beide zetten ze hetzelfde standpunt neer, ieder op zijn eigen manier.
Ik ging dan meer voor de invalshoek van Soft Cell.
Nu, jaren later, hoor ik juist meer in Bronski Beat de klaagzang terug die ik ook bij Yazoo hoorde.
Alleen ging Alison Moyet qua stem meer de diepte in, en Sommerville juist meer de hoogte.
Dat beide stemmen mooi samen kunnen gaan, hoorden we later bij The Communards met Don’t Leave Me This Way; Sarah Jane Morris heeft een stem die vergelijkbaar is met Alison Moyet.
Muzikaal hebben de klanken van Yazoo ( maar nog meer Moyet solo) en Bronski Beat vaak een lekker relaxed Jazzy sfeertje; heerlijk om na te luisteren.
En die stem van Sommerville?
Misschien stoorde ik mij wel voornamelijk aan het feit dat ik nog nooit eerder een soortgelijke zang gehoord had; The Bee Gees komen enigszins in de richting.
Ik stoor mij er echter al lang niet meer aan.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:39 uur

geplaatst: vandaag om 03:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.