De Pixies zullen het nooit echt fout doen bij mij. Je hebt Pixies deel 1 (t/m Trompe Le Monde) en je hebt Pixies deel 2 (vanaf Indie Cindy).
Tussen deze twee periodes zitten wel verschillen. Een aantal fans kunnen niks meer met de laatste albums, en zullen dat met Beneath the Eyrie ook wel niet hebben.
Want wat horen we op dit album? Puntige punkpoprock nummers zoals we ze kennen. Minder scherp dan op een Surfer Rosa of Doolittle wellicht, maar wel degelijk pakkend. Gladder? Een beetje, maar dat was op de twee voorgangers ook het geval.
Ik voel hier een Trompe Le Monde vibe, een album dat ook al niet door iedereen de hemel in werd geprezen, maar ik vond het toen echt heel sterk.
En sterk vind ik Beneath the Eyrie dus ook. En weet je wat? Ik vind het nu al de beste van Pixies deel 2.
Frank Black/Black Francis lijkt hier wat zwaarder te zingen (iets minder speenvarken-geluid zeg maar) en dat is al te horen op opener In the Arms of Mrs. Mark of Cain, wat ik al een ijzersterke start van het album vind. Lekker dat dreigende sfeertje. Doet me zelfs een beetje aan Muse denken, maar ik weet niet echt goed waarom. Gelijk wel het hoogtepunt van Beneath the Eyrie als je het mij vraagt.
On Graveyard Hill kennen we al en dat is toch best een behoorlijk Pixies nummer?!
Vervolgens krijgen we in hoog tempo uitstekende nummers te horen zoals Catfish Kate, dat een beetje als een Frank Black solo-nummer klinkt. Vrij luchtig en melodieus.
Of wat te denken van het bijna poppy, luchtige uptempo nummer This Is My Fate. Doet me denken aan bepaalde bandjes uit de jaren '80, maar welke nou toch?1 Zo hoorden we Pixies niet eerder. En ook Ready for Love klinkt vrij luchtig.
Op Silver Bullet klinkt Frank ook weer anders qua zang. Als nummer zit het lekker in elkaar (een beetje zoals zijn nummer Los Angeles). En Long Rider is lekker meezingen, waar Los Surfers Muertos met Paz Lenchantin in de hoofdrol zou qua titel op Surfer Rosa kunnen staan., qua nummer haalt het dat niveau niet. De surfsound gaat erg lekker op St. Nazaire, dat het eerste 'schreeuwertje' blijkt te zijn op dit album (met Tom Waits grom).
Bird of Prey huppelt lekker voort, Daniel Boone klinkt niet echt als Pixies, maar is gewoon een mooi liedje en afsluiter Death Horizon is bijna een kampvuur-liedje dat helaas iets te gemakkelijk dooft aan het einde.
Als kritiekpuntjes zou je kunnen zeggen dat het soms allemaal wat netjes is en misschien wat te glad. Het klinkt net even te veel als een solo-plaat van Frank Black, maar dan wel een zeer goede wat mij betreft.
Verder heb ik weinig kritiek; de band wordt ook ouder en dat mag je best terughoren. Ik vind dit een zeer fijn album en zoals gezegd misschien wel de leukste van de laatste drie.