Met vallen en opstaan bestaat het Amerikaanse Riot V al vijfenveertig jaartjes, geloof het of niet want opgericht in 1975. Er zijn onderbrekingen geweest door het uiteenvallen van de groep maar ook door een aantal overlijdens van groepsleden: zangers Rhett Forrester in 1994 & Guy Speranza in 2003 en vooral gitarist en oprichter Mark Reale in 2012. Dit is Riot V, waarin bassist Don Van Stavern en gitarist Mike Flyntz tientallen jaren meedraaien. De uitgebreide volledige geschiedenis is volop te vinden op het Wonderlijke Wereldwijde Web.
Twee zaken onthoud ik vooral van Riot (V): een aantal schitterende albums met geweldige galopperende muzikale uitspattingen, overal in het rond springende (dubbele) gitaarsolo's en vooral zangers die geweldig hoog maar loepzuiver uithalen. In 2018 viert Riot (V) de dertigste verjaardag van het zesde album Thundersteel in Club Citta ergens in Japan. Een jaar geleden en vandaag opnieuw is het weer beide handjes kussen en kamerbreed glimlachen bij het aanhoren van dit spektakel...
Deze setlist van dik zeven kwartier met maar liefst drieëntwintig nummers waarin de groep na de eerste set (tot en met Metal Warrior) een tweede set spelen met het volledige album Thundersteel in volgorde en afsluiten met drie absolute krakers, is er eentje om duimen en vingers af te likken. Vaak was de verleiding groot om mee te hossen op de tonen van dit sprankelend en schitterend live document: geweldige nummers, een loepzuiver geluid met enig voorbehoud wat betreft de dvd voor het soms maar 99% zuiver drumgeluid (ik kan kniezen) én tweede gitarist Nick Lee die mij vaak achterop in de mix lijkt te belanden maar wat hierop te horen en te zien is, is fenomenaal. U mag mij op mijn woord geloven.
Te zien? Inderdaad, vorig jaar heb ik hem gekocht in de versie twee cd's en dvd, maar, opnieuw geloof het of niet, deze jewel case is een jaar blijven liggen op mijn tafeltje voor de TV in mijn woonkamer tot ik deze namiddag na het huishoudwerk in mijn zetel plofte.
De dvd mag als zo vaak niet meespelen in het beoordelen van dit album, maar het knalde zo mogelijk nog meer in een optreden waarin zanger Todd Michael Hall op zijn dooie gemak al die hoge uithalen uit het niets lijkt te plukken, waar beide gitaristen zich de ziel uit het lijf spelen op een basis van een buitengewone strakke ritmesectie om dan af te sluiten met het waanzinnige Warrior, waar Loudness bassist Masayoshi Yamashita even goeiendag komt zeggen en meespeelt in het gezelschap van een aantal mensen met het zeehondenmasker.
Laat Riot voor een deel van de huidige generatie Metalheads wellicht onontgonnen terrein zijn, raad ik hen aan om deze dubbelaar even tot zich te nemen, of zoals ik vaak zei in de toenmalige legendarische topic Het Metal Album van de Week: “Geniet ervan, erger je eraan, verslind het of schuif het naar een kant van je bord, maar proef er tenminste van.” Wel vertel ik erbij: ik ben een enorme fan van livealbums, ik heb er een fiks aantal in mijn bezit, ook van artiesten waarmee ik verder geen opvallende “klik” heb, maar Live in Japan 2018 is in mijn verzameling één van mijn absolute toppers. Wat ben ik blij dat ze “ze toch nog zo maken”.