Jolly werd destijds door en in de media neergezet als een band die vernieuwend bezig was als het ging om een nieuwe luisterervaring. Naar ik begreep zou het tweeluik; The Audio Guide to Happiness door middel van binaurale golven een soort euforische stemming moeten oproepen Een mooi staaltje marketing natuurlijk maar ook grote onzin, hoewel de productie van de platen wel uitstekend te noemen is. Dan dit plaatje, progrock achtige passages en stevige geluidserupties wisselen elkaar af in een vakkundig opgezet album. Het mist echter wat eigen smoel, gooi Tool, Devin Townsend en Pink Floyd in een blender en dit is wat er uit komt. Dat wil niet zeggen dat het songmateriaal slecht is, de heren hebben duidelijk zorg besteed aan de nummers en bij vlagen boeit de plaat ook zeker. Zanger Anthony Rondinone doet echter afbreuk aan het geheel, de zemelige droge zang gaat op den duur flink irriteren. Kortom; Jolly heeft potentie, voelt zich thuis in het stevige prog rock genre maar weet op een aantal punten niet genoeg te overtuigen om mij geboeid te blijven houden.