Met: Johnny Griffin (tenor saxophone), Wes Montgomery (guitar), Wynton Kelly (piano), Paul Chambers (bass), Jimmy Cobb (drums)
Klassieke plaat dit, waarlijk een must-have in het genre en gelukkig heeft een deel van het jazzpubliek op Mume dat wel door
Combineer 'the fastest tenor in the west' met één van de grootste gitaristen uit de jazz geschiedenis en het is gegarandeerd genieten. En genieten is waarlijk wat je hier doet. Ik beluister deze plaat de volle 40 minuten met één grote grijns op m'n smoel.
Griffin speelt lekker rauw, bluesy en een beetje vies hier en daar. Een techniek om stijl van achterover te slaan maar het is juist het passie en emotie dat in zijn spel overheerst. De Blue Notes ratelen je om de oren met een sound die soms lijkt terug te grijpen op de R&B saxofonisten uit de jaren '40. Wes zelf hoor ik het liefst in dit soort settings. Ik baal er waarlijk van dat hij al snel op de commerciële tour ging want wat had hij veel te zeggen. Als ik aan jazzgitaar denk hoor ik altijd zijn sound. Dan is er nog Wynton Kelly: de pianist bij uitstek voor dit soort optredens. Heerlijk luchtige en virtuoze stijl met een uitstekend gevoel voor timing en de blues. De rol van Chambers en Cobb is vooral beperkt tot uitstekend en kakstrakke begeleiding maar dat is hen op het lijf geschreven.
De variatie op compositioneel vlak maakt de hele plaat ook aantrekkelijk. Een swingende wals als opener, een prachtige ballad die erop volgt. En nagenoeg geen afgezaagde jazz standards. Het houdt de boel fris, net zoals het laaiend enthousiaste publiek. Om even de de jazz cliché bongokaart er weer bij te pakken: er heerst een waarlijk rokerig jazzclub sfeertje inclusief enthousiaste kreetjes uit het publiek als Wes of Griffin weer iets wonderbaarlijks doet. Het doet de plaat in ieder geval alleen maar goed.
Één van de platen die ik dubbel heb: op cd in de Keepnews Collection en op plaat. De plaat blijft toch mijn voorkeur genieten. Maar welk formaat je ook wilt, zorg in ieder geval dat je deze opname bemachtigd. Pareltje hoor!