menu

Wes Montgomery - Full House (1962)

mijn stem
4,10 (31)
31 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Riverside

  1. Full House (9:16)
  2. I've Grown Accustomed to Her Face (3:28)
  3. Blue 'N' Boogie (9:36)
  4. Cariba [Take 2] (9:41)
  5. Come Rain Or Come Shine [Take 2] (6:56)
  6. S.O.S. [Take 3] (5:02)
  7. Cariba [Take 1] * (8:28)
  8. Come Rain Or Come Shine [Take 1] * (7:21)
  9. S.O.S. [Take 2] * (4:45)
  10. Born to Be Blue [Take 1] * (7:27)
  11. Born to Be Blue [Take 2] * (7:35)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 43:59 (1:19:35)
zoeken in:
5,0
Een van mijn favourite Wes Mongomery Platen. Wat een gitarist, speelt enkel met zijn duim (naar het verluid wou hij zijn buren in de avond niet onnodig storen) en ontwikkelde een eigen zeer unieke stijl. Hij speelt dezelfde noot op 2 snaren en een octaaf apart. Ideale plaat voor in de avond.

avatar van beruk
4,5
Voor mij 24 uur per dag hoor! Wat een geweldige plaat!

Stijn_Slayer
kamisama schreef:
Een van mijn favourite Wes Mongomery Platen. Wat een gitarist, speelt enkel met zijn duim (naar het verluid wou hij zijn buren in de avond niet onnodig storen) en ontwikkelde een eigen zeer unieke stijl. Hij speelt dezelfde noot op 2 snaren en een octaaf apart. Ideale plaat voor in de avond.


Zoals jij het vertaald hebt, wordt Montgomery's gitaarstijl inderdaad wel héél uniek. Met alleen een duim krijg je niet veel geluid uit een gitaar. Montgomery gebruikte zijn duim om aan te slaan i.p.v. een plectrum. Dezelfde noot met een octaaf verschil ertussen tegelijkertijd op twee snaren spelen, hmm. Dan moet hij in veel gevallen voor een andere stemming hebben gekozen (de afstand is fysiek anders in veel gevallen te groot in standaardstemming) of meer dan alleen zijn duim gebruiken bij het aanslaan. De noten na elkaar spelen (interval i.p.v. harmonisch interval) kan wel.

Stijn_Slayer
Wes Montgomery doet me meer dan een Kenny Burrell. Je verwacht wellicht eerder een sax (die
hier ook te horen is) of trompet, maar het gitaarspel van Montgomery is dermate indrukwekkend en natuurlijk klinkend dat het niet eens zozeer opvalt. De opname is voor 1962 ook erg hoogwaardig.

Soledad
Wat een heerlijke plaat dit. Wes en Griffin zijn prima op elkaar ingespeeld. Knetterende live-jazz van een briljante band. Geweldig!

avatar van judgepaddy
4,5
Stijn_Slayer schreef:
Dezelfde noot met een octaaf verschil ertussen tegelijkertijd op twee snaren spelen, hmm. Dan moet hij in veel gevallen voor een andere stemming hebben gekozen (de afstand is fysiek anders in veel gevallen te groot in standaardstemming) of meer dan alleen zijn duim gebruiken bij het aanslaan. De noten na elkaar spelen (interval i.p.v. harmonisch interval) kan wel.


Wat ik geleerd heb is "gewoon" een snaar overslaan. Op E-D en A-G snaar speelde Wes met vinger 1 en 3, op D-B en G-E met vingers 1 en 4.
De tussenliggende snaar demp je met vinger 1, en de andere snaren die niet gespeeld worden moet je ook afdempen.

Stijn_Slayer
Maar dat is toch gewoon snare skipping?

avatar van judgepaddy
4,5
Die term ken ik niet Stijn_Slayer
Ik weet wel dat Wes de godfather is van de octaaf solo's en dat hij die techniek geniaal toepaste.
Rich Severson legt het hier wel goed uit.

Stijn_Slayer
Euh, string skippen bedoel ik uiteraard.

avatar van judgepaddy
4,5
Of je moet het over drummen hebben
Maar met de term string skippen ben ik niet zo bekend.

avatar van Sandokan-veld
4,5
Deze mag na vijf jaar wel weer eens in de updates. Geweldige plaat!

Soledad
Met: Johnny Griffin (tenor saxophone), Wes Montgomery (guitar), Wynton Kelly (piano), Paul Chambers (bass), Jimmy Cobb (drums)

Klassieke plaat dit, waarlijk een must-have in het genre en gelukkig heeft een deel van het jazzpubliek op Mume dat wel door Combineer 'the fastest tenor in the west' met één van de grootste gitaristen uit de jazz geschiedenis en het is gegarandeerd genieten. En genieten is waarlijk wat je hier doet. Ik beluister deze plaat de volle 40 minuten met één grote grijns op m'n smoel.

Griffin speelt lekker rauw, bluesy en een beetje vies hier en daar. Een techniek om stijl van achterover te slaan maar het is juist het passie en emotie dat in zijn spel overheerst. De Blue Notes ratelen je om de oren met een sound die soms lijkt terug te grijpen op de R&B saxofonisten uit de jaren '40. Wes zelf hoor ik het liefst in dit soort settings. Ik baal er waarlijk van dat hij al snel op de commerciële tour ging want wat had hij veel te zeggen. Als ik aan jazzgitaar denk hoor ik altijd zijn sound. Dan is er nog Wynton Kelly: de pianist bij uitstek voor dit soort optredens. Heerlijk luchtige en virtuoze stijl met een uitstekend gevoel voor timing en de blues. De rol van Chambers en Cobb is vooral beperkt tot uitstekend en kakstrakke begeleiding maar dat is hen op het lijf geschreven.

De variatie op compositioneel vlak maakt de hele plaat ook aantrekkelijk. Een swingende wals als opener, een prachtige ballad die erop volgt. En nagenoeg geen afgezaagde jazz standards. Het houdt de boel fris, net zoals het laaiend enthousiaste publiek. Om even de de jazz cliché bongokaart er weer bij te pakken: er heerst een waarlijk rokerig jazzclub sfeertje inclusief enthousiaste kreetjes uit het publiek als Wes of Griffin weer iets wonderbaarlijks doet. Het doet de plaat in ieder geval alleen maar goed.

Één van de platen die ik dubbel heb: op cd in de Keepnews Collection en op plaat. De plaat blijft toch mijn voorkeur genieten. Maar welk formaat je ook wilt, zorg in ieder geval dat je deze opname bemachtigd. Pareltje hoor!

Gast
geplaatst: vandaag om 08:58 uur

geplaatst: vandaag om 08:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.