Wes Montgomery - Full House (1962)

mijn stem

4,25 (24)

24 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Riverside

Full House (9:16)
I've Grown Accustomed to Her Face (3:28)
Blue 'N' Boogie (9:36)
Cariba [Take 2] (9:41)
Come Rain Or Come Shine [Take 2] (6:56)
S.O.S. [Take 3] (5:02)
Cariba [Take 1] * (8:28)
Come Rain Or Come Shine [Take 1] * (7:21)
S.O.S. [Take 2] * (4:45)
Born to Be Blue [Take 1] * (7:27)
Born to Be Blue [Take 2] * (7:35)

toon 5 bonustracks

totale tijdsduur: 43:59 (1:19:35)

Links

Spotify Wikipedia

11 BERICHTEN

zoeken in: gebruikersnaamgebruikers bericht beide

<1 >

5,0

kamisama

geplaatst: 17 mei 2007, 00:52 uur

Een van mijn favourite Wes Mongomery Platen. Wat een gitarist, speelt enkel met zijn duim (naar het verluid wou hij zijn buren in de avond niet onnodig storen) en ontwikkelde een eigen zeer unieke stijl. Hij speelt dezelfde noot op 2 snaren en een octaaf apart. Ideale plaat voor in de avond.

4,5

beruk

geplaatst: 7 augustus 2007, 09:30 uur

Voor mij 24 uur per dag hoor! Wat een geweldige plaat!

4,5

Stijn_Slayer

geplaatst: 24 mei 2014, 15:54 uur

kamisama schreef:
Een van mijn favourite Wes Mongomery Platen. Wat een gitarist, speelt enkel met zijn duim (naar het verluid wou hij zijn buren in de avond niet onnodig storen) en ontwikkelde een eigen zeer unieke stijl. Hij speelt dezelfde noot op 2 snaren en een octaaf apart. Ideale plaat voor in de avond.

Zoals jij het vertaald hebt, wordt Montgomery's gitaarstijl inderdaad wel héél uniek.

Met alleen een duim krijg je niet veel geluid uit een gitaar. Montgomery gebruikte zijn duim om aan te slaan i.p.v. een plectrum. Dezelfde noot met een octaaf verschil ertussen tegelijkertijd op twee snaren spelen, hmm. Dan moet hij in veel gevallen voor een andere stemming hebben gekozen (de afstand is fysiek anders in veel gevallen te groot in standaardstemming) of meer dan alleen zijn duim gebruiken bij het aanslaan. De noten na elkaar spelen (interval i.p.v. harmonisch interval) kan wel.

4,5

Stijn_Slayer

geplaatst: 7 juni 2014, 16:53 uur

Wes Montgomery doet me meer dan een Kenny Burrell. Je verwacht wellicht eerder een sax (die
hier ook te horen is) of trompet, maar het gitaarspel van Montgomery is dermate indrukwekkend en natuurlijk klinkend dat het niet eens zozeer opvalt. De opname is voor 1962 ook erg hoogwaardig.

4,5

Soledad (moderator)

geplaatst: 7 januari 2015, 19:00 uur

Wat een heerlijke plaat dit. Wes en Griffin zijn prima op elkaar ingespeeld. Knetterende live-jazz van een briljante band. Geweldig!

4,5

judgepaddy

geplaatst: 13 april 2015, 15:37 uur

Stijn_Slayer schreef:
Dezelfde noot met een octaaf verschil ertussen tegelijkertijd op twee snaren spelen, hmm. Dan moet hij in veel gevallen voor een andere stemming hebben gekozen (de afstand is fysiek anders in veel gevallen te groot in standaardstemming) of meer dan alleen zijn duim gebruiken bij het aanslaan. De noten na elkaar spelen (interval i.p.v. harmonisch interval) kan wel.

Wat ik geleerd heb is "gewoon" een snaar overslaan. Op E-D en A-G snaar speelde Wes met vinger 1 en 3, op D-B en G-E met vingers 1 en 4.
De tussenliggende snaar demp je met vinger 1, en de andere snaren die niet gespeeld worden moet je ook afdempen.

4,5

Stijn_Slayer

geplaatst: 17 april 2015, 14:15 uur

Maar dat is toch gewoon snare skipping?

4,5

judgepaddy

geplaatst: 17 april 2015, 15:38 uur

Die term ken ik niet Stijn_Slayer
Ik weet wel dat Wes de godfather is van de octaaf solo's en dat hij die techniek geniaal toepaste.
Rich Severson legt het hier wel goed uit.

4,5

Stijn_Slayer

geplaatst: 17 april 2015, 15:58 uur

Euh, string skippen bedoel ik uiteraard.