Een plaat die begint als een eerbetoon aan Iggy Pop, die bijgestaan wordt door The Ramones, die bijzonder goed geworden zijn in The Velvet Underground ritmes, dat is een aanbeveling die staat. Mits de nummers goed zijn natuurlijk en dat zijn de nummers van Cheap Gunslingers. (Een lelijke naam, maar goed, ik leef dan ook niet in de V.S. laat staan Florida.)
Zoals vele acts op Rum Bar zijn ook Cheap Gunslingers veteranen van het garage/punk/rock circuit, die in het verleden misschien lokale faam hebben bereikt, maar zelden meer dan dat. Nu op een zekere leeftijd geraakt, krijgen deze muzikanten de gelegenheid om nog een keer uit te pakken. Ik merk dat velen van hen dit doen met het beste dat ze in zich hebben en waarin de invloeden van 60 plus jaren van rock en roll verweven worden tot een prachtige mix, met gewoon ronduit sterke songs. Zo ook Cheap Gunslingers. Ik vrees het ergste waar het het bereik betreft, maar Rum Bar heeft een nagenoeg onvoorwaardelijke fan in mij gevonden.
Zo ook dus dit album. Het knettert en dat geknetter wordt afgemaakt door de juiste stem. Vies en smerig, ruig en zonder compromissen. Het maakt de songs af. Een stevige ritmesectie, een slaggitaar en wat overdubs in de solo's. Alles wat een nummer dan nog nodig heeft, is een goede melodie. Ook daar scoort Cheap Gunslingers een ruime voldoende en als het gas er dan twee keer afgaat, overtuigt de band wederom.
Kortom, als je houdt van garage rock met een juiste verhouding 60s pop en punkrock dan zit je met dit album gebakken.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.