Het lijkt nog allemaal zo kort geleden dat de dromerige Britpop in de jaren negentig daar de charts domineerden. Misschien is het wel de reden dat het als geheel vertrouwd en fris aanvoelt. Dat dit tevens de grote valkuil voor de uit Nottingham afkomstige Amber Run is, lijkt bijna vanzelfsprekend. Philophobia is de derde plaat van het drietal en sluit qua sound aan op de eerder verschenen 5am en For a Moment, I Was Lost. Philophobia is in geen een opzicht origineel of vooruitstrevend te noemen, dat neemt niet weg dat het een verdomd lekkere trip down memory lane is.
Hier in Nederland zou een soortgelijk binnenlands product geplugd worden bij de grotere radiostations om maar genoeg speeluren op te eisen. Als je maar vaak genoeg aangeeft dat dit de toekomst van de popmuziek is, dan gaat het publiek het vanzelf wel beloven. Dat lijkt ze dan ook prima te lukken door het publiek voor de release al kennis te laten maken met drie singels; Carousel, Affection en Neon Circus. Carousel is daarvan het meest aan de veilige kant opgesteld. Een zorgvuldig opgebouwde popsong met netjes ingecalculeerde gitaarexplosies.
Het op koorknaap hoogte gezongen Affection is een typische ballad; een rustig begin, wat toegevoegde percussie, maar dan zonder een krachtige voortzetting of einde. Hierdoor maakt het te weinig indruk en is het inwisselbaar voor het later geplaatste Worship. Amber Run heeft tijdens het opnameproces een periode in Utrecht gebivakkeerd, puur om inspiratie op te doen. Helaas hebben ze toen voornamelijk naar Kensington geluisterd, en van die band bij 3 Voor 12 een coverversie van What Lies Ahead uitgevoerd. Daar zijn ze nog het beste mee te vergelijken.
Dan wil het recentelijk uitgebrachte Neon Circus een stuk sterker overtuigen. Na een inleidend pianostuk wordt de tijd direct zo’n twintig jaar terug gedraaid. De missie van Amber Run is al direct duidelijk; de opgeëiste plek en roem in het thuisland veilig stellen. Na de wat verwijfde zang van Joshua Keogh overruled hij door diep de pedalen van zijn elektrische gitaar in te stampen. Ja, er wordt op meerdere manieren flink wat af gegild op het album. Op dat vlak valt dan ook totaal niks op af te dingen, hij bewijst met regelmaat een goede gitarist te zijn.
Misschien klinkt het allemaal wel heel erg kort door de bocht, ze beheersen het trucje wel. Het probleem is dat er naast elke track een prominente band te plaatsen is welke vrijwel dezelfde song heeft afgeleverd. Joshua Keogh heeft een prima bereik en rond zijn zanglijnen heerlijk af. Tom Sperring weet de snaren van zijn bas goed te raken, en geeft een stoere invulling aan zijn spel. Hij is de stabiele factor in de donkere postpunknummer What Could Be as Lonely as Love die tegenwicht krijgen van de catchy discodreunen die uit de keyboard van Henry Wyeth tevoorschijn komen. Overduidelijk de meest pakkende single van Philophobia en bewust rond de verschijningsdatum hiervan gereleaset. De grappige, maar tevens diep trieste dronken video is een vette knipoog naar Bittersweet Symphony van The Verve en Unfinished Sympathy van Massive Attack.
Dit soort uptempo nummers zijn gericht om als stadionkrakers te dienen. Inhoudelijk heeft het tekstueel weinig te melden, maar daar ligt ook niet zozeer het belang. Met de tienerromantiek en de daarbij horende problematiek richten ze zich op de puberende jong volwassenen. De schoolgaande meisjes die aansluiting proberen te zoeken bij de alternatieve indie vriendjes van de oudere broers. Het is een instapmodel naar de meer afwisselende grotere namen in de business die meer ontwikkeling en diepgang laten horen. Amber Run levert een kant en klaar product af, waarmee ze volledig aan de verwachtingen van de platenmaatschappij voldoen. Het ontbreekt alleen aan een eigen identiteit.
Amber Run - Philophobia | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com