Flying Colors - Third Degree (2019)

Inmiddels staat het nummer More op Spotify en staat de clip op YouTube.

Niet helemaal mijn cup of tea...Ik hoor vooral veel Muse, Portnoy ramt het nummer helemaal dicht, iets wat hij de laatste tijd juist niet meer zo vaak deed en de kwaliteiten van de heren Morse komen niet echt uit de verf. Bij de zang moet ik vooral aan Tom Yorke denken...mooie stem, dat wel.

Hopelijk doet de rest van het album me wat meer.

Muse, verrekt dat is het wat ik hoor, dat is een goeie Hepie&Hepie. Ook hier valt het nummer niet echt. Tegelijkertijd vond ik de vorige albums ook niet echt bijzonder. Heb ze altijd als tussendoortje gezien eigenlijk. Dit album zal ook wel weer wat leuke nummers brengen.

Moet zeggen dat dit album me positief verrast heeft. Gelukkig niet teveel power-play van de afzonderlijke artiesten om te bewijzen hoe goed ze zijn (altijd een gevaar bij een zgn. "super-groep"), maar gewoon mooie, gebalanceerde composities. Misschien, niet de meest hoogdravende prog, maar gewoon lekker in het gehoor liggende songs; niks mis mee... Favorieten zijn beide "epics", Last Train Home en Crawl, Geronimo begint verrassend en heeft een erg mooie opbouw naar het geweldige einde.

Er staan juweeltjes op vooral het laatste nummer raakte mij. Steve Morse - een heerlijke gitarist - spreekt weer een aardig woordje mee. Gave band!

Toch weer een fantastisch album hoor! Ik was na de eerste paar luister beurten nog niet echt overtuigd om eerlijk te zijn. Maar het kwartje is inmiddels gevallen. Heerlijk! Er worden wat andere stijlen toegevoegd en er wordt weer lekker geëxperimenteerd. Het voelt aan de ene kant heel vertrouwd maar aan de andere kant lijkt het album ook niet echt op z'n voorgangers.

Ik blijf "More" met die simpele riff mooi tussenstuk, prima solo en die Muse stem van McPherson nog steeds het pareltje van deze Third degree. Benieuwd hoe die live gaat klinken op de september release.

Erg goed album weer. Veel variatie en lekker uitgesponnen nummers, die voorbij zijn, voordat je het weet. Puike productie ook weer. Heb het album op lichtblauw dubbelvinyl.

Ik was behoorlijk gecharmeerd geraakt van Flying Colors met hun 2 heerlijke werkstukken dat ik voor deze de lim. edition aanschafte met bonusnummer (Waiting For The Sun), 4 intrumentale arrangementen (Geronimo, Youre Not Alone, Last Train Home, Crawl) en een akoestieke uitvoering van Love Letter. Daarbij een fraaie box met extra boekwerkje en 2 heuse (bier)filtjes met de cover van Third Degree erop!
Had nog geen noot gehoord maar was al behoorlijk in mn nopjes van wat er komen zou.........
En je voelt het al aankomen........ de muziek valt dus tegen..........
Er zijn maar 4 nummers die het niveau halen van de vorige albums, met The Loss Inside begint men nog met volle overuiging. Lekker vlot met sterke vocalen zoals je van FC verwacht. More is een goed donkerachtig nummer met dreigende stem van Casey. En is samen met Crawl de enige echte progressieve nummer. Juist wat deze band zo sterk maakt ontbreekt dus bijna volledig. Cadence lijkt verdacht veel op Everything Changes van hun debuut, omdat het refrein toch anders is maakt het nog redelijk goed. En wordt het nog 1 van de 4 betere ook!.......
Nummers 4 t/m 8 zijn van minder tot redelijke kwalitieit. Het is allemaal te vlak, te poppy. Neal Morse is meer als ondersteuning te horen. Daarentegen valt juist wel op dat Dave LaRue (bassist) in verschillende nummers de ruimte krijgt om wel te excelleren. Bijvoorbeeld bij Guardian met een heerlijke bas solo.
Crawl is dan toch een waardige afsluiter ondanks dat het ook wat voorspelbaar overkomt.
Toch ben ik wel blij met deze boxset, het bonusnummer is zowaar nog van de betere hand. Verder zijn de instrumentale stukken ook van meerwaarde. Maar ik zal deze cd wel alleen nog opzetten als ik in een mellow mood verkeer.

Met afstand de mindere van de 3 studioplaten.

Tussen het debuut en het tweede album van de ‘supergroep’ Flying Colors zaten zo’n tweeënhalf jaar. Het derde album liet een keer zo lang op zich wachten aangezien het lastig bleek om de vijf muzikanten bij elkaar te krijgen. In december van 2016 vonden de eerste schrijfsessies plaats in de studio van Steve Morse, alwaar zeven nummers werden geschreven. In december vorig jaar werden nog eens drie nummers geschreven.

Het resultaat van dit alles is een album dat in het verlengde van de eerste twee ligt, oftewel tegen de prog en AOR aanleunende rock met popinvloeden waarbij de instrumentale krachtpatserij achterwege wordt gelaten. Waar met name het debuut nog wel een flinke dosis rock bevatte, lijken de popinvloeden het op het meest recente album terrein te winnen. Het funky Geronimo, met een heerlijk baspartij van Dave LaRue, doet bijvoorbeeld erg aan de muziek van Prince denken en het refrein van Love Letters (hallo Beach Boys) is zó zoet dat je tandglazuur spontaan breekt.

Dat de rockinvloeden wat verder op de achtergrond zijn geraakt is moet niet gezien worden als diskwalificatie. Stuk voor stuk staan er goed geschreven nummers op dit album. De nummers kenmerken zich door een zorgvuldige opbouw met veel details. Dankzij de transparantie mix van Rich Mouser komen al deze details mooi naar voren zonder dat het geheel te druk wordt. Uitschieters van het niveau Infinite Fire (van het debuut) of Cosmic Symphony (van Second Nature) ontbreken weliswaar, maar daar staat tegenover dat er dit keer geen missers op de plaat staan. Kwalitatief kan Third Degree zich dan ook uitstekend meten met de eerste twee albums.

Precies, zo heb ik dat ook ervaren. In het begin miste ik een beetje het compositorische vernuft, en de gitaarsolo's zijn ook niet allemaal even geweldig (misschien ook omdat de achtergrond waartegen Neal Morse moet soleren dus niet altijd zo sterk is), maar na verloop van tijd komen de prachtige refreinen steeds duidelijker in beeld, en dan begint ook pas op te vallen hoeveel dit album verschilt van z'n voorganger – dingen als de funk/jazz van Geronimo en de close-harmony-pop van Love letter heb ik op Second nature toch niet gehoord. Misschien kan ik het nog het beste duidelijk maken door te zeggen dat deze nummers veel moeilijker te categoriseren zijn: Second nature omschreef ik als "de perfecte mix tussen superieure prog en toegankelijke rock", maar Third degree neigt dan weer meer naar de rock met alternatieve invloed, en in Geronimo hoor ik dus een vleugje Steely Dan, en de twee lange tracks liggen dan weer in de prog-traditie, alles gepresenteerd barstensvol overtuiging, en met een zanger die mij steeds ontroert met zijn lage stem met mooie rafeltjes maar die ook in de hogere regionen uitstekend uit de voeten kan.
        Van de bonus-CD had ik geen hoge verwachtingen, maar het leuke is dat ik bij de instrumentale versies nu juist perfect op de instrumenten en het arrangement als geheel kan letten in plaats van op de zangmelodie en de eventuele climax, en doordat de arrangementen zo anders zijn komen de details van de melodieën en de instrumenten mooi naar voren. En als ik hierboven heb gezegd dat de solo's van Steve Morse mij op de eerste CD niet zo goed bevallen, krijgt hij bij deze akoestische arrangementen toch wel een glansrol toebedeeld – dat einde van het laatste nummer met drie gitaren door elkaar heen is echt geweldig, en de akoestische versie van Love letter (de enige domper van het eigenlijke album) smaakt me zelfs beter dan het oorspronkelijke arrangement.
        Hoe ik Geronimo ervaar is wel representatief voor mijn reactie op het album als geheel: in het begin ongelovig bij die slap-bass van Dave LaRue en die onderkoelde jazzy zangmelodie, dan met meer aandacht luisterend wanneer het refrein aan de beurt is, daarna meegesleept wanneer na 3½ minuut dat spannende tussenstuk met synth en bassdrum begint, en uiteindelijk dik tevreden wanneer het nummer na McPhersons laatste "Geronimoooh!" voorbij is. Mooi dat Portnoy zich weer bij Dream Theater heeft aangesloten, maar hopelijk vindt hij ook nog ergens de tijd voor een vierde album met deze vliegende kleuren.