Flying Colors - Third Degree (2019)

Ik was behoorlijk gecharmeerd geraakt van Flying Colors met hun 2 heerlijke werkstukken dat ik voor deze de lim. edition aanschafte met bonusnummer (Waiting For The Sun), 4 intrumentale arrangementen (Geronimo, Youre Not Alone, Last Train Home, Crawl) en een akoestieke uitvoering van Love Letter. Daarbij een fraaie box met extra boekwerkje en 2 heuse (bier)filtjes met de cover van Third Degree erop!
Had nog geen noot gehoord maar was al behoorlijk in mn nopjes van wat er komen zou.........
En je voelt het al aankomen........ de muziek valt dus tegen..........
Er zijn maar 4 nummers die het niveau halen van de vorige albums, met The Loss Inside begint men nog met volle overuiging. Lekker vlot met sterke vocalen zoals je van FC verwacht. More is een goed donkerachtig nummer met dreigende stem van Casey. En is samen met Crawl de enige echte progressieve nummer. Juist wat deze band zo sterk maakt ontbreekt dus bijna volledig. Cadence lijkt verdacht veel op Everything Changes van hun debuut, omdat het refrein toch anders is maakt het nog redelijk goed. En wordt het nog 1 van de 4 betere ook!.......
Nummers 4 t/m 8 zijn van minder tot redelijke kwalitieit. Het is allemaal te vlak, te poppy. Neal Morse is meer als ondersteuning te horen. Daarentegen valt juist wel op dat Dave LaRue (bassist) in verschillende nummers de ruimte krijgt om wel te excelleren. Bijvoorbeeld bij Guardian met een heerlijke bas solo.
Crawl is dan toch een waardige afsluiter ondanks dat het ook wat voorspelbaar overkomt.
Toch ben ik wel blij met deze boxset, het bonusnummer is zowaar nog van de betere hand. Verder zijn de instrumentale stukken ook van meerwaarde. Maar ik zal deze cd wel alleen nog opzetten als ik in een mellow mood verkeer.

Tussen het debuut en het tweede album van de ‘supergroep’ Flying Colors zaten zo’n tweeënhalf jaar. Het derde album liet een keer zo lang op zich wachten aangezien het lastig bleek om de vijf muzikanten bij elkaar te krijgen. In december van 2016 vonden de eerste schrijfsessies plaats in de studio van Steve Morse, alwaar zeven nummers werden geschreven. In december vorig jaar werden nog eens drie nummers geschreven.

Het resultaat van dit alles is een album dat in het verlengde van de eerste twee ligt, oftewel tegen de prog en AOR aanleunende rock met popinvloeden waarbij de instrumentale krachtpatserij achterwege wordt gelaten. Waar met name het debuut nog wel een flinke dosis rock bevatte, lijken de popinvloeden het op het meest recente album terrein te winnen. Het funky Geronimo, met een heerlijk baspartij van Dave LaRue, doet bijvoorbeeld erg aan de muziek van Prince denken en het refrein van Love Letters (hallo Beach Boys) is zó zoet dat je tandglazuur spontaan breekt.

Dat de rockinvloeden wat verder op de achtergrond zijn geraakt is moet niet gezien worden als diskwalificatie. Stuk voor stuk staan er goed geschreven nummers op dit album. De nummers kenmerken zich door een zorgvuldige opbouw met veel details. Dankzij de transparantie mix van Rich Mouser komen al deze details mooi naar voren zonder dat het geheel te druk wordt. Uitschieters van het niveau Infinite Fire (van het debuut) of Cosmic Symphony (van Second Nature) ontbreken weliswaar, maar daar staat tegenover dat er dit keer geen missers op de plaat staan. Kwalitatief kan Third Degree zich dan ook uitstekend meten met de eerste twee albums.

Precies, zo heb ik dat ook ervaren. In het begin miste ik een beetje het compositorische vernuft, en de gitaarsolo's zijn ook niet allemaal even geweldig (misschien ook omdat de achtergrond waartegen Neal Morse moet soleren dus niet altijd zo sterk is), maar na verloop van tijd komen de prachtige refreinen steeds duidelijker in beeld, en dan begint ook pas op te vallen hoeveel dit album verschilt van z'n voorganger – dingen als de funk/jazz van Geronimo en de close-harmony-pop van Love letter heb ik op Second nature toch niet gehoord. Misschien kan ik het nog het beste duidelijk maken door te zeggen dat deze nummers veel moeilijker te categoriseren zijn: Second nature omschreef ik als "de perfecte mix tussen superieure prog en toegankelijke rock", maar Third degree neigt dan weer meer naar de rock met alternatieve invloed, en in Geronimo hoor ik dus een vleugje Steely Dan, en de twee lange tracks liggen dan weer in de prog-traditie, alles gepresenteerd barstensvol overtuiging, en met een zanger die mij steeds ontroert met zijn lage stem met mooie rafeltjes maar die ook in de hogere regionen uitstekend uit de voeten kan.
        Van de bonus-CD had ik geen hoge verwachtingen, maar het leuke is dat ik bij de instrumentale versies nu juist perfect op de instrumenten en het arrangement als geheel kan letten in plaats van op de zangmelodie en de eventuele climax, en doordat de arrangementen zo anders zijn komen de details van de melodieën en de instrumenten mooi naar voren. En als ik hierboven heb gezegd dat de solo's van Steve Morse mij op de eerste CD niet zo goed bevallen, krijgt hij bij deze akoestische arrangementen toch wel een glansrol toebedeeld – dat einde van het laatste nummer met drie gitaren door elkaar heen is echt geweldig, en de akoestische versie van Love letter (de enige domper van het eigenlijke album) smaakt me zelfs beter dan het oorspronkelijke arrangement.
        Hoe ik Geronimo ervaar is wel representatief voor mijn reactie op het album als geheel: in het begin ongelovig bij die slap-bass van Dave LaRue en die onderkoelde jazzy zangmelodie, dan met meer aandacht luisterend wanneer het refrein aan de beurt is, daarna meegesleept wanneer na 3½ minuut dat spannende tussenstuk met synth en bassdrum begint, en uiteindelijk dik tevreden wanneer het nummer na McPhersons laatste "Geronimoooh!" voorbij is. Mooi dat Portnoy zich weer bij Dream Theater heeft aangesloten, maar hopelijk vindt hij ook nog ergens de tijd voor een vierde album met deze vliegende kleuren.