menu

Ray Alder - What the Water Wants (2019)

mijn stem
3,83 (18)
18 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Metal
Label: Inside Out

  1. Lost (3:45)
  2. Crown of Thorns (4:53)
  3. Some Days (4:34)
  4. Shine (4:52)
  5. Under Dark Skies (3:57)
  6. A Beautiful Lie (4:10)
  7. The Road (5:37)
  8. Wait (4:35)
  9. What the Water Wanted (3:46)
  10. The Killing Floor (5:47)
  11. The Road [Acoustic Version] * (4:50)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 45:56 (50:46)
zoeken in:
avatar van Sir Spamalot
4,0
Wel, wel, solo debuut van de Fates Warning frontman met de eerste tonen:
RAY ALDER - What The Water Wanted (Lyric Video) - YouTube.

avatar van Zagato
Ow?! Dit is volledig nieuw voor mij. Interessant!

avatar van the crook
Klinkt goed, ben erg benieuwd!

avatar van Sir Spamalot
4,0
Ondertussen is de eerste video ook beschikbaar: RAY ALDER - Crown Of Thorns (OFFICIAL VIDEO) - YouTube.

avatar van Metal-D78
3,5
Prima plaat. Titelnummer is bij mij favoriet. Ligt toch best in het verlengde van het meest recente Fates Warning-werk, al ligt de nadruk hier meer op de relaxte sfeer. Niet wereldschokkend. Wel goed.

avatar van The_CrY
4,5
Fantastisch album van Ray Alder! Inderdaad redelijk voortbordurend op de recente sound van Fates Warning, maar dan meer rock ipv metal. Centraal staat de geweldige stem van meneer Alder zelf, gecombineerd met een verzameling prachtige, spannende en opbouwende nummers. Favorieten hier zijn 'Crown of Thorns' met dat hypnotiserende baslijntje, en 'Wait' met die prachtige opbouw.

avatar van Sir Spamalot
4,0
Dit album van Ray Alder is toch wel een heel positieve verrassing, gezien mijn "relatie" met hem in het verleden maar hij is een prima en heel expressieve zanger. Ik moet de rest van de discografie van Fates Warning vanaf Parallels verder doorlopen en beoordelen, uiteindelijk zal enkel No Exit het struikelblok blijken te zijn geweest.

Ik las ook dat zijn zang met de jaren vermindert, hierop hoor ik dat niet. Klasbak met klassestem op een heel mooi album dat laagje per laagje zijn schatten prijsgeeft. Misschien is dat de definitie van Progressieve Metal / Progressieve Rock (genre, dat lelijk woord). Aan dit tempo wordt mijn top tien eind 2019 nog een bijzonder ingewikkelde klus. Mijn favoriet is ook dat titelnummer.

avatar van Kronos
4,0
Sir Spamalot schreef:
Ik las ook dat zijn zang met de jaren vermindert, hierop hoor ik dat niet.

Op het laatste album van Fates Warning is daar ook niks van te horen. Hij lijkt een mindere periode gehad te hebben. Op Darkness in a Different Light vond ik hem krachteloos klinken en vooral op het voorlaatste album van Redemption.

avatar van Zagato
Sir Spamalot schreef:
...., uiteindelijk zal enkel No Exit het struikelblok blijken te zijn geweest.

....


Waaat?!

Back on topic, eerste luisterbeurt. Ik hou erg van Ray's stem, gaat wel goed komen denk ik.

avatar van DargorDT
Er is zo ontzettend veel muziek, dat sommige releases je even ontgaan. Dat was het geval met deze. Vanavond ben ik de 'schade' aan het inhalen. We kennen Ray Alder van Fates Warning, een band die zijn sound mede aan Alder dankt. De vraag voor mij was dan ook: klinkt dit echt als een solo-album van Alder? Of had dit met wat fantasie ook een FW-release kunnen zijn?

Ik zit in dubio. Aan de ene kant is dit toch wat rustiger dan Fates Warning, en krijgt Alder net iets meer ruimte dan normaal om met zijn stem de nummers in te kleuren. Hij zit (terecht natuurlijk) erg op de voorgrond. Aan de andere kant is dit muzikaal niet héél anders dan ik gewend ben bij het horen van zijn stem.

Over de kwaliteit niets dan lof, trouwens. In dit genre zijn er niet zoveel zangers die 'solo' gaan. Als trouwe fan van Dream Theater (vroeger wat meer dan nu) denk ik gelijk aan de projecten van James LaBrie. Eerlijk is eerlijk, dit is beter. Nog geen oordeel, maar vier sterren lijkt reëel.

avatar van notsub
3,5
De stem van Ray Alder telt nog steeds mee in de metal wereld. Nu hij met Redemption is gestopt , heeft hij de vrijgekomen tijd in dit project gestoken. Geslaagd is het zeker, al ligt het qua stijl toch duidelijk in het bekende straatje. Dit is iets minder proggy dan Fates Warning, maar we horen Ray hier toch overwegend hetzelfde gevoel in zijn stem leggen. Hier en daar gaat het tempo omhoog en dat is een welkome afwisseling van het overwegend melancholische materiaal op deze CD. Qua geluid is zit het zeker goed en zo is dit een mooie opvulling op weg naar het volgende FW album.

4,5
Gewoon een nieuw album van Fates Warning. Een zeer gaaf album en altijd lekker om zijn stemgeluid weer te horen.

avatar van Kronos
4,0
Eerder een nogal flauw aftreksel van Fates Warning. Het is jammer dat Ray Alder niet de kans heeft gegrepen origineler voor de dag te komen maar waarschijnlijk zit dat niet in hem. Als songschrijver kopieert hij vooral. Dan doet het natuurlijk denken aan FW. En als ik daar aan denk mis ik meteen het vernuft van Jim Matheos.

avatar van gigage
Beetje lauwe plaat. Goed gezongen maar het wil maar niet echt loskomen. Nee, doe mij maar Theories of Flight, de laatste van Fates Warning.

avatar van Kronos
4,0
Jim Matheos nam even pauze met Fates Warning om met John Arch samen te kunnen werken en Ray Alder wilde waarschijnlijk ook bezig blijven. Meer zit er niet achter dit album denk ik.

avatar van Kronos
4,0
Terwijl de cd weer eens rondjes draait in de speler ben ik ineens een pakje positiever geworden. Het is die fijne balans tussen rock en metal waar ik voor val. De zangkunsten van Ray Alder komen heel sterk uit de verf in mooie nummers vol gevoel gespeeld door topmuzikanten. Heerlijke productie ook. De vergelijkingen met Fates Warning zijn onvermijdelijk maar tijdens het beluisteren blijft mijn aandacht nu helemaal bij What the Water Wants.

avatar van namsaap
3,5
Aanvankelijk was ik niet erg enthousiast over What The Water Wants en verdween deze plaat al snel in de platenkast om lange tijd niet meer tevoorschijn te komen. Nu ik hem zo'n 1,5 jaar later weer uit de kast pak en beluister ervaar ik dit album heel anders. Wellicht omdat ik het album nu wat meer los van zijn werk met Fates Warning kan beluisteren, al blijft de vergelijking soms onvermijdelijk.

Ray Alder presenteert op dit album tien compacte rocknummers die qua sfeer wel aan de muziek van zijn broodheer doen denken, maar waar veel franje vanaf gehaald is. Af en toe komt een riff voorbij die door Jim Matheos geschreven had kunnen zijn. Niet gek, aangezien Michael Abdow - met Alder verantwoordelijk voor het schrijven van de meeste nummers - als tourgitarist menig riff van de meester heeft nagespeeld.

Centraal staat uiteraard de zang van Ray Alder, die op dit album geweldige zangpartijen laat horen. De beste man heeft niet meer het bereik als in zijn jonge jaren, maar zijn stem heeft niets aan zeggingskracht verloren.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:45 uur

geplaatst: vandaag om 07:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.