Binnen de Britse popscene heeft Fin Greenall zijn naamsbekendheid al lang opgebouwd bij collega muzikanten. Als een van de eerste producers ging hij aan de slag met Amy Winehouse, gevolgd door soortgelijke acties met John Legend en Professor Green. Tevens verzorgde Fin bij verschillende televisieseries en filmsoundtracks de muziek. De lijst zou nog veel langer kunnen zijn, ware het niet dat er de nodige tijd en aandacht gestopt wordt in het soloproject Fink.
Deze creatieve uitbarsting staat mijlenver verwijderd van zijn samenwerkingsverbanden en laat juist een meer ingetogen geluid horen. Het is wonderbaarlijk dat hij hiervoor niet zelf plaats neemt achter de knoppen, maar die stoel uitbesteed aan Flood. De rauwe, met elektronica doordringende aanpak wierp zijn vruchten af bij Resurgam, begrijpelijk dus dat zijn plekje in de studio vrij wordt gehouden voor opvolger Bloom Innocent.
Werd er bij zijn vorige plaat nog enigszins afgeweken van zijn sobere aanpak, waardoor het allemaal een stuk luchtiger en springerig klinkt, zoekt het duo het nu weer dichter bij de behouden kern. Met lang gerekte sfeervolle passages wil Bloom Innocent nog sterker overtuigen. Het ligt allemaal meer in de lijn waarvoor je juist een persoonlijkheid als Flood zou inhuren.
Veel doeltreffender wordt er gespeeld met opbouw en instrumenten, en wat weten ze een aangenaam sound neer te zetten, zonder dat er doorgeslagen wordt naar deprimerende verstilling. Nog steeds is daar de ritmische wending, alleen wil het minder hard op de voorgrond treden. Duisternis en licht omarmen elkaar als gestrengelde yin yang symbolen.
Vanaf titelstuk Bloom Innocent laten ze hun persoonlijke ontwikkeling als duo weerklinken in de prachtige structuur welke vanuit subtiel kalm pianospel opgewerkt wordt tot jazzy hiphop beats. Daartussen zweeft de identieke kenmerkende soulstem van Fin Greenall met zijn ingehouden voordracht. Niet alleen voor Fink is dit een geweldig groeiproces, maar ook Flood laat zich van een kant horen die we niet van hem gewend zijn. Een subliem verbond waar beide iets nieuws bij elkaar naar boven halen.
Hoe geweldig is het als die twee aan de slag gaan met een identieke achtergrond. Het neerzetten van krachtige uitgekristalliseerde tracks met een eigen stempel. Dit gegeven laten ze totaal los om iets unieks te creëren; alsof studenten een coherent eindwerkstuk afleveren om hiermee indruk te maken. Hoe gewaagd is het om het risico te lopen om een anticlimax op te roepen door zich van de standaard popsong formule te distantiëren. En hoe treffend wordt dit in het resultaat vermeden.
Hierdoor weet Flood ook wanneer hij gepast meer afstand moet nemen en Fink zijn leidersrol laat opeisen. Juist die spookachtige minimalisme laat zijn kwaliteiten zo duidelijk horen. Alleen Rocking Chair heeft die kenmerkende zwaarheid waarvoor hij de laatste jaren door veelbelovende postpunkers voor gevraagd wordt. Wel vraagt het van de luisteraar een inlevingsvermogen om de trage songs op je in te laten werken. Met die openheid in je achterhoofd valt er telkens weer zoveel nieuws te ontdekken.
Bloom Innocent is een gepassioneerd stilleven, welke uit de verlaten duisternis tevoorschijn wordt gehaald. De weggestopte elementen krijgen een liefdevolle oppoetsbeurt, waarbij de schoonheid zich steeds duidelijker openbaart. Wat een genot om deze intensiteit te mogen ervaren en te beleven. Zoals de albumhoes al uitbeeld is Bloom Innocent een herfstplaat, waar de eenzaamheid verwarmd wordt door heldere luchtigheid.
Fink - Bloom Innocent | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com