Patrick Watson - Wave (2019)

zeer benieuwd naar dit album, ik volg patrick watson al vanaf het toen nog alleen maar in canada uitgekomen close to paradise(heb die ook nog op dat eerste cdlabel online gekocht destijds), en toen in het voorprogramma van "the dears" die band finaal van het podium speelde. Dream voor dreaming en vooral melodie noir klinken al lekker we zullen zien. mooi hoesje!

‘Wave’ is de opvolger van het album ‘Love Songs for Robots’ van Patrick Watson en verschijnt via Domino Records / Secret City. Dit zesde studioalbum gaat over het voelen dat een grote golf je omver slaat als je je realiseert dat alles wat je in je leven hebt in een oogwenk kan worden weggevaagd – en het leren over hoe je moet verdrinken in dat proces.
Tijdens het maken van ‘Wave’ verloor Patrick zijn moeder, zijn oude drummer verliet de band en hij en zijn partner gingen uit elkaar. Hij bracht overal zijn notitieboek mee naar toe en onder de golven componeerde hij deuntjes over melancholie. De nummers gaan over hoe je soms een liefdesliedje voor jezelf moet zingen als niemand anders dat wil, waardoor het geluid je kan dragen en je leert te vertrouwen waar je zal landen. ‘Wave’ is een persoonlijk, intiem en zijn meest bescheiden album geworden.
Patrick, reflecterend op de gebeurtenissen in zijn leven en het beginnen van zijn zangcarriere in het kerkkoor, over het album: ““It’s the difference between singing a solo at a stranger’s grave as a child and singing one at your own mother’s funeral.”

Fijne, rustgevende eerste single. Lijkt door te gaan in lijn van zijn vorige met zijn dromerige sfeer.

Eindelijk is er dan een album aangekondigd, aangezien Broken al in 2017 en Melody Noir in 2018 uit kwamen. Vooral Broken vond ik een prachtig nummer. Dream for Dreaming is een fijne nieuwe single.

Eerste track is al erg fijn, benieuwd naar de rest!

Ik heb hem vandaag helemaal gehoord, zij het in de winkel.
Mijn eerste gedachtes zijn dat dit een soort stapje terug is van Love Songs For Robots. Het geheel is weer wat kleiner en op het oppervlak minder electronisch.

Het is wél weer zoveelste plaat van Patrick Watson. Je verwacht niet compleet wat anders en dat wil je eigenlijk ook niet. Toch rest daar ergens het idee en gevoel van verzadiging. Denk dat het 'thuis' beter tot zijn recht zal komen, vermoed dat echt een avond/schermer plaat is die dan langzaam aan zijn schoonheid prijs geeft.

Vind Dream for Dreaming meer van hetzelfde, dit hebben we al meerdere keren van ‘m gehoord. Niet zo spannend. Wel mooi als altijd.

Verlang toch wel terug naar de inventiviteit van Adventures en eerdere platen.

Nog niet gehoord maar op het concert in Amsterdam in augustus speelde hij veel nieuw werk en dat beviel me behoorlijk. Benieuwd naar de hele plaat

Ik ben Patrick Watson een plaat of twee terug wat kwijt geraakt. Vroeger veel naar zijn muziek geluisterd, maar overdaad of verzadiging lag altijd wat op de loer bij zijn albums. Het nieuwe album geprobeerd, maar het gaat nog wat langs me heen. Tot nu toe weet alleen Here Comes The River me echt te raken. Maar dat nummer is met z'n opbouw dan ook wel echt van een hemelbestormende schoonheid.

Voor mij is het dan weer juist heel lang geleden dat ik naar een Patrick Watson album heb geluisterd. Deze plaat komt dan bij mij wel weer gelijk heel hard binnen! Inderdaad niet heel vernieuwend wat Patrick hier doet. Maar zo op eerste gehoor toch weer een heerlijke plaat voor de donkere herfstdagen!

Niks nieuws aan de Watson horizon.

Stemmige nummers, sfeervol en goed passend bij dit jaargetijde. Echt raken doet het me niet (meer), maar ik vind het wel goed verder, en dat gaat wel vaker op voor zijn werk.

Stukje duiding.

Even kort voor nu: .... prachtplaat!

Wat een bloedstollend mooi nummer is Here Comes The River! Wist het al toen ik 'm het hoorde spelen in de Tolhuistuin, maar nu kan ik ernaar blijven luisteren. Dat doe ik dan ook sinds gisteren. Prachtig!

Die afsluiter is idd fraai. De opbouw haar steeds meer crescendo, om dan in het klein weg te vallen...prachtig!

Here Comes The River is fenomenaal, kippenvel!

Grappig dat eigenlijk iedereen het over Here Comes The River heeft, inderdaad is dat echt een fenomenaal mooi nummer. De rest van het album begint ook steeds meer bij me te landen, een stemming volgt binnenkort.

Fijn om te horen dat de nummers die in de Tolhuistuin de meeste indruk maakten (the Wave, Strange Rain en Here Comes the River) hier het beste uit de verf komen. Broken, die uiteraard al even bekend was vormt een prachtig pronkstuk in het midden. Op het moment best verslaafd aan het raken aan dit album.

Betoverend is altijd het woord dat ik bij deze held gebruik die ik al volg van het begin.

Enkel nog maar de afsluiter beluisterd. Buiten de songs die al eerder bekend waren. Hij loste er net een videoclip van. En jawel, wat is het alweer een betoverend liedje. Pure magie.

Na debuutplaat Close to Paradise ben ik de Canadese zanger Patrick Watson een beetje uit het oor verloren. Gelukkig leidden de algoritmes van YouTube me naar de video van single Here Comes The River, de afsluiter van zijn nieuwe plaat Wave. Aanvankelijk slechts begeleid door spaarzame pianoklanken wordt toegewerkt naar een groots aanzwellend crescendo om daarna ‘klein’ te eindigen. Met zijn machtige stem weet hij de ziel diep te raken. De hoogste tijd om mij te verdiepen in zijn laatste albums.

Tja, het is echt mooi, maar het raakt me niet. Schoonheid die je wel hoort, maar niet voelt. Dit zijn dan van die platen, waarvan ik denk: "Hoe komt het nu dat het me niet zoveel doet?" Maar ja, het antwoord heb ik niet. Moet het maar accepteren.

Met vier **** een voorzichtige eerste schatting. Het is mij onmogelijk om dit album na een paar draaibeurten volledig op waarde te schatten. Er gebeurt heel veel. Patrick Watson zweeft en zwerft weer over de muziek van zijn band heen, die met mate meer aards klinkt dan op 'Love Songs For Robots'. Zijn stem kan zo ijl klinken, dat het is alsof hij vanuit een andere dimensie komt, niet bestemt voor mijn oren, maar toch bij me geraakt door een gat in tijd en ruimte. Om mij vervolgens, bij vlagen diep te raken. Maar wat gebeurt hier nu echt? Dat is met een paar luisterbeurten niet te beantwoorden. Dat moet de toekomst gaan uitwijzen, maar dat ik deze plaat op LP ga aanschaffen, dat staat wel bijna vast. LP kwaliteit noem ik dat tegenwoordig.

Neem nu 'Broken'. Wat maakt dat nu tot zo'n mooi nummer? De basis is een pianonoot die maar herhaald wordt. Daar overheen klinken spaarzame piano akkoorden, synthesizerklanken en wat ik maar atmosfeer noem. Daar weer overheen zweeft de stem van Patrick Watson, vele, vele malen. Alles te samen is het pure magie.

Daarom dus is Wave zo intrigerend en soms bloedstollend mooi. Maar om nu te zeggen dat ik de plaat nu al echt op waarde kan schatten, nee, daarvoor is het nog veel te vroeg.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

al met al gewoon een prachtplaat! beter dan zijn voorganger, inderdaad meer aardser. Er zit een lekkere flow in de gehele plaat. Drive, strange rain en melodie noir vind ik de mooiste nummers. Draai deze best vaak. Ergens wel jammer dat er geen hoempapa nummer meer bij zit zoals "weight of the world"
Wildflower wel lekker psychedelisch(prachtige noise) en mooi gedaan met die 2 zangeressen.

Nee met patrick watson ben ik voorlopig nog niet klaar, persoonlijk 10x beter en spannender als dat gezweem van Nick cave's gootsteenplaat

Eerste indruk is vooral een mooie sfeervolle en melancholieke nieuwe Watson.
Erg relaxed, dus wel een werkje die zo aan het eind v/d dag beter tot zijn recht komt.
Fraaie stukken gehoord met Broken en Here Comes The River tot nu toe als favo's.
Ga 'm nog een keertje beluisteren. Ik vermoed uiteindelijk een knap oordeel.

Morgen live in kc..ik verlang.

Dit is weer een minder volgepropte plaat dan de vorige. En misschien minder gewaagd of experimenteel, maar ik word hier wel heerlijk rustig van en less is more..wordt vaak gezegd. Inderdaad , het raakt. Prachtplaat van deze held van me..

Wordt met de tijd mooier, begint te groeien naar een persoonlijk favoriet.

Binnen gehaald op blauw vinyl. Prachtig album, dat zich niet opdringt en zich in eerste instantie door mij lastig liet beluisteren. De liedjes geven zich maar langzaam prijs, dringen zich niet aan je op. Hierdoor heb ik het album lang maar vluchtig beluisterd. Gisteren in de avondschemering, in de trein op weg naar huis kwam Wave ineens bij me binnen. Zo zie je maar, sommige albums hebben echt tijd nodig.

het prachtige Look at you wordt mooi gebruikt in de aangrijpende film Narcosis, en zodoende uitgekomen bij dit wonderschone album (met eenzelfde zware thematiek)

Met prachtsongs als Melody Noir, Broken, Look At You en Here Comes The River is dit voor mij een van de beste van Watson. Vanmorgen opgestaan met Look At You, de dag dat ik naar de begrafenis moet van een dierbare collega van mij. De muziek verklankt voor mij perfect het gevoel dat ik nu heb.

Een pracht van een album.
Ik ben groot fan geworden van zijn/hun werk en dit album is met Close to Paradise mijn favoriet.
Ik weet niet hoe het kan, meestal kan ik wel dusdanig analyseren dat ik weet of kan beschrijven wat ik ergens zo goed aan vind, maar bij Patrick Watson blijft dat voor het belangrijkste deel een mysterie voor mij.
Iets met het negeren van standaard akkoordprogressies en harmonie, ritmische keuzes... daarop lagen vol authentieke melodie(ën)..? En het klinkt ogenschijnlijk zo simpel allemaal..
Ja daar heb je het al, lekker algemeen... Misschien wil ik het ook niet weten!
Ze doen gewoon hun eigen ding.
Extreem vernieuwend ten opzichte van vorige albums niet, maar dat geldt natuurlijk wel voor meer artiesten of bands.
Ik begrijp vooral niet dat Patrick Watson niet bekender is. Ik ken nog niet de hele discografie maar tot nu toe is en blijft het zo bijzonder uniek, en met veel klasse en passie uitgevoerd.

Vooral Wave, Broken en Here Comes The River komen keihard binnen. Maar er staat geen vulwerk op, ieder nummer is voor mij raak op een manier. Het kostte een aantal luisterbeurten;
Je moet hiervoor in de stemming zijn, dat wel... en een beetje dromerig/emo persoon misschien
Dat is voor mij iig dan niet zo lastig.
De vinyluitgave is overigens een aanrader, de master is subliem (de blauwe heb ik).

Het concert van afgelopen september was overigens zo waanzinnig mooi en het vakmanschap van alle musici was een genot om te mogen horen en om naar te kijken, in de grote zaal van Tivoli. Zelden werd ik zo geraakt van een concert als op die avond. Al was ik persoonlijk ook wel precies in de 'juiste' stemming (helaas).

Die wil ik nog een keer live zien. Tot die tijd zou ik aan deze LP alleen al voldoende hebben om in de buurt te komen.
Maar dat hoeft niet: er is nóg meer moois van Patrick Watson om in te verdwalen