Billy Idol - Rebel Yell (1983)

Vroeger erg veel gedraait dit Catch My Fall, dit blijf ik erg gaaf vinden.

Gemaakt image of niet.

Billy Idol schreef wel samen met Steve Stevens zelf de songs. Dus het is niet een platenmaatschappij-act. Derde belangrijke man bij de ze 'act' is Steve Forsey, de producer.

Dikke plaat heur.

De hele plaat draagt eigenlijk dezelfde sound als ze bekende singles die er vanaf komen, en toch is het niet vervelend.
Zijn stem geluid past mooi op deze semi rock-pop liedjes. Het oogt ruig, Maar het is allemaal net te strak geregisseerd. Ik vind het lekker. Een van zijn leukste solo platen wat mij betreft.

Absoluut. ik denk zelfs veruit de leukste, al heb ik geen idee wat-ie na 1990 nog gedaan heeft. Maar dit is een zeer overtuigend, bescheiden meesterwerkje. Dankzij de 'snarl' van Billy zelf, maar zeker ook dankzij het gitaarwerk en de compositorische inbreng van Steve Stevens.

Ik hoorde afgelopen week het nummer Eyes without a face weer eens op de radio. Klonk toch meer 'eighties' dan ik me herinnerde. Maar blijft leuk.

Ben ook wel een tikkeltje nieuwsgierig naar wat Billy's nieuwste project lijkt te worden: Sex Generation, samen met leden van The Sex Pistols en zijn eigen vroegere band Generation X. Al moet ik zeggen dat ik ook weer niet m'n adem inhoud van verwachting...

Generation Sex (Steve Jones, Billy Idol, Paul Cook, Tony James) - Live at The Roxy 30 October 2018 - YouTube

Ik ken van Idol alleen zijn 2 hits eyes without en sweet 16. Deze week kwam rebel yell op de radio voorbij en ik herkende het wel meteen als zijnde Billy Idol. Best een lekker nummertje . Op de een of andere wijze moest ik steeds aan Danzig - of all people - denken. Vreemd. Ga deze plaat eens tegen het lijf lopen. En luisteren.

Dit album raakt me al meer ik verwacht had eigenlijk. Het debuut is niet bijster indrukwekkend en de score van Rebel Yell valt me eigenlijk ook wel wat tegen. Toch groeit het album groeit wel met iedere luisterbeurt. Het vervolg klinkt al doordachtzamer. De hits zijn wat mij betreft al een stuk beter. Vooral Eyes Without A Face vind ik erg mooi. Het verschil zit 'm ook in dat de overige nummers vrij goed meekomen. Een ballad als The Dead Next Door is prachtig en laat horen dat Billy Idol ook in het rustige segment uit de voeten kan. De sfeer is goed overeind gebleven en dat is natuurlijk ook belangrijk.

Tussenstand:
1. Rebel Yell
2. Billy Idol

Ah, jullie gaan Billy Idol doen. Leuk! Ben erg benieuwd

Mocht je willen volgen wat we doen. We kondigen hier de bands aan: Lennert & RuudC's marathons

Noem me maar gek, maar ik vind Rebel Yell een van de stoerste songs ooit. Ergens begin vorige eeuw trapte ik in de 'Timelife presents: classic rock' reclames en heb ik zodoende (vrijwillig) enkele jaren vastgezeten aan om de maand een dubbelaar met classic rock te ontvangen. De tweede cd begon met Rebel Yell en ik was als 13-14(?)-jarige helemaal omver geblazen over hoe stoer en rebels dit lied klonk. Helemaal die ronkende piep en knars gitaarsolo die eindigt in een soort futuristisch gespetter (waar ik nog steeds niet van begrijp hoe hij dat effect produceert) is weergaloos. Daarna vond ik ergens de cassette, kreeg ik de lp en heb ik nu in de tussentijd ook de cd nog gekocht. Rebel Yell is het enige album dat ik op drie verschillende media in mijn collectie heb.

In vergelijking met het debuut zit het songmateriaal hier toch echt beduidend beter in elkaar. Nog steeds gezegend of vervloekt met een jaren '80 sound met droge drums, klinische synthesizers en gitaareffecten die alles laten klinken alsof het album uit een dystopische toekomst komt waar motorbendes vechten met restanten van de politie (waar het hele corps karate kan) om de heerschappij. En dat is een goed iets.

Eyes Without A Face blijft intrigerend. Mierzoet, maar Stevens' riff halverwege die overgaat in piepende, galmende gitaarlijn brengt het naar grote hoogtes. Flesh For Fantasy is een van de meest sexy songs ooit. Funky ritme met een ongelooflijk catchy gitaarlijn onder het eveneens aanstekelijke refrein (FLESH *klap klap* FLESH FOR FANTASY!). Stevens gooit halverwege dan weer zo'n lekker overstuurde gitaarriff eruit (ondersteund met vette baslick), om het lied daarna weer terug te brengen naar Idol's zwoele zangstem. Tel die videoclip met dansers en Duits-impressionistische kunst er nog even bij op en je hebt een ware klassieker. I like good music and I like to dance!

Catchy My Fall is ook al zo'n heerlijke track. De saxofoon zorgt voor een fijne, opbeurende melodielijn en Idol's zanglijnen gaan van voorzichtig kreunend naar lekker oprecht schreeuwend in het refrein. Wederom produceert Stevens hier enkele prachtige gitaarpartijen. Ik wil het refrein meeschreeuwen als een ode aan het leven. Hetzelfde geldt voor het eveneens machtig aanstekelijke Do Not Stand In The Shadow met stiekem best ruig gitaarwerk. The Dead Next Door is een zwartgallige en mooie afsluiter.

Met Blue Highway en Crank Call heeft het album ook enkele iets minder goden. Geen slechte songs, maar wel nummers die ervoor zorgen dat ik niet de volle mep geef. Buiten dat zal Rebel Yell altijd een speciaal plekje in mijn hart houden!

Tussenstand:
1. Rebel Yell
2. Billy Idol

Dit is wel mooi omschreven. Die jaren tachtig-productie werkt bij dit album wonderwel in het voordeel van Billy Idol. Al helpt het natuurlijk wel dat de songs op zichzelf prima overeind blijven. Het geluidskader past bij dit soort songs; het roept ook bij mij dit soort Mad Max-achtige visioenen op, ongetwijfeld ingegeven door het feit dat je met name in de jaren tachtig een heleboel van dit soort films had, inclusief een soundtrack met een rockend eighties-geluid. Maar waar veel van die songs tegenwoordig achterhaald klinken, helpt het hier juist om deze nummers een soort tijdloos, inderdaad dystopisch effect mee te geven.

En terecht benadrukken verscheidene posters hier de rol van Steve Stevens, die beslist niet onderschat mag worden. Zowel zijn gitaarspel als compositorische inbreng zijn van grote invloed geweest op Billy's carrière, en met name op het welslagen van dit album.

Grappig wat je stelt van die drie geluidsdragers. Met cassettes heb ik nooit iets gehad (tenminste niet met voorbespeelde, om mijn LP's te ontzien nam ik ze soms wel op op van die chroomcassettes, die best een goed geluid gaven). Maar dit album bezit ik zowel op LP als CD, en ook de drie singles ervan heb ik in huis. Ik beschouw dit album gemakshalve ook maar als een drievoudig bezit, al geldt dat bij mij voor een aanzienlijk aantal albums.

Gaaf nummer inderdaad! Volgens mij helaas zelden of nooit live gespeeld.

Hah, ik was toch ook wel erg benieuwd! Eens wat opgezocht hier en daar en je kan het geluid dus creëren met een speelgoed lasergun! Voor de liefhebbers hier een hele video waar Stevens uitleg geeft hoe hij het effect in de studio creëerde en uiteindelijk met wat speelgoed aan de slag ging. Nu wil ik er ook een!

vorig weekend voor 40 kr in een oud boekenhandeltje . En dan wel de best of Billy Idol - Idol Songs (1988) - MusicMeter.nl maar ik ben blij lekker fout dit? nee gewoon lekker!

Just curious; 40 kr? Zweedse, Tsjechische of...?

Ik denk Noorse.

Ja even op de naam klikken doet wonderen

Heb deze album nog ergens op lp liggen. De vier single's zijn zeker geweldig..nog steeds

Prachtig album met een duidelijke insteek voor de Amerikaanse markt. Billy Idol is de cliché man in the flesh en in interviews soms lachwekkend (onzeker). Zijn poses en gebaartjes deden het misschien goed toen hij jonger was en de tienermeisjes natte dozen kregen van zijn moves en blonde piekhaar. Die tijden zijn inmiddels voorbij. Ten tijde van deze plaat was hij echter wel het mannetje en ondanks zijn imago schuilt er een gedegen songwriter in hem. Het gitaarwerk van Steve Stevens (hoe cliché kun je een naam maken) is waanzinnig goed en ook erg lekker. Billy heeft een toffe stem en de productie van Keith Forsey maakt er een homerun van.

Wat ik zelf ook wel interessant vind is dat Billy helemaal aanwezig was bij het begin van de punk scene in Engeland en hij staat ook helemaal vooraan (met Siouxsie) bij het eerste live optreden van Joy Division en ook bij de Sex Pistols. Hij was er dus echt bij in de opkomende punk scene en was toen de zanger van Generation X. Dat is ook wat ik bij Billy Idol vaak niet begrijp, hij hoeft zich niet zo krampachtig te bewijzen door stoer en nonchalant te doen, hij is interessant genoeg van zichzelf. Zal de testosteron wel zijn.

Dit is een meer dan prima album wat heel wat draaiuurtjes in huize Rainmachine heeft gemaakt. Ik pak 'm ook nu nog regelmatig even uit de kast voor een potje ongegeneerd knallen. Er is ook nog een MTV Unplugged versie van dit album en ook daar is het gitaarwerk belachelijk goed. Daar kun je ook goed horen dat deze nummers goed in elkaar zitten.

Rainmachine
Interessant! Ik vind deze echter niet terug hier op MuMe, maar ook niet online. Is dit een speciale uitgave geweest oid? Heb je een linkje?

Ik weet het niet 100% zeker maar op dit album staat ook een unplugged versie van het nummer geloof ik. Weet niet of dat de versie is die wordt bedoeld hierboven maar wie weet

Ik ga er van uit dat Rainmachine die release bedoelt.

Ik moet dit weer even nakijken als ik thuis ben, ik heb behoorlijk veel staan van Billy Idol. Deze is er in ieder geval waar veel nummers van dit album (erg goed) akoestisch worden gespeeld: Billy Idol - VH-1 Storytellers (2002) - MusicMeter.nl. Fantastisch gitaarwerk van Steve Stevens. Voor mij is Billy voornamelijk om naar te luisteren, ik hoef er geen beeld bij te hebben, dat is soms wat te cheesy en doet afbreuk aan de muziek.