menu

The Kinks - Face to Face (1966)

mijn stem
3,88 (223)
223 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Pye

  1. Party Line (2:35)
  2. Rosy Won't You Please Come Home (2:34)
  3. Dandy (2:12)
  4. Too Much on My Mind (2:28)
  5. Session Man (2:14)
  6. Rainy Day in June (3:10)
  7. A House in the Country (3:03)
  8. Holiday in Waikiki (2:52)
  9. Most Exclusive Residence for Sale (2:48)
  10. Fancy (2:30)
  11. Little Miss Queen of Darkness (3:16)
  12. You're Lookin' Fine (2:46)
  13. Sunny Afternoon (3:36)
  14. I'll Remember (2:27)
  15. I'm Not Like Everybody Else * (3:29)
  16. Dead End Street * (3:23)
  17. Big Black Smoke * (2:36)
  18. Mr. Pleasant * (3:01)
  19. This Is Where I Belong * (2:25)
  20. Mr. Reporter * (3:58)
  21. Little Women * (2:10)
  22. She's Got Everything * (3:07)
  23. You're Looking Fine [Alternative Stereo Mix] * (2:46)
  24. Sunny Afternoon [Alternative Stereo Mix] * (3:46)
  25. Fancy [Alternative Stereo Mix] * (2:51)
  26. Little Miss Queen of Darkness [Alternative Stereo Mix] * (3:16)
  27. Dandy [Alternative Stereo Mix] * (2:14)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 38:31 (1:17:33)
zoeken in:
mathieudc
Sunny Afternoon is toch een prachtig nummer. Misschien wordt het toch tijd dat ik eindelijk eens iets van The Kinks in huis haal of probeer. Eén van de grootste invloeden van mijn favoriete band, al ben ik tot nog toe niet écht weg van de meeste Kinks-nummers die ik ken.

avatar van herman
4,0
Dit is de enige 60's plaat van The Kinks die ik nog niet ken, maar in zijn algemeenheid kan ik je wel zeggen dat de meeste Kinks-liedjes even tijd nodig hebben. Zeker als je de teksten een beetje wilt leren kennen.

mathieudc
Ok! Best beginnen met The Kinks Are the Village Green Preservation Society dan?

Father McKenzie
beaster1256 schreef:
prachtige cd van the kinks met heel goeie bonustracks , vroeger dacht ik ( periode 1967 -1972 ) dat the kinks zo'n singlegroepje waren , prachtsingles maar dat was het , nu ik bijna alles van the kinks op cd heb ,heb ik talloze pareltjes ontdekt die gewoon te grabbel werden gegooid voor het zwijn ik was !

aan mensen die van the sixties houden : kinks kopen !

Je noemt daar ook precies hun sterke periode, hun platen uit die periode, daar kun je je nooit aan miskopen, echt niet, groot gelijk, beasterken!

avatar van herman
4,0
Wat mij betreft de eerste echt goede Kinks-plaat. In tegenstelling tot de eerste drie platen is deze niet in een enkele oefensessie opgenomen, maar hebben de heren hier goed de tijd voor genomen.

De eerste successen van the Kinks hadden er nogal ingehakt bij Ray Davies (ook wel een beetje af te horen aan het - voor mijn gevoel - wat tam klinkende Kinks Kontroversy), die in een emotioneel deplorabele staat het merendeel van dit album bij elkaar schreef. Dat de nummers het moeten hebben van hun scherpe observaties van de "lotgevallen van Theodore en Andrea", zoals Zachary al mooi opmerkte in één van de eerste berichten hier, is duidelijk, maar daarnaast viel mij ook het sombere en introspectieve karakter van sommige nummers op. Naast een voortreffelijk observator speelt Davies ook chronicqueur van zijn eigen zielenroerselen en dat mag ik wel.

Met name het majestueuze Rainy Day in June, waarin een grote regenbui alle hoop op beter wegneemt, maakt indruk:

The eagle spread it's mighty wings
And pounced upon it's pray
And all the skies, so brilliant blue
Turned suddenly to grey

The cherished things are perishing
And buried in their tomb
There is no hope, no reasoning
This rainy day in june


En ook het oosters klinkende Fancy, waarvan de tekst welhaast als een mantra wordt gezongen, heeft een regel die me wel opviel:

My love is like a ruby that no one can see

Arme Ray... en dan te bedenken dat hij nog steeds maar een jaar of 21 was destijds.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Ik draai deze plaat nu voor de vierde keer en het valt me steeds op hoe sterk de bonustracks zijn. Op de meeste heruitgaves vind je vooral D-kantjes en demorommel, maar alle toegevoegde nummers hier zijn uitstekend! Dead End Street kende ik natuurlijk al, maar ook I'm Not Like Anybody Else, Big Black Smoke, Mr Reporter... allemaal net zo sterk als de nummers op het reguliere album, dat ook al niet misselijk is.

Opmerkelijk.

avatar van LucM
4,5
De bonustracks waren de singles en B-kanten, the Kinks brachten ze los van hun albums uit. Bij latere CD-uitgaven zijn die toegevoegd bij hun reguliere albums en ze passen daar goed bij.

Stijn_Slayer
herman schreef:
Wat mij betreft de eerste echt goede Kinks-plaat. In tegenstelling tot de eerste drie platen is deze niet in een enkele oefensessie opgenomen, maar hebben de heren hier goed de tijd voor genomen.


Ik denk dat wij het wat betreft The Kinks alweer eens zijn. De eerste plaat waarop The Kinks hun eigen draai echt hadden gevonden, en erin slaagden een wat meer artistieke benadering toe te passen.

avatar van herman
4,0
Luister jij hun platen ook chronologisch? Kan me herinneren dat er laatst ook een berichtje van je stond bij de voorganger van deze. Ik ben er zelfs een aan begonnen het hele oeuvre chronologisch te beluisteren, maar toen ik op deze stuitte ben ik een beetje blijven hangen. De 4 albums hierna (t/m Arthur dus) ken ik overigens al wel.

Stijn_Slayer
Zo goed als chronologisch, alleen met Arthur kon ik niet wachten.

Het besef drong een beetje tot me door dat het schandalig is om alleen Village Green in de kast te hebben staan. Inmiddels heb ik het debuut en Kinda Kinks ook al binnen, maar er zullen er nog wel meer volgen.

avatar van herman
4,0
Ik geloof dat er een box is met de albums die op Pye zijn verschenen. Misschien is dat wat voor je.

Stijn_Slayer
Tja, die had ik al gezien, maar ik heb er inmiddels al drie, en in die box zitten slechts de (korte) stereo albums. Geen singles en bonustracks, terwijl je die wel vaak op de losse cd's vindt.

avatar van chevy93
Dit album kwam eruit bij de "My Recommendations" van last.fm
Ik ben benieuwd.

avatar van pygmydanny
In juli 2005 stond deze op 1 in MOJO's How To Buy The Kinks

Muziek >> Toplijsten en favorieten >> MOJO How To Buy - gids

avatar van Madjack71
3,5
The Kinks kwamen mij destijds ter gehore door de live versie van Lola, ik vind dat nog steeds een sterk nummer. Verder kende ik niets van ze...dat kwam vanzelf goed omdat ze veel en veel meer goede muziek hebben gemaakt. De Beatles mogen dan in erkenning wel het meest gewaardeerd zijn, ws. ook door de innovatie in hun composities, maar ten tijde van dit album hadden ze zekers een net zo goede concurrent in The Kinks.
Sunny Afternoon is een van mijn favoriete Sunny nummers.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Zojuist, bij het doen van de laatste oudjaarsboodschappen, fietste ik in de motregen naar huis en kwam ik er via de shufflefunctie van mijn mp3-speler achter wat voor fan-tas-tisch nummer Rainy Day In June eigenlijk is.

avatar van Snoeperd
4,0
3de Kinks-album dat ik luister en hij bevalt al even goed als Somethin' Else en Village Green. Dit is weer een plaat met 14 (of 21) popbriljantjes. De albums van de Kinks hebben een zeldzame constante kwaliteit waarin ieder nummer leuke elementen heeft. En daarnaast zitten er nog een aantal grote toppers tussen op elk album, zoals hier Too Much On My Mind, Rainy Day In June en A House In The Country. En natuurlijk mijn favoriet van de Kinks Sunny Afternoon, wat sowieso tot mijn alltimefavorieten behoort.

avatar van pmac
4,0
Het eerste album van the Kinks die er echt bovenuit springt. Hoewel de lp sterk beinvloed is door de poppie sound van Help van the Beatles krijgen we al een paar typische Ray Daviesnummers voorgeschoteld waaronder de klassieker Sunny Afternoon. Ik vond alleen het geluid door de productie wat ielig.

avatar van IllumSphere
4,0
Ik moet zeggen dat Face to Face in mijn ogen de eerste 'echte' plaat van The Kinks is. Waar hun andere platen (en dat zijn er een heleboel) meer een verzameling van losse nummers waren, weet Face to Face mij wel het gevoel te geven dat ik naar een geheel luister. Een geheel die tekstueel sterk in elkaar zit en het sixties gevoel op een mooie manier weet te presenteren. Soms klinkt het wel wat gedateerd en is de vergelijking met The Beatles niet ver weg, maar dat zijn kleine smetjes op een hele goede plaat die een geduchte concurrent is voor veel platen van The Beatles.

avatar van Vinokourov
4,0
Ik moet me nog inlezen in The Kinks, want ik weet echt niks van hen. Ja oke, ik ken ze van naam en de bekendere nummers herken ik ook wel. Verder weet ik maar bitter weinig van ze dus, maar het lijken me geschikte lui uit de jaren '60, die prima sterke en coherente platen kunnen maken. Geen enkel nummer van Face to Face valt uit de toon. Het klinkt heel poppy en catchy en dat zorgt ervoor dat ik deze plaat eindeloos vaak op kan zetten, zonder dat het gaat vervelen.

avatar van edje1969
4,0
Samen met Village Green de beste albums van The Kinks. Too Much On My Mind luistert ook zo heerlijk weg...

avatar van nlkink
4,0
Face To Face is het eerste album van The Kinks dat echt de diepte ingaat qua arrangementen en teksten. Het album weerspiegelt voor een deel ook de geestesgesteldheid van Ray Davies, die in 1966 al ten prooi was gevallen aan een zenuwinzinking. Duidelijkste voorbeeld is het prachtige 'Too Much On My Mind'. Maar ook het zeer mooie 'Rosy Wont You Please Come Home', wat gaat over zijn naar Australië geëmigreerde zus Rose. Deze zus was getrouwd met Arthur, waarmee ik de Kinksfan die nog niet alles weet over deze groep er meteen maar op wijs over wie het album 'Arthur' gaat.
Oorspronkelijk had Davies alle songs aan elkaar gelinkt met verbindende geluidsfragementen, dit in de hoop om een suggestie van een thematisch album op te roepen. De platenmaatschappij ging niet akkoord en bij de meeste liedjes zijn de geluidsfragmenten verdwenen.
'Party Line' staat op naam van Ray, maar is volgens een aantal kenners meerendeel geschreven door Dave. Dat is ook meteen het eerste nummer waarbij een geluidsfragment bewaard is gebleven. Het is de manager Robert Wace die de telefoon opneemt met "Hello, who's speaking there?". Daarna volgt het eerder genoemde 'Rosy Wont You Please Come Home', een prachtige ode aan zijn zus Rose, waar Ray als tiener graag heen vluchtte als het in het ouderlijke huis te druk werd. Het nummer 'Dandy' is hier in Nederland bekend omdat The Kinks er in 1966 een top 10 hit mee hadden in Nederland, maar in Engeland waren Herman's Hermits ze net iets te snel af. Na het eerder genoemde 'Too Much On My Mind' volgt een ode aan studio muzikant Nicky Hopkins, die The Kinks in de periode 1966-1968 veelal voorzag van toetsenpartijen, 'Session Man', overigens ingeleid door een geluidsfragment.
Hierna wordt met een donderslag het nummer 'Rainy Day In June' ingeleid, een op muziek gezet sprookje.
Kant twee opent meteen met een voor Ray Davies karakteristiek nummer, namelijk 'A House In The Country', ook gecovered door The Pretty Things. Ook 'Holiday In Waikiki' is qua satire Ray Davies op zijn best. Ook hier weer geluidsfragmenten in de vorm van een branding en veel percussie. Hierna 'Most Exlusive Residence For Sale', wat zomaar een vervolg op 'House In The Country' zou kunnen zijn, met de situatie dat ineens al het geld op is......
Het dromerige 'Fancy' weerspiegelt wederom Davies' state of mind na de zenuwinzinking. Mooi nummer met gebruik van een sitar en ongewone percussie. 'Little Miss Queen Of Darkness' over de teloorgang van een meisje in de stad was al eens eerder opgenomen als 'A Girl Who Goes To Discotheques' maar is in die vorm op de plank blijven liggen. Een mooi liedje, vaak over het hoofd gezien door fans. De nummers 'You're Looking Fine' en 'I'll Remember' zijn in oktober 1965 op de plank blijven liggen en zijn door Ray Davies ingepast. Helaas is te horen dat het hier al om wat oudere nummers gaat. Het was misschien beter geweest als deze op 'Kink Kontroversy' waren gezet. Er was in 1966 genoeg materiaal voorhanden. Op 'Something Else' uit 1967 staat namelijk een 'Face To Face' outtake, 'End Of The Season'. Dit nummer had qua sfeer goed op 'Face To Face' gepast. De grote hit 'Sunny Afternoon'is natuurlijk bij iedereen bekend en is de afsluiting van het drieluik 'House In The Country - Most Ecxclusive Residence For Sale - Sunny Afternoon'. De hoofdpersoon van die zich een huis op het platteland kon permitteren, moest vervolgens alles verkopen om uit de schulden te komen en zit vervolgens platzak met een biertje in de zon te mijmeren.
De 7 bonus tracks van de 1998 reissue zijn singles en B-kantjes. Sommige (Mr. Pleasant, This Is Where I Belong) zijn pas in 1967 op single verschenen maar reeds in 1966 opgenomen. De echte uitzonderingen zijn de nooit eerder uitgebrachte door mellotron aangedreven instrumentale track 'Little Women' en het voor Dave's solo album bestemde 'Mr. Reporter'. Of het ooit echt de bedoeling is geweest om deze versie op 'Face To Face' te plaatsen betwijfel ik, want het nummer stamt uit 1969. Er bestaat een totaal andere versie uit eind 1965/begin 1966 waarin Ray de vocals doet en ik heb een vermoeden dat het eigenlijk de bedoeling was om die versie te gebruiken.
De hoes van het album was niet helemaal wat Ray Davies in gedachten had. Zijn idee was het om het album in een pikzwarte hoes uit te brengen. Hier ging de platenmaatschappij echter niet mee akkoord. Wel jammer, want dan was er nu geen sprake van 'Metallica's Black Album', maar 'The Kinks Black Album' .

avatar van lennert
4,5
Yes, ik ben hier helemaal om! De rauwe sound van de eerste albums is dan wel weg, maar ik hoor hier vooral in Davies' teksten een 'thinking man's band'. Om toch even de vergelijking tussen The Beatles en The Kinks te maken: ik hoor bij de eerste band meer een drang tot muzikaal experimenteren, maar gewoon veel minder nummers die mij raken. The Kinks geven mij veel meer het idee dat men een idee/boodschap heeft die uitgedragen moet worden. En die boodschap slaat bij mij gewoon veel meer aan. De songs zelf zijn overigens ook bijna allemaal perfect. Rosie Won't You Please Come Home, Too Much On My Mind, Rainy Day In June, Fancy en Sunny Afternoon zou ik als absolute favorieten aanmerken. Grappig, omdat ik op de vorige albums liever de hardere tracks had. Ik ben benieuwd waar dit verder heengaat, maar Face To Face zou ik voorlopig al aanmerken als een van mijn favoriete beat/baroque pop albums so far!

Voorlopige tussenstand:
1. Face To Face
2. The Kink Kontroversy
3. Kinda Kinks
4. Kinks

avatar van RuudC
4,0
Ook voor mij het eerste album waarbij we echt ergens komen. Ik houd van de ruwe sound van The Kinks, maar Face To Face is een album dat heel lekker loopt. Dat is toch het voordeel van eigen geschreven materiaal boven covers. Hoewel ik het gevoel heb dat veel nummers van dit album los niet bijster interessant zijn, komt het als geheel best goed over. Ik houd het dan ook op een dikke vier sterren. Het is een leuk album met een fijne, toegankelijke rockstijl en de mellotron zorgt voor veel leuke, licht psychedelische momenten. Aangezien mijn kompaan Lennert altijd al The Who en The Kinks roemde, was ik bang dat The Kinks ook niet mijn ding zou zijn. Voorlopig bevalt dit toch wel goed.

Tussenstand:
1. Face To Face
2. The Kink Kontroversy
3. Kinks
4. Kinda Kinks

avatar van jorro
3,5
Hoewel een aantrekkelijk album in vergelijking met andere albums van de Kinks word ik nooit een echte liefhebber. Toch, het Beatlesque van Party Line, het aanstekelijke van Dandy en het vrolijke van Sunny Afternoon maken het een fijn album maar geen topper.
Op een 4e plaats in de 100 Greatest Albums of 1966 en op 9 in de Best Ever albums over dat jaar.
3,5*

Gast
geplaatst: vandaag om 01:00 uur

geplaatst: vandaag om 01:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.