Face To Face is het eerste album van The Kinks dat echt de diepte ingaat qua arrangementen en teksten. Het album weerspiegelt voor een deel ook de geestesgesteldheid van Ray Davies, die in 1966 al ten prooi was gevallen aan een zenuwinzinking. Duidelijkste voorbeeld is het prachtige 'Too Much On My Mind'. Maar ook het zeer mooie 'Rosy Wont You Please Come Home', wat gaat over zijn naar Australië geëmigreerde zus Rose. Deze zus was getrouwd met Arthur, waarmee ik de Kinksfan die nog niet alles weet over deze groep er meteen maar op wijs over wie het album 'Arthur' gaat.
Oorspronkelijk had Davies alle songs aan elkaar gelinkt met verbindende geluidsfragementen, dit in de hoop om een suggestie van een thematisch album op te roepen. De platenmaatschappij ging niet akkoord en bij de meeste liedjes zijn de geluidsfragmenten verdwenen.
'Party Line' staat op naam van Ray, maar is volgens een aantal kenners meerendeel geschreven door Dave. Dat is ook meteen het eerste nummer waarbij een geluidsfragment bewaard is gebleven. Het is de manager Robert Wace die de telefoon opneemt met "Hello, who's speaking there?". Daarna volgt het eerder genoemde 'Rosy Wont You Please Come Home', een prachtige ode aan zijn zus Rose, waar Ray als tiener graag heen vluchtte als het in het ouderlijke huis te druk werd. Het nummer 'Dandy' is hier in Nederland bekend omdat The Kinks er in 1966 een top 10 hit mee hadden in Nederland, maar in Engeland waren Herman's Hermits ze net iets te snel af. Na het eerder genoemde 'Too Much On My Mind' volgt een ode aan studio muzikant Nicky Hopkins, die The Kinks in de periode 1966-1968 veelal voorzag van toetsenpartijen, 'Session Man', overigens ingeleid door een geluidsfragment.
Hierna wordt met een donderslag het nummer 'Rainy Day In June' ingeleid, een op muziek gezet sprookje.
Kant twee opent meteen met een voor Ray Davies karakteristiek nummer, namelijk 'A House In The Country', ook gecovered door The Pretty Things. Ook 'Holiday In Waikiki' is qua satire Ray Davies op zijn best. Ook hier weer geluidsfragmenten in de vorm van een branding en veel percussie. Hierna 'Most Exlusive Residence For Sale', wat zomaar een vervolg op 'House In The Country' zou kunnen zijn, met de situatie dat ineens al het geld op is......
Het dromerige 'Fancy' weerspiegelt wederom Davies' state of mind na de zenuwinzinking. Mooi nummer met gebruik van een sitar en ongewone percussie. 'Little Miss Queen Of Darkness' over de teloorgang van een meisje in de stad was al eens eerder opgenomen als 'A Girl Who Goes To Discotheques' maar is in die vorm op de plank blijven liggen. Een mooi liedje, vaak over het hoofd gezien door fans. De nummers 'You're Looking Fine' en 'I'll Remember' zijn in oktober 1965 op de plank blijven liggen en zijn door Ray Davies ingepast. Helaas is te horen dat het hier al om wat oudere nummers gaat. Het was misschien beter geweest als deze op 'Kink Kontroversy' waren gezet. Er was in 1966 genoeg materiaal voorhanden. Op 'Something Else' uit 1967 staat namelijk een 'Face To Face' outtake, 'End Of The Season'. Dit nummer had qua sfeer goed op 'Face To Face' gepast. De grote hit 'Sunny Afternoon'is natuurlijk bij iedereen bekend en is de afsluiting van het drieluik 'House In The Country - Most Ecxclusive Residence For Sale - Sunny Afternoon'. De hoofdpersoon van die zich een huis op het platteland kon permitteren, moest vervolgens alles verkopen om uit de schulden te komen en zit vervolgens platzak met een biertje in de zon te mijmeren.
De 7 bonus tracks van de 1998 reissue zijn singles en B-kantjes. Sommige (Mr. Pleasant, This Is Where I Belong) zijn pas in 1967 op single verschenen maar reeds in 1966 opgenomen. De echte uitzonderingen zijn de nooit eerder uitgebrachte door mellotron aangedreven instrumentale track 'Little Women' en het voor Dave's solo album bestemde 'Mr. Reporter'. Of het ooit echt de bedoeling is geweest om deze versie op 'Face To Face' te plaatsen betwijfel ik, want het nummer stamt uit 1969. Er bestaat een totaal andere versie uit eind 1965/begin 1966 waarin Ray de vocals doet en ik heb een vermoeden dat het eigenlijk de bedoeling was om die versie te gebruiken.
De hoes van het album was niet helemaal wat Ray Davies in gedachten had. Zijn idee was het om het album in een pikzwarte hoes uit te brengen. Hier ging de platenmaatschappij echter niet mee akkoord. Wel jammer, want dan was er nu geen sprake van 'Metallica's Black Album', maar 'The Kinks Black Album'
.