Sons of Apollo - MMXX (2020)

De hoes is alvast strontlelijk!

Verder wel zin in, al doet 'Goodbye Divinity' me nog weinig

Hmmm, ik vind het al een zeer geslaagd nummer dat Goodbye Divinity!
Ben dan ook erg benieuwd naar dit album.

De twee vrijgegeven songs zijn alvast prima. Een duidelijk vervolg op het debuut.

Bumblefoot heeft zich inmiddels ook als leadzanger/ gitarist aangesloten bij Asia. Alleen tour duties denk ik.

Heb hem al maar moet hem nog helemaal beluisteren. Mijn beoordeling komt later.

Twee nummers gehoord via Spotify en dat klonk als een klok. Klinkt als Dream Theater natuurlijk in grote lijnen maar de heren klinken geïnspireerd.

Met twee voormalig DT-leden in de bezetting is de vergelijking met die band logisch, maar waar DT naar mijn mening echt progressieve songstructuren gebruikt, zitten de nummers van SOA veel eenvoudiger en traditioneler in elkaar. Vooral tijdens de coupletten en refreinen zit SOA veel meer in de recht-toe-recht-aan AOR-hoek, waar James LaBrie daarentegen bij DT soms over de meest onmogelijke maatsoorten staat te zingen. De instrumentele krachtpatserij tijdens de solospots is dan wel weer een overeenkomst, waarbij ik met name Ron Thal echt een geweldenaar vind!

Dat SOA wat traditioneler klinkt is overigens geen diskwalificatie. Juist hierdoor klinkt de band pakkend en gedreven. En met Jeff Scott Soto heeft de band een fantastische zanger in de gelederen die de juiste energie aan de nummers geeft (niet als bash richting James bedoeld. Wat hij bij DT doet kan JSS ook een punt aan zuigen).

Op MMXX wordt het hoge niveau van het debuut prima voortgezet. Dat is enerzijds de kracht van dit album, al is daarmee de verrassing er ook wel een beetje af aangezien de lijn gewoon voortgezet wordt. Hoogtepunt is wat mij betreft toch Delosate July, al was het maar omdat de band daar toch uit een ander vaatje probeert te tappen.

Helaas de vonk slaat veel minder over dan op hun debuutalbum. Desondanks toch nog een ruime voldoende!

Mijn review op Zware Metalen:

In 2017 debuteerde Sons Of Apollo, de groep rond Mike Portnoy, Derek Sherinian, Billy Sheehan, Ron ‘Bumblefoot’ Thal en Jeff Scott Soto, met het indrukwekkende album Psychotic Symphony. Dat album stond vol met progressief getinte stevige hardrock die bij veel luisteraars direct de vergelijking met Dream Theater deed opkomen. Niet geheel onterecht, aangezien het kenmerkende drumwerk van Portnoy en het uit duizenden herkenbare keyboardgeluid van Sherinian deed terugdenken aan het album Falling Into Infinity. Waar Dream Theater zich echter aan meer progressieve songstructuren waagt, houdt Sons Of Apollo de nummeropbouw toch een stuk eenvoudiger, alle instrumentale krachtpatserij ten spijt.
Zoals de hoes van MMXX qua opzet grote gelijkenissen vertoont met die van het debuut, zo is het album muzikaal ook een voortzetting daarvan. Het bandwapen is wat gepolijst en opgepoetst en dat geldt ook voor het bandgeluid, dat ten opzichte van Psychotic Symphony wat gladder en minder ruw klinkt.
Het album opent sterk met Goodbye Divinity, dat opvalt door het sterke refrein waarin de AOR-invloeden duidelijk aanwezig zijn. Dat geldt ook voor het navolgende Wither To Black, dat qua groove wel een beetje doet denken aan Extreme in betere dagen. Op het ruige, industrieel aandoende Asphyxiation tapt de band uit een wat steviger vaatje. Mede door de sterke instrumentale secties is dit een van de hoogtepunten van de plaat. Een ander hoogtepunt is het aan de in juli 2017 overleden David Z (Adrenaline Mob, Trans-Siberian Orchestra). Op dit gedragen gespeelde nummer draait het niet om instrumentaal geweld, maar is er een glansrol weggelegd voor Jet Scott Soto.

Het vervolg van het album is helaas net van een iets minder niveau. King Of Delusion brengt te weinig om negen minuten lang te boeien, al is de Hammond-solo van Derek Sherinian er eentje om van te smullen. Ook Fall To Ascend en Ressurection Day klinken alleraardigst, maar kunnen niet tippen aan het eerste deel van het album. Afgesloten wordt met het 16 minuten durende New World Today. Hier krijgen alle bandleden nog eens uitgebreid de ruimte om hun kunnen te etaleren. Het is weliswaar indrukwekkend om te horen, maar als compositie schiet het nummer te kort om 16 minuten te rechtvaardigen.
Waar Sons Of Apollo de eerste helft van MMXX als een sterk collectief een gewonnen wedstrijd spelen, richten de muzikanten zich op het tweede deel teveel op de individuele acties, wat ten koste gaat van het resultaat.

Score: 77/100

De laatste zin van de recensie op Progwereld vat het wel mooi samen "De supergroep is super omdat er vijf krachtpatsers aan het werk zijn, die hun instrumenten bijzonder goed beheersen. Maar het is nog geen super goede band." Progwereld review

Zo ervaar ik het ook. Ik hoor heerlijke instrument beheersing en krachtpatserij, maar als geheel weet het niet volledig te overtuigen. Wat overigens niet wil zeggen dat ik er niet van geniet. Net zoals het debut is ook dit album fijn om te horen. Maar het doet wat simpel aan en luistert meer weg als een ode aan hard-rock. Ik had enige hoop om hier weer eens wat meer prog en symfo metal te horen.

Door bovenstaande berichten had ik lage verwachtingen maar het valt mij bij de eerste luisterbeurt erg mee.

Hier kan ik het wel eens mee zijn. De bandleden laten op het tweede deel van de plaat (met die "epische" afsluiter als beste voorbeeld) vooral horen dat ze hun instrument ontiegelijk goed beheersen, maar de cohesie lijkt wat weg te zijn. Op de eerste plaathelft staan wel enkele songs die dat element bevatten, opener Goodbye Divinity voorop. Ik hink dus op twee gedachten, en zo ziet mijn score er ook uit.

3 sterren

Tsja, het was bij de eerste plaat al weinig verrassend, en ook hier is het bekende kost wat ons wordt voorgeschoteld. En toch ga ik elke keer weer even proeven. Kennelijk heeft het dan toch iets. Nou ja, en staan natuurlijk wel een aantal lekkere meezingers, ook dit keer weer, op het album. Live is het ook een feestje. Ik moet er vrede mee zien te krijgen dat het niet meer dan dat is, en dat geniet ik er goed van. Eventjes.

Aangename progressieve metal, niet echt spectaculair binnen het genre maar wel doortimmerd in elkaar gezet en overtuigend uitgevoerd. De vergelijking met Dream Theater is snel gemaakt gezien de aanwezigheid van twee ex-leden, maar grotendeels gaat dit qua sfeer en melodielijnen toch wel een andere kant op. De stem van zanger Jeff Scott Soto past ook goed bij het materiaal. Geen echte uitschieters, maar het album is wel continu de moeite waard. Het debuut heb ik destijds gemist maar ga ik zeker nog beluisteren.

Het debuut, beste James, is veel en veel beter!

Sons of Apollo wist bij het debuut nog mijn interesse tot het eind vast te houden, maar bij deze opvolger hoor ik al snel dezelfde formule terug. Het vakmanschap van de heren zorgt ervoor dat het nergens echt saai wordt, maar het is wel tergend voorspelbaar zo. De individuele muzikanten kunnen zich regelmatig niet inhouden en eisen de volledige aandacht op. Dat wordt al snel vermoeiend. Live was dat nog wel amusant, mede omdat het over de top op zijn Amerikaans gepresenteerd werd. Op CD ben ik er aanzienlijk sneller klaar mee.

Goodbye Divinity is toch wel een retestrak gespeeld nummer hoor. Dit album gaat er weer in als koek bij mij.