Onder de titel Slay On Cue worden alle albums van Spoon dit najaar door Matador Records opnieuw uitgebracht. Wij haken natuurlijk in met recensies van al die albums en de vinylversies in het bijzonder. Deze week: Ga Ga Ga Ga Ga.
Het zelfvertrouwen moet door de bejubelende ontvangst van Gimme Fiction wel zo gigantisch groot zijn dat Spoon hun zesde album opent met een onder de huid kruipend gejaagd meesterwerk. Het net buiten de lijntjes kleurende Don’t Make Me a Target is een melodieus opbouwende gitaartrack. Broeierig als een snel om zich heen slaande heidebrand op een lome zomeravond.
Het freakt alle kanten uit, en vormt een geweldige introductie voor Ga Ga Ga Ga Ga. De emotionele diepgang in het met dwarrelende zanglijnen gevulde piano werkstuk The Ghost of You Lingers laat je in verwarring achter. Is dit dezelfde band als die je bij de openingskracht hoorde?
Jazeker, Ga Ga Ga Ga Ga klinkt als de onder controle zijnde hartslag van een vitale topsporter. Dan weer heerlijk gedreven, dan weer zo mellow als in de ontspannen voorbereidingsfase.
Don’t Make Me a Target heeft verwijzingen die je eenvoudig kan linken aan het Ziggy Stardust verhaal. Het is een dikke middelvinger naar de winst beluste aasgieren bij de grote platenmaatschappijen die hem willen inpalmen om hem een commerciële richting in te duwen.
Nog steeds is het Britt Daniel die niet alleen als tekst en songwriter de touwtjes in handen heeft, maar ook achter de knoppen grotendeels verantwoordelijk is voor het eindresultaat.
Hij benoemd de vermoeidheid van de grote fysieke druk die het muzikantenbestaan oproept in The Ghost of You Lingers. Aan de ene kant heel kwetsbaar, maar hiermee weet hij zich ook op een doordachte manier te bewapenen tegen de kritische pers. Ga Ga Ga Ga Ga bezit echter juist die kenmerkende bezielde energie, en komt nergens over als een verveelde herhalingsoefening.
Je kijkt als luisteraar dus niet vreemd op dat er eenvoudig overgeschakeld wordt naar het enthousiast met blazers gevulde white soul Motown songs als You Got Yr. Cherry Bomb en The Underdog of het Spaans gitaar gepingel op My Little Japanese Cigarette Case.
De nieuwe binnengehaalde bassist Rob Pope mag zijn stempel drukken op Don’t You Evah door de song geheel naar eigen inzicht te boetseren. Dit speelplezier gebruikt hij vervolgens ook om Rhthm & Soul van zijn ziel te voorzien. Het is prachtig om te horen hoe hij zich zo treffend staande houdt, en wel degelijk zoveel invloed uitoefent op het geluid van Ga Ga Ga Ga Ga.
De B-kant gaat verder terug in de tijd, en ademt met Eddie’s Ragga in alles de reggae dub invloeden uit die zich eind jaren zeventig in de punk mengden. Deze retro aanpak werkt perfect, zoals eigenlijk alles bij Spoon, die zich geen misstap laat permitteren, zelfs niet als ze op het einde er een duister postpunk schaduw overheen werpen.
Ook de potige working class ritmes in Finer Feelings mogen in dezelfde categorie ondergebracht worden. Tracks die je misschien nog wel het meeste doen verlangen naar een vinyl aanschaf van Ga Ga Ga Ga Ga. Als er dan nog afsluitend met Black Like Me terug gegrepen wordt naar het alles overheersende pretentieuze jaren zestig geluid, is het nogmaals duidelijk dat hun verbredende kijk geen beperkingen kent; topplaat!
Spoon - Ga Ga Ga Ga Ga (vinyl) | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com