menu

Mandrill - Mandrill Is (1972)

mijn stem
3,50 (19)
19 stemmen

Verenigde Staten
Funk
Label: Collectables

  1. Ape Is High (5:36)
  2. Cohelo (1:45)
  3. Git It All (4:30)
  4. Children of the Sun (4:57)
  5. I Refuse to Smile (4:07)
  6. Universal Rhythms (3:23)
  7. Lord of the Golden Baboon (3:34)
  8. Central Park (4:08)
  9. Kofijahm (3:39)
  10. Here Today Gone Tomorrow (4:18)
  11. The Sun Must Go Down (3:25)
totale tijdsduur: 43:22
zoeken in:
avatar van thesceneisnow
4,0
Lekkere psychedelische funk/pop/rock van begin jaren '70.

avatar van principal2000
3,0
Latin, funk, soul, rock, psychedelic, noem het maar op. Gebrek aan veelzijdigheid kan Mandrill in ieder geval niet verweten worden. Voor mij zit het probleem dat ze daardoor juist nergens in uitmunten en hun muziek ook in niemandsland valt. Kwalitatief is het allemaal alleraardigst, maar het blijft niet echt hangen. I Refuse To Smile is daar een uitzondering op, hoewel de zang eigenlijk niet echt denderend is Ape Is High en The Sun Must Go Down blijven ook nog een beetje hangen. De rest vind ik aardig, maar niet meer. Er zit voor mij te weinig lijn in het album en hoewel het prima muzikanten zijn, is het resultaat teveel richting achtergrondmuziek om echt te spreken van een goed album. Het is natuurlijk wel leuk om te horen dat EPMD een sample vond in de intro van Lord Of The Golden Baboon.

avatar van Angelo
3,5
Dit album is wel oké. Wat ik best jammer vind, is dat ik vaak de indruk krijg dat de heren van Mandrill niet het maximale eruit halen (vooral omdat het juist zulke professionele muzikanten zijn). Mandrill Is heeft zeker zijn momenten, maar zelfs het betere werk is vatbaar voor verbetering. Git It All dient goed ter illustratie om te omschrijven wat ik bedoel: het intro en outro zijn waanzinnig fijn, alsof er bijna een explosie losbarst, maar heel 't tussenstuk (vanaf het moment dat de zanger te horen is), is een stuk minder aangenaam. Children of the Sun en Here Today Gone Tomorrow lijden daar eigenlijk ook wel een beetje onder, maar weet uiteindelijk toch veel beter te imponeren. Wat op zich een klein probleem vormt, is het gegeven dat het beste moment op het album het anderhalf-minuut-durende latinachtige intermezzo Cohelo is, samen met de enige twee andere instrumentale nummers: Lord of the Golden Baboon en Kofijahm. Ik vind dat de vocalen en de songteksten op 't album geen toegevoegde waarde hebben (dat schreef ik trouwens ook al bij het andere SAvdW van The New Rotary Connection). Het in gesproken woord gebrachte Universal Rhythms, met zijn nonsens-tekst, en het melige Central Park, zijn ronduit beroerd en hadden hier niet eens op moeten staan (ze vormen 'n afbreuk aan het geheel). Voor de rest is het goed. Niet iets om heel enthousiast van te worden, maar het is niet onaangenaam.

avatar van kemm
3,0
Deze sound is van het funky soort waar ik wel van hou, gevarieerd, strak en moddervet! Alleen klinkt het geheel nogal stuurloos en moddert dat vet eigenlijk grotendeels maar wat aan. Er valt eigenlijk nauwelijk een duidelijk nummer te onderscheiden, laat staan dat Mandrill Is een duidelijk album zou zijn. Tegelijk smaakt die hutsepot aan geluiden niet eens zo slecht, alleen de presentatie had beter gekund (bij welke hutsepot niet). De verscheidene mysterieuze funky toevoegingen creëren een boeiend geluid, maar de even mysterieuze "dode momenten" houden een vloeiende groove tegen. Die wisselvalligheid komt de luisterervaring niet direct ten goede. Diep respect voor zulke gedurfde uitwerking van een vrij uniek geluid, het komt alleen niet altijd ideaal naar voren.

avatar van kemm
3,0
Angelo schreef:
Ik vind dat de vocalen en de songteksten op 't album geen toegevoegde waarde hebben (dat schreef ik trouwens ook al bij het andere SAvdW van The New Rotary Connection).
Je hebt het er bij Rotary Connection wel over dat je de vocalen / teksten niet goed vindt, maar dat ze niet van toegevoegde waarde zouden zijn is nog wel geheel iets anders. Die opmerking snap ik dan ook helemaal niet, aangezien de zangharmonieën een belangrijk onderdeel zijn van hun geluid (zeker i.t.t. Mandrill). Die 'psychedelische' nummers staan of vallen voor een groot deel met die brede waaier aan vocalen, refreinen en melodieën, een beetje vergelijkbaar met ander vocaal psychedelic soul materiaal als dat van The Temptations en The Undisputed Truth.

avatar van Angelo
3,5
Ik snap dan weer niet wat jij er niet aan snapt. Ik bekijk het als volgt: als de teksten en / of de vocalen naar mijn idee niet in orde zijn (oftewel: het laat me koud), dan zijn ze voor mij niet van toegevoegde waarde. Dat valt toch best samen te betrekken? Daarnaast ben ik van mening dat het album van The Rotary Connection - los van het vraagstuk of het wel écht psychedelisch is - niet per se steunt op de vocalen of melodieën (of de inhoud van 't album nou psychedelische soul, latin-funk of voor mijn part avant-garde zou zijn; dat is geheel irrelevant). Deze composities hadden naar mijn mening makkelijk instrumentaal gelaten kunnen worden, zonder dat het ten koste zou gaan van de sfeer van dat album. Vergeet niet dat ik het album van The Rotary Connection in eerste instantie juist een voldoende heb gegeven de mooie instrumentale begeleiding; die vocalen van de dames verpesten het juist voor mij.

En trouwens, een aantal van die psychedelische nummers van The Temptations worden juist op instrumentaal gebied lang uitgerekt, waardoor de voornaamste focus meer komt te liggen bij de begeleiding of bij de productie dan bij de zang van de heren. Een nummer als Papa Was a Rolling Stone vind ik meer memorabel vanwege de Whitfield-productie dan de inbreng van de Temptations.

avatar van kemm
3,0
Psychedelic soul leunt sterk op de instrumentatie, da's een feit, maar waarmee genoemde groepen zich onderscheiden is net dat ze ook met de vocalen gingen experimenteren en uitproberen op vlak van samenzang, stemgebruik, etc. Neem de vocalen weg en Rotary Connection (The Temptations,...) is een compleet andere band met compleet ander materiaal. Vandaar dat de vocalen wel degelijk van toegevoegde waarde zijn (of je het nu goed vind klinken of de instrumentatie liever zonder zou willen horen). Bij Mandrill is dat niet meteen het geval.

avatar van jeroentjuhh
3,0
Geen slecht, maar een ontzettend rommelig album waarin voor mij geen enkele lijn valt te ontdekken.
Een veelvoud aan stijlen, maar teveel verschillende stijlen naar mijn smaak.
Een nipte voldoende.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:36 uur

geplaatst: vandaag om 20:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.