menu

King of Hearts - King of Hearts (2019)

mijn stem
3,75 (4)
4 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Melodic Rock

  1. Don't Wait (3:46)
  2. California (3:51)
  3. I Need You (4:25)
  4. I Don't Want Your Love (5:20)
  5. Givin' Up Easy (3:49)
  6. Say It Now (4:20)
  7. Rose Maria (4:07)
  8. A Simple Song (3:44)
  9. I Met a Girl (3:41)
  10. What If They Lied (4:04)
totale tijdsduur: 41:07
zoeken in:
avatar van Maartenn
Maartenn (crew)
Het album is toegevoegd Marco van Lochem

avatar van Marco van Lochem
4,0
In 1989 leverde de band King Of Hearts hun debuutalbum aan bij het label waarbij ze onder contract stonden. Het label zag echter geen heil in de release van het album en het belande op de plank. King Of Hearts bestond toentertijd uit zanger Tommy Funderburk, drummer Kelly Keagy, bassist George Hawkins Jr. en gitarist Bruce Gaitsch. Funderburk is op veel albums te horen als achtergrondzanger, Gaitsch schreef muziek voor onder andere Madonna, Richard Marx, Barbra Streisand, Roger Waters, Chicago en Elton John én Kelly Keagy was lid van Night Ranger. Grote namen dus in de pop/rock wereld, maar voor het label dus niet voldoende. Jaren later verscheen als nog dat album en het kreeg de titel “1989” mee met mooie, goed in gehoorliggende pop/melodic rock/aor. Midden jaren ’90 verscheen meer materiaal van de band, maar dat ging met weinig promotie gepaard. Het Australische label MelodicRock Records maakte eerder dit jaar bekend dat King Of Hearts een gloednieuw album zal uitbrengen en het selftitled schijfje is eind november verschenen. Funderburk en Gaitsch zijn er nog steeds en ze krijgen muzikale hulp van John Patitucci op basgitaar, drummer Keith Carlock (o.a. gespeeld met Toto) en toetsenist/producer CJ Vanston (o.a. Celine Dion, Ringo Starr, Bob Seger en Toto). In iets meer dan 41 minuten komt “KING OF HEARTS” aan je voorbij en het klinkt allemaal geweldig. Songs met een pop, westcoast, rock signatuur en mede door de variatie verveelt het geen moment. Dit is AOR zoals die gemaakt dient te worden. Funderburk zingt met een licht hese stem, er is een strakke ritmesectie en op zijn tijd een prachtige gitaar of keyboard solo. Hoogtepunten zijn wat mij betreft “DON’T WAIT” met een mooie opbouw, “CALIFORNIA” met een aanstekelijk refrein, de prachtige ballad “I DON’T WANT YOUR LOVE”, “ROSE MARIE” dat een Eagles sfeertje heeft en de lekkere rocker “WHAT HAVE THEY LIED”. In dit jaar waarin al ongelofelijk veel goede muziek is verschenen, is dit album bij mij op dat lijstje gekomen. Heerlijke plaat!

avatar van vielip
Bedankt voor de opheldering! Deze naam kwam me vaag bekend voor. Wist alleen niet meer waarvan of waardoor. Maar dankzij bovenstaand verhaal komt het me allemaal weer wat helderder voor de geest Denk dat ik dit plaatje maar eens moet gaan checken. Alles wat ik lees spreekt me aan namelijk. Hopelijk is het allemaal niet té glad en gepolijst. Niet dat dat per definitie erg is maar dan moet het song materiaal wel van heel hoge kwaliteit zijn wil ik het kunnen waarderen. De namen van de muzikanten beloofd in ieder geval het nodige.

avatar van Mssr Renard
Ik heb even de artiesten samengevoegd (deze is met hoofdletter Of en de jaren 80/90 band met kleine letter of).

Soit, ik was jaren terug helemaal in de ban van sessievocalist Tommy Funderburk die echt met iedereen heeft gebackingvocalt. Hij heeft daarnaast de nodige soloprojecten, waarvan ik What If echt kan aanbevelen.

Verder ben ik huiverig met het luisteren van AOR anno nu. Juist die oude sound vond ik passen bij de muziek. De moderne sound verpest het gevoel voor mij heel snel.

Zo luister ik nooit naar moderne Journey, Magnum of Strangeways, terwijl ik de oude platen erg hoog heb zitten.

avatar van vielip
Dat heb ik dus ook. Er zijn maar weinig AOR/Melodic rock platen die na 1995 gemaakt zijn die ik écht geweldig vind. Al moet ik zeggen dat ik Eclipse van Journey bijvoorbeeld dan wel weer te gek vind klinken. Maar het zijn er maar een paar die ik in dat rijtje plaats.

avatar van Mssr Renard
Oh gelukkig ligt het niet aan mij.
Ik hield label Frontiers wel even in de gaten, maar eigenlijk vind ik van de hele kliek alleen Uriah Heep nog te doen.

avatar van gaucho
4,0
Ik kan me helemaal vinden in jullie bovenstaande constateringen, vielip en Mssr Renard. Ook ik ben een liefhebber van AOR/melodic rock en ook ik ben een beetje afgeknapt op het geluid van dit soort albums na pakweg 1995. Ik heb net als jullie de indruk dat het ongeveer vanaf die tijd fout gaat. Dat kwam deels doordat het genre uit de gratie raakte, waardoor er veel minder geld beschikbaar was voor topproducties, en dat is nou juist één van de facetten waar dit genre het van moet hebben.
Gevolg: veel albums met matige tot slechte mixen, en de opkomst van de 'loudness wars' maakte eens te meer dat het gedaan was met kristalheldere producties waarin de respectievelijke instrumenten niet met elkaar de strijd aan moesten gaan om gehoord te worden.

En hoewel dit specifieke album daar ook niet helemaal aan ontkomt, word ik toch steeds enthousiaster over deze plaat. De mix en mastering zijn naar hedendaagse maatstaven heel behoorlijk, maar een vergelijking met het debuutalbum van King of Hearts (opgenomen in 1989, maar pas tien jaar later uitgebracht) valt toch duidelijk in het nadeel van deze schijf uit.
Gelukkig zijn bijna alle nummers bovengemiddeld goed, terwijl de stem van Tommy Funderburk door de jaren heen nauwelijks aan slijtage onderhevig is geweest. Hij heeft nog steeds dat rauwe randje dat zijn vocalen net iets extra's geven.

Funderburk en zijn compaan Bruce Gaitsch zijn geroutineerde en gelauwerde muzikanten, die al tientallen jaren meelopen in de AOR-wereld. Marco van Lochem noemt hierboven al hun belangrijkste wapenfeiten, maar ik verwijs ook graag nog even naar de AOR-topper Airplay, die Funderburk samen maakte met gitarist en producer Jay Graydon. Daarmee heeft-ie in mijn wereldje in elk geval zijn naam gevestigd.

Deze plaat rockt slechts op een paar plaatsen, het is een redelijk 'mellow' affaire geworden. Te mellow misschien voor sommigen, maar de kwaliteit van de composities vergoedt alles, wat mij betreft. Ik heb deze nu een paar maanden in huis en draaide hem gistermiddag weer eens. En het valt me op dat de melodieën van met name I don't want your love, Givin' up easy en I met a girl zich steeds vaster in mijn hoofd nestelen. Rose Maria heeft een heel sterke Eagles-vibe en klinkt een beetje als The boys of summer. Zelfs Funderburk's stemgeluid neigt hier een beetje naar dat van Don Henley. Als ze stevig gaan rocken, levert dat het A Simple song meteen het zwakste nummer van het album op, met een - zoals der titel al doet vermoeden - iets te simplistisch refrein.

De arrangementen zijn vaak prachtig en met tien nummers is er precies voldoende afwisseling om dit tot een van de betere AOR-albums van de laatste jaren te maken. Ruim dertig jaar geleden zouden ze hier, in het toen heersende muzikale klimaat, ongetwijfeld een paar hits mee gescoord hebben. Maar that was then and this is now, dus we zullen het moeten doen met een uitgave op het piepkleine Australische (!) Melodic Rock-label, die buiten de kring van liefhebbers weinig mensen zal bereiken. Niettemin: een aanrader die het beluisteren waard is.

avatar van BlauweVla
Wat mij betreft heeft Robbie LaBlanc met zijn "Double Trouble" CD vorig jaar, eindelijk een A.O.R. plaat gemaakt om U tegen te zeggen. Maar je ziet wat er gebeurt, niemand heeft het er haast over. Zijn Find Me project staat wel hoog aangeschreven, maar dat vind ik dan weer te veel 'Frontiers' klinken. Mensen krijgen wat ze willen. Er is wel een jaren 80 revival bezig, maar dat zie ik vooral alleen nog in het artwork terug, zoals bijvoorbeeld bij de nieuwste van Jorn. Lebrock schoot waarschijnlijk door met drumcomputers en synth-werk, maar die deden mijn oren in positieve zin wel klapperen, met hun eerste twee EP's

avatar van gaucho
4,0
Aha, dank voor de tips. Robbie LaBlanc ken ik natuurlijk van Blanc Faces, maar deze soloplaat heb ik nog nooit beluisterd. Find me ken ik wel. Ik heb zelfs hun eerste twee CD's, maar inderdaad: goeie songs, maar net iets te weinig onderscheidend. Zelf ben ik nogal onder de indruk van de laatste twee solo-albums van voormalig Kansas-zanger John Elefante. Soort van Kansas-light, met een zanger die ondanks zijn jaren nog steeds geweldig goed bij stem is. Wel met een behoorlijke reli-inslag, daar moet je wel tegen kunnen.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:54 uur

geplaatst: vandaag om 16:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.