Deze plaat is door mij eigenlijk altijd een beetje veronachtzaamd, maar feitelijk bevat hij ongeveer dezelfde mix van experimenteel, tegendraads, alternatief en poppy als z'n mini-voorganger (waar hij ook diverse composities mee deelt), en is als zodanig heel genietbaar. Adrian Belews stem lijkt hier niet alleen op die van ex-college David Byrne maar soms (bijvoorbeeld op Dinosaur en Walking on air) warempel ook op die van John Lennon, en de Beatle-link gaat nog wat verder doordat ik af en toe Lennon/McCartney-invloeden hoor, bijvoorbeeld in de Beatle-eske gitaarloopjes waarmee People eindigt (I want you (she's so heavy)). Qua gitaargeluid is dit verder een droom, maar het lelijke en droge snare-geluid dat als een blokje hout klinkt (goed te horen op People) staat me wel erg tegen; net als TJN hierboven ben ik niet dol op de produktie.