Het is een soort vuistregel dat bands met logo's zoals dat van Chat Pile in principe muziek maken die lijnrecht staat tegenover alles wat ik waardeer, maar hier ben ik op een uitzondering gestuit (met dank aan Don Cappuccino in
dit topic). Het is niet dat die black metal-invloed in het logo helemaal ironisch is, want in de productie van de drums, de breakbeats en de lage gitaren hoor je wel degelijk wat van de zwaardere metalen terug, maar daar staat tegenover dat het stemgebruik van zanger Raygun Busch eerder richting de noiserock/industrial-zang van een David Yow of Alexis Marshall neigt. Hij doet niet veel voor ze onder: in Davis en vooral Dallas Beltway klinkt hij werkelijk compleet van het pad af, en heeft de muziek precies die kruising van geschiftheid, zwaarheid en duisternis die maar weinig bands weten te vatten. Desalniettemin slaat de balans tussen het geflipte van noiserock waar ik van houd en de stoerdoenerij van metal die me afstoot soms nét door naar dat tweede, zoals op afsluiter Garbage Man en in delen van Mask. Helemaal idolaat van deze plaat kan ik daardoor niet worden, maar een fijne ontdekking is het wel. Benieuwd naar welke kant ze zullen neigen op hun debuutalbum!