Eerste LP die ik kocht van Journey nadat ie 5 sterren kreeg in de Muziek Expres.
Iets minder dan Infinity en Escape, maar mag hem toch nog steeds graag horen.
Het was tenslotte een gouden combinatie, die geweldige stem van Steve Perry en de gierende gitaarsoloos van Neal Schon.
Majestic is het majestueze, instrumentale intro tot Too Late, wat tenslotte niet het beste nummer van de plaat blijkt te zijn.
Dat is namelijk het hele erg mooie Sweet And Simple, met die gouden melodie.
Andere uitschieters zijn City Of The Angels, Just The Same Way en het enigszins geheimzinnige Daydream (tweede hoogtepunt van de plaat).
Naderhand dus nog wel enige platen van Journey aangeschaft.
Op vinyl.