menu

Jeff Martin - Exile and the Kingdom (2006)

mijn stem
3,50 (8)
8 stemmen

Canada
Rock / Folk
Label: Nevada

  1. World Is Calling (5:24)
  2. Butterfly (3:31)
  3. Where Do We Go from Here (3:37)
  4. Daystar (3:59)
  5. Lament (4:34)
  6. Angeldust (4:50)
  7. Black Snake Blues (3:32)
  8. Stay Inside Me (3:40)
  9. The Kingdom (6:22)
  10. Good Time Song (3:17)
totale tijdsduur: 42:46
zoeken in:
avatar van Justinx
3,5
De Canadese Jeff Martin, niet te verwarren met de Amerikaanse zanger, is het meest bekend als frontman van het (ondergewaardeerde?) bandje The The Party. Toen de band in 2005 uit elkaar ging, besloot Jeff Martin met zijn solocarriere te beginnen. Daaruit rolde zijn debuutalbum Exile And The Kingdom uit 2006. Het album werd raargenoeg door fans gemeden en Exile And The Kingdom wist het grote publiek nooit te bereiken. Naar mijn mening echt jammer want zijn debuutalbum kan mij stiekem meer bekoren dan de albums van The Tea Party - en terecht want het is een hele mooie plaat geworden. Martin heeft in zijn aanpak gekozen voor een duidelijke Oosterse sfeer, iets wat erg goed heeft uitgepakt. Het begint al bij het openingsnummer World Is Calling, die het album mysterieus en spannend opent. Alleen de rauwe stem van Martin en een gitaar zijn te horen in de intro. Al snel komen de Oosterse elementen naar voren in de vorm van wat bongo's en djembees. Vervolgens ontaard het refrein in een epiek van Arabisch klinkende violen, ruig gitaarwerk en daarboven nog steeds de prettige stem van Martin. Hier lijkt hij wel vertegenwoordigd door een heel orkest die Oosterste muziek speelt en ver weg hoor je nog die lekkere rocksound uit The Tea Pary-periode. Met World Is Calling begint dit album erg sterk, het nodigt je uit in de Oosterse wereld van muziek. Maar in het volgende nummer Butterfly lijkt hij er weer zo goed als zelf voor te staan. De epiek van het openingsnummer is zo goed als verdwenen. Alleen het sterke gitaarspel, met onderdompelende gitaarsolo's zijn nog overgebleven. Het heeft een blues-achtig nummer tot gevolg. Even wordt je nog op een ander pad gebracht met het lekker rockende refrein die in de eerste instantie niet zo gepast lijkt voor Butterfly, maar na het refrein ben je het cirkeltje weer rond. Martin pakt zijn akoestische gitaar erbij. Want in Where Do We Go from Here speelt akoestiek een grote rol. Exile And The Kingdom kenmerkt zich door de sterke refreinen - zo ook in Want in Where Do We Go from Here. In het refrein vinden we weer een rockende Martin dit keer weer met een lekker Oosterse feel. Het zijn voornamelijk de gitaren die dit gevoel lijken aan te wakkeren. Prima nummer. Dan raakt Martin ons met een nummer speciaal voor zijn pas geboren zoontje. Het nummer noemt zich Daystar. Met hier en daar weer wat frisse bongo's en knisperende Arabische geluiden, drijft het nummer in een poel van oase. Het ademt hete emotie uit - emotie die van veraf aangenamer lijkt dan van dichtbij. Het volgende nummer, Lament, blijft ook aangenaam om naar te luisteren. Ook hier geen fratsen voor Martin, maar alleen het heerlijke geluid van zijn resonator (of een Dobro heet dat geloof ik) gitaar doordrenkt met die Arabische sfeer die op bijna geen een nummer lijkt te missen. Een lekker rustig nummer die naar het einde toe ontaard met wat spannend drumwerk en wat ruiger gitaarwerk. Angeldust laat het woestijnzand dan weer hoog opwaaien. Nog steeds die fijne sound van de resonator die zich heeft gevestigd in het nummer. Halverwege het nummer lijken we ons te verplaatsen naar een Marokkaans ontmoetingscentrum van artiesten als we getuige zijn van sfeerbrengend vioolspel. Een prachtige toevoeging die van Angeldust een pareltje maakt. In Black Snake Blues lijkt Martin zijn country-roots op te pakken als we getuige zijn van een county-achtig nummer verweven met blueselementen die je onschadelijk maken tegen de zwarte slang die zich voortbeweegd in dit nummer. Stay Inside Me is naar mijn mening het zwakste nummer van Exile And The Kingdom. De rustige akoestische gitaren weten niet echt de boodschap over te brengen en ook Martin's rauwe stem lijkt wat misplaatst in dit nummer. De zachte vrouwelijke vocalen en de rustige aard van de song maken het echter tot een aardig geheel. Nee, het naderende eind wordt zeker wel verzorgd door een mooie afsluiter. Met name The Kingdom laat zien dat Martin zich heeft uitgesloofd voor dit album. In dit aanstekelijke nummer wordt de zanger omarmt door een vrouwen en mannenkoor die zorgen voor een prachtige afsluiter. The Kingdom is sterk en kan daarmee niet op tegen Good Time Song die echt het einde vormt. Hier lijkt de zwarte slang weer even terug te komen, maar bestrijden kunnen het beest niet meer... Het is gedaan...

Het was een prachtige tocht door de Oosterse wereld met zowel epische als claustrofobische momenten. Jeff Martin weet als geen betere gids je door dit album te begeleiden. Dus laat je leiden door de man en luister naar Exile And The Kingdom!

avatar van Tribal Gathering
4,0
raargenoeg door de fans gemeden.

Ik wist geeneens dat hij solo was gegaan en dat er een plaat uitwas. Ik denk dat meer mensen hier last van hadden.

avatar van Justinx
3,5
Tribal Gathering schreef:
raargenoeg door de fans gemeden.

Ik wist geeneens dat hij solo was gegaan en dat er een plaat uitwas. Ik denk dat meer mensen hier last van hadden.

Ja, inderdaad. Ik lees heel veel dat fans dit album niet kunnen bekoren, dat ze de sound niet kunnen waarderen. En ze lopen er met een grote boog omheen. Toch zonde.

avatar van Erik1968
4,0
Een lekkere plaat, die, zeker gedurende de eerste paar liedjes, gewoon als The Tea Party klinkt. Jeff treedt regelmatig in Nederland op.

3,5
Ben erg benieuwd naar zijn nieuwe band the Armada. Daarvan heb ik het nummer Morroco gehoord en dit klinkt echt fantastisch zeker voor TTP fans.

Eind dit jaar staat hij weer in de W2.

avatar van freakey
2,5
Deze plaat is echt de grootste bagger die Jeff Martin ooit heeft geproduceerd naar mijn idee

avatar van milesdavisjr
3,5
In Nederland werd en wordt Jeff Martin en zijn band The Tea Party grotendeels over het hoofd gezien en dat is onterecht. De grote interesse in Oosterse muziek is altijd van grote invloed geweest op de muziek van Martin en zijn band. Zo ook op dit solo album van Jeff, het geheel is wat rustiger van aard dan zijn werk met The Tea Party maar in schoonheid doet het er niet voor onder. Exile and the Kingdom is een fraaie plaat maar mist wel de nodige spanning en de boog is niet altijd gespannen, Martin kiest net te vaak voor het aangename haardvuur in plaats van te kiezen voor het mysterieuze en snikhete karakter van de Sahara, een muzikale benadering die een ander verwachtingspatroon oproept bij de luisteraar. Opener World Is Calling is ook direct de beste song van de schijf, want fraaie arrangementen, toevoeging van Oosterse instrumenten en mooi opgebouwd. Het overige songmateriaal is niet veel minder maar mist gewoon de nodige ingrediënten die de nummers van meer behang en spanning hadden kunnen voorzien.

avatar van OzzyLoud
3,5
In 2005 valt The Tea Party plotseling uit elkaar. Maar lang hoeven de fans niet te rouwen want al snel komt de zanger Jeff met zn eerste soloalbum. Je kan eigenlijk al weten dat de sound van The tea Party hierin grotendeels terugkomt. Hr Martin is immers de songwriter/producer van TTP. Nu neemt hij alle snaar instrumenten voor zich en dat zijn er nogal wat: Bass, electr. gitaar, sitar, mandolin, sarod, tanpura, hurdy-gurdy en esraj..... daarnaast ook de synth , keyboards, Hammond B en piano. Vaste drummer op dit album is de geweldenaar Michael Lee (The Cult, Plant&Page) aangevuld met gastmuzikanten. Dan denk je dat dit een rijkelijk en bombastisch album wordt maar dat is het niet. De opener The world Is Calling laat je hierin nog foppen ook, want dit zeer fraaie nummer is bombastisch en rijk aan instrumenten. De volgende 2 tracks nemen al iets gas terug waarna er een soort mix van mellow/semi akoestische composities het album volmaken. Allemaal heel smaakvol gedaan volgens de beste TTP traditie. Met als hoogtepunt Lament , prachtig opgebouwd waarin de beschikbare instrumenten in volle glorie te horen zijn. Het buitenbeentje is Good Time Song, doorgaans zijn TTP/ J.Martin songs donker, tikje zwaarmoedig of "serieus". De titel zegt het al en voor mij is het nummer een tikje geforceerd ook.
Al met al een zeer fraai "debuut" van Jeff Martin maar ietwat te mellow wellicht.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:55 uur

geplaatst: vandaag om 08:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.