Oranssi Pazuzu heeft zijn thuisbasis in Tampere, Finland. Ze klinken echter al een tijdje alsof ze uit een andere dimensie afkomstig zijn, want wat deze band doet, is in mijn oren ongekend, heel erg gedurfd en bovenal ontzettend goed. De band was al een aantal platen een geheel unieke koers aan het uitzetten, maar op Mestarin Kynsi (vrij vertaald naar het Engels betekent dit "The Master's Claw") culmineert die vernieuwingsdrift naar een hoogtepunt dat zich een weg door de stratosfeer baant.
Onlogische songstructuren, een unheimische sfeer van constante bezwering, raspende vocalen die recht uit een graf dat zijn beste tijd gehad heeft lijken te komen; het zijn enkele elementen die vanaf de eerste minuut tot de laatste om mijn onvoorwaardelijke aandacht smeken.
Toegegeven: dit is de eerste plaat van de band die ik écht intensief ben gaan beluisteren. De andere platen ken ik ook wel, en vind ik zeer de moeite, maar deze plaat doet toch wat extra met me. Het zal vast te maken hebben met de uitwerking van de plaat; ik vind elk detail precies op z'n plaats, de intensiteit is quasi perfect gedoseerd. Dit houdt me echt op het puntje van mijn stoel van begin tot eind. Ik kan er ook in meerdere gemoedstoestanden naar luisteren, of dat nu een boze, blijmoedige of melancholische bui ben. Zelfs verdriet ebt tot een zeker punt weg (slechts tijdelijk, echter) bij het beluisteren van deze plaat. Het is alsof ik gewoon in een trance ga.
Ik was meteen na de eerste luisterbeurt al van plan het album te kopen, maar toen de band op 15 mei 's avonds het album live speelde, en ik het (met een dagje vertraging) kon beluisteren via een livestream, stond mijn keuze helemaal vast: ik moest en zou dit album op LP hebben. Zo gezegd, zo gedaan, en daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Het geluid vind ik fantastisch, de intensiteit en energie komen echt geweldig over op vinyl!
Af en toe kom je van die platen tegen die je zo weten aan te grijpen dat je gewoon geen andere keus hebt dan erin mee te gaan. Dit is er zo eentje.
4,5 sterren