Bon Jovi - 2020 (2020)

Mijn eerste Bon Jovi lager dan 3,5 sterren, waarbij ik vanaf Slippery When Wet minimaal 8 liedjes per album gewoon heel goed vindt. Me afvragend waar het voor mijn gevoel fout is gegaan, neig ik toch naar het gemis van Richie Sambora's inbreng. Op This House Is Not For Sale leek Jon te bewijzen dat hij alleen ook in staat is een sterk album te maken, maar getuige de restverzameling op Burning Bridges en de lange tracklist van This House Is Not For Sale had hij waarschijnlijk nog voldoende materiaal achter de hand om dat gemis te maskeren.

Met Knockout en Because We Can waren er meer matige singles de afgelopen jaren, desondanks had ik na het gezapige Limitless en oversuikerde Do What You Can nu pas voor de eerste keer het voorgevoel dat het volledige album de mist in zou gaan. Ondanks die getemperde verwachtingen is 2020 me nog meer tegengevallen dan ik vreesde. Vocaal gezien klinkt het (enigszins sneu) nog magerder dan de afgelopen jaren en eens flink uithalen lukt hem nu echt niet meer. Muzikaal gezien heeft het album jammer genoeg nog minder te bieden. Het is voornamelijk wachten tot Jon zijn coupletten en refreinen inzet, tussendoor is er naast een enkele mondharmonicasolo en een paar standaard gitaarsolo's weinig opzienbarends.

Tekstueel is het heel wisselvallig. Een boeiende tekst/overdenking over een actueel thema als George Floyd in American Reckoning ''Three little words written 'cross the chest off a twelve year old who hasn't lived life yet: "Am I next? Am I next?" '' wordt tijdens het luisteren makkelijk overschaduwt door tenenkrommende teksten zoals in bijvoorbeeld Limitless: ''Another buzz another beep, scrub your face and brush your teeth.''.
Voorheen heb ik me nooit gestoord aan Bon Jovi's teksten, al zullen velen hem niet zien als een uitzonderlijk sterk schrijver, vaak zit er een leuke conceptuele/thematische diepgang in die het leven als iets onoverwinnelijks beschouwd. ''Hey Joey, tell me 'bout your dreams, tell me all the sights you're gonna see, tell me who you're gonna be'' YES!

Op de valreep schrapte Bon Jovi nog een nummer van de plaat om ruimte te maken voor zijn recenter geschreven corona-anthem Do What You Can, dus hij moet ergens ook wel het idee gehad hebben dat er wat inwisselbaar materiaal op de plaat was beland.

De reflecterende Amerikaanse vlag in Bon Jovi's overpeinzende blik lijkt iets te zeggen als: ''Aan de ene kant vraag ik me af hoe wij als America The Greatest continue dezelfde fouten blijven maken. Maar ook zie ik aanknopingspunten voor een betere toekomst.'' Samen met de albumtitel lijkt het eigenlijk gewoon op een verkiezingsposter. Al zou mijn voorkeur voor aankomende president zonder twijfel uit gaan naar Bon Jovi in plaats van de huidige kandidaten.

Vooralsnog neem ik van deze plaat geen enkel nummer mee in mijn collectie van favoriete muziek. Kijkend naar mijn recente stemmen op MuMe is Bon Jovi ook wel de enige artiest die bij de critici niet per sé een streepje voor heeft. Is het een persoonlijke kwestie van smaakverandering richting meer complexe/kwalitatief diepgaandere muziek, of heeft Bon Jovi echt zijn beste tijd gehad? De fans op zijn Facebookpagina kwamen in ieder geval geen woorden tekort over hoe dit zijn beste werk in jaren is, dus voor Bon Jovi zelf geen reden om nog eens kritisch naar zijn eigen werk te kijken.

Na dit teleurstellende album zette ik nog even We Weren't Born To Follow op om met een beter gevoel af te sluiten. De meebrullende Sambora in de refreinen en zijn strakke gitaarsolo maakte voor mij al snel duidelijk waar het 2020 vooral aan ontbreekt.

top album. Geen typische bon jovi plaat. Lijkt dat hij wat meer op zijn gemak is met zijn stem die de laatste jaren zwaar afgezwakt is. Lower the flag is geweldig. Beautiful drug is gewoon cool. Brothers in arms is lekker. Maar vooral qua text is het album briljant. Op limitless na niet typisch bon jovi. Hij heeft hier echt wat te vertellen.
Aanrader

Toch maar aan een luisterend oor onderworpen en dan ook alleen om te kijken of Jon de neergaande lijn in zijn discografie weet om te buigen. Wat je voor je kiezen krijgt zijn 48 minuten zielloze popmuziek zonder enige diepgang. Niet dat Bon Jovi bekend staat om zijn diepere lagen maar enige vorm van reflectie zal hem op deze leeftijd toch ook niet vreemd zijn. Desalniettemin is het allemaal zouteloos, is er geen bezieling en lijkt de beste man er zelf ook wel geen zin meer in te hebben, Jon zingt al het songmateriaal inspiratieloos aan elkaar. Dat de tijden van New Jersey of Fahrenheit niet meer terugkomen snap ik ook wel, maar dat je anno 2020 met een dergelijk vehikel op de proppen durft te komen spreekt boekdelen. De blik van Jon op de cover lijkt uit te beelden dat hij het zelf ook niet meer weet.

Hilarisch stukje hierboven waarin zoveel enorme onzin staat zoals zielloos, weet het niet meer etc.
Als er 1 album dit keer vol ziel, inhoud etc is dan is het dit album.
Je hoeft niet van hun nieuwe muziek en sound te houden, dat geeft niet.
Echter raad ik aan nog een keer goed naar de teksten en de kern van alles te luisteren.
Het album is over het algemeen zeer positief ontvangen. Bij fans en critici.
Sommige blijven in het verleden hangen, ook wat Sambora betreft. Als hij morgen terugkomt, geweldig...maar dat is niet zo. Hij is al 7 jaar weg. Get over it and move on.
Het is geen masterpiece, geen klassiekers, maar gewoon een goed album met behoorlijk inhoud.
En stuk beter dan de laatste paar albums ( waar ook gewoon prima songs op staan).

Wat een fantastisch album, ik kom superlatieven te kort. Sambora wordt totaal niet gemist want de gitarist van dienst tovert de meest geweldige melodieën uit zijn gitaar, sterker nog Richie zou de veters niet eens mogen strikken van de huidige gitarist van de band. De teksten van Bon Jovi zitten vol met spitsvondigheden en stemmen tot nadenken. Het is variatie troef, het songmateriaal is afwisselend maar bevat ook de nodige peper. De energie die van de plaat afspat werkt aanstekelijk. Nu ik de plaat weer beluister heeft die dekselse Jon mij gewoon op het verkeerde been gezet. 2020 is een plaat die een en al bezieling uitstraalt. Ik zat ernaast. Voortaan zal ik mijn mening langs de meetlat leggen van de goegemeente want zowel fans en critici hebben aangegeven dit een goed album te vinden. Kortom, ik moet terug in de mand en mijn wonden likken, 2020 een plaat om te koesteren...

Mwoa, toch iets beter dan ik had verwacht hoor! Vind m als geheel ook iets beter dan This House Is Not For Sale. Desalniettemin kan ik nog niks met nummers 2, 3 en 10, maar Limitless vind ik wel een lekker single.

Maar Blood in the Water vind ik echt een prachtig nummer! Doet heel erg denken aan Dry County, hun allerbeste nummer uit hun carriere.

Ben toch wel benieuwd naar de 2 nummers die zijn ingeruild, want de 2 die er nu op staan vind ik echt de zwakste nummers van het album. Zonde

Tsja, dit zet toch ook weer geen zoden aan de dijk. Gezien de laatste paar albums is dit voor de gemiddelde Bon Jovi fan waarschijnlijk een album met flinke diepgang maar verder dan een algemene beschouwing van het nieuws komt het niet, en dan vooral met allerlei citaten direct uit het nieuws gehaald zonder er zelf daadwerkelijk iets aan toe te voegen. American Reckoning laat vooral horen hoe Jon zelf niets te zeggen heeft maar vervolgens Springsteen probeert te imiteren om iets in die richting te kunnen laten horen.

Maar Jon Bon Jovi is geen Springsteen. Hoewel die man ook wel een aantal missers heeft gemaakt klinkt bij Springsteen de woede en frustratie echt. Zijn de teksten daar wel raak, juist omdat het niet blijft bij een herhaling van zetten maar een daadwerkelijk verhaal in de liedjes. Bon Jovi heeft daarentegen altijd op safe gespeeld, bang om publiek te verliezen. Dus waarom zou je hem dit keer wel geloven? Dit is een man die qua muziek vaker van richting veranderde dan de haan op een kerktoren, en nu is dit zijn huidige dingetje. Totdat over een jaar iets anders populair is, dan gaan we die richting weer in. Waar vroeger slechts het geluid van (hedendaagse) artiesten gestolen werd om het geluid van Bon Jovi te actualiseren worden nu hele melodie-lijnen direct overgenomen. Intro's direct van andere nummers gepakt. Do What You Can? Gestolen van The Killers. Let It Rain? Gestolen van Springsteen. En zo zijn er nog wat andere voorbeelden waarin vooral de originaliteit van Bon Jovi ernstig in twijfel getrokken kan worden. Gelukkig luistert de huidige generatie Bon Jovi fans dit soort muziek echter niet (meer), dus die zullen het allemaal heel gevarieerd en divers vinden. Blood In The Water? Duidelijk geprobeerd om iets te schrijven als Dry County. Maar dan minder, want net zoals bij voorgaande voorbeelden maakt Bon Jovi van alles wat ze stelen vervolgens een mindere kloon.

De stem van Jon laat verder erg veel te wensen over, er wordt heel veel in het lage register gezongen wat de vaart en spanning uit de nummers haalt. Het is vooral de achtergrondzang die de hoogte in gaat, een inmiddels vaak herhaald trucje en wat je na een paar liedjes wel begrijpt. En waar de band mogelijkerwijs wel voor spanning had kunnen zorgen blijven die ook achterwege - op maar weinig momenten hoor je een band met enige identiteit spelen. Een nummer als Beautiful Drug heeft enorme potentie maar blijft uiteindelijk bij een zeurderig deuntje, het komt nooit van de grond. Het blijft toch ook opvallend hoe het gemis van Sambora, ook als deze niet soleerde, toch zoveel meer kleur aan de muziek gaf. Hoe die dus blijkbaar een tegengeluid durfde te bieden aan Jon's visie, of wat het ook mag zijn wat geleid heeft tot dit product. Want het is inmiddels wel duidelijk dat dit niets meer met Bon Jovi te maken heeft. Jon is absoluut de baas en de rest voert plichtsgetrouw uit wat er van ze verlangd wordt.

Jon Bon Jovi probeert enorm hard om de Steven Spielberg van pop/rock te zijn. Daar slaagden ze vroeger ook heel erg goed in. Spielberg maakte leuke blockbusters waar je erg van genoot zonder dat het enige diepgang had maar waar je graag nog een keer naar keek. Maar de afgelopen 20 jaar is het niveau van de band wel enorm afgegleden. Er is niemand die verwacht dat deze band een nieuwe Slippery When Wet of Keep The Faith maakt, maar het hoeft toch ook niet op dit kleurloze niveau te hangen. Er is weinig drang om iets nog een keer te horen want de muziek verrast nergens écht en op wat regeltjes hier en daar na blijft er ook niets hangen. Dus ja, geen Spielberg, maar meer Michael Bay. Allerlei vermoeiende effecten waar je inmiddels wel doorheen prikt en geen enkele drang meer om naar enig vervolg te luisteren. Je hoopt iedere keer weer dat er iets bij zal zitten maar nee, het blijft slechts bij muziek wat het vroeger enkel als b-kantje had gered. Zielloos? Nee, ze zullen zelf vast geloven dat er hart en ziel in de muziek zit. Maar is het de moeite? Niet echt.

4/10.

Blood in the water, is wel het hoogtepunt! Verder niet heel bijzonder... luistert altijd nog prima weg... veel sleet op de stem wel. De hang naar vroeger met Richie Sambora blijft. Maar dat is geweest.

Ok ik ben geen fan maar vergeleken ander werk van Bon Jovi vind ik dit album wel erg saai. Story Of Love, Blood in the water waren in mijn ogen het leukst om te horen.

Jesus, wat is unbroken een zeldzaam nummer hier, prachtig, zoals het album had moeten zijn. Jammer genoeg halen de andere nummers dit niveau niet.

Bon Jovi is al jaren over hun hoogtepunt heen. Dit is helaas de zoveelste bevestiging. Vroeger wild, fris, ruig en een dijk van een stem. Als men zegt dat Jon Bon Jovi geen steengoed solo album kan maken, luister dan nog maar eens naar de soundtrack van" Young Guns". Maar dat is ondertussen ook al 30 jaar geleden. Nee, eerlijkheidshalve kan je zeggen dat ondanks zijn wil om er iets goeds van te maken, het iedere keer zwakker word. Er is ook geen band meer rondom hem, dat echt uitblinkt in het maken van toffe rockmuziek. Nu, om op muzikaal pensioen te gaan, is het nog wat vroeg, maar tenzij er muzikaal of qua niets speciaals meer is om Bon Jovi uit de middelmatige klei te trekken, zou ik als ik hen was, verder borduren op de nummers uit hun eigen catalogus en geen albums meer maken. Tenminste niet zoals deze stinker.

Jon Bon Jovi heeft natuurlijk allang de leeftijd en bagage om de introspectieve artiest te kunnen uithangen. Maar elke keer verrast hij mij door te laten horen dat totaal niet meester te zijn. These Days is onderhand het enige album waarop dat aspect van de zanger en band naar voren kwam. Wat overblijft is opnieuw een verzameling uitgebluste songs waar ik me over blijf verbazen.

Dat allemaal op het gemis van Richie Sambora afschuiven klopt niet. Want ook met hem werden bloedeloze dingen geserveerd. En zijn solowerk loopt nou ook weer niet over van de energie. Stranger InThis Town uitgezonderd natuurlijk. Maar hoe lang was dat wel niet geleden?

Dan Phil X. Toch een kereltje met potentie. Ik kende hem van YouTube waar hij met een trio in een garage een aantal klassieke songs met veel vuur wist te brengen. Echter, binnen het Bon Jovi-apparaat is dat vuur weer ingedamd zoals alles wat naar energie, enthousiasme of vuur ruikt wordt ingedamd. Zoals die fraaie chromen uitlaatpijp onder een oude auto die er na behandeling door de schrootpers nog steeds wel zit, zij het onherkenbaar en onbruikbaar.

Bon Jovi wil ons iets vertellen over de huidige stand van onze planeet en de VS in het bijzonder. In potentie kan zoiets als Blood In The Water heel aangrijpend zijn. Maar de behandeling alhier verraadt dat Bela Lugosi al het bloed al uit de ballade zoog nog voordat de inkt van Jon droog was.

De truukjes met de achtergrondzang van Phil zijn ook nogal vervelend. Omdat het truukjes zijn. Iedereen weet dat de stem van de maestro aan gort is en dat er één manier over is gebleven om toch nog te kunnen zingen. Dat zou je om kunnen buigen en kunnen verwerken in je composities. Maar in plaats daarvan treffen we nummers aan die om krachtige zang vragen, of nee, schreeuwen.

Zodoende zijn nummers als Beautiful Drug en Limitless ook al doodgeboren kindjes. En die platgeslagen, nietszeggende instrumentatie daarbij is ook zonde. Wat als je eens een warme productie erop losliet en het allemaal eens iets kleiner maakte? Zou dat helpen?

Voor nu is het met het album 2020 hetzelfde als met het jaar 2020. Zonde van je tijd.

Ben het met Edwynn eens dat Sambora nu niet echt wordt gemist, hoewel een fantastische gitarist schotelt hij ons nu al een paar jaar inspiratieloze platen voor. Bij Bon Jovi was al hij ook al een tijd niet op dreef. Maar lag dat aan Richie of aan Bon Jovi. Ooit een documentaire gezien over Jon waarin hij aangaf dat hij alles bepaald in de band. Onder het mom, de bandleden krijgen goed betaald maar hoeven niet te verwachten dat er iets wordt gedaan met hun creatieve inbreng. De diverse leden gingen daar ook mee akkoord vanwege de fraaie toelage. Hoewel zeker in de eerste 10 jaar Sambora nog een grote inbreng had werd dit allengs minder. Nu heb ik Jon nooit kunnen betichten van extreem goede compositorische kwaliteiten - hoewel hij zeker een aantal aardige songs heeft geschreven - maar soms heb je iemand nodig die wat tegengas geeft, de boel wat laat 'schuren'. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Jon zich al jaren alleen op een eiland begeeft, wars van enige goed bedoelde adviezen en dichtgesmeerde plaatjes uitpoept waar weinig fraais op te ontdekken valt. Met een andere insteek en een sobere begeleiding had onze Jersey rocker wellicht moeten insteken op een singer songwriter plaat, zijn stem leent zich daar nu goed voor. 2020 is armoedig, gespeend van enig avontuur en zal een voetnoot blijken te zijn in de carriere van Jon.

Bon Jovi heeft toch genoeg tijd gehad om een alternatieve titel te verzinnen. Maar dit is op zijn minst het tiende album met de titel 2020. Hij lijkt het zelfs nog te overpeinzen gezien de album art maar nee, 2020 it is.

Ik hoopte, misschien tegen beter weten in, op weer iets van de oude klasse, maar ik raakte al gauw teleurgesteld vooral in hoe JB hier zingt. Dat hij al heel lang geen hoge uithalen meer doet is tot daar aan toe, maar zing dan tenminste met gevoel. Maar dat ontbreekt ook. Maar misschien moest ik er een beetje aan wennen, of, bij nummers 7 en 8 wordt het toch opeens wel beter, ook door de teksten.
Ik mis hier ook een paar bonustracks die op spotify wel staan en die best goed zijn, zoals een tweede versie van Do what you Can van BJ samen met de (country) zangeres Jennifer Nettles, die deze herfst op single verscheen.
Brothers in Arms is trouwens geen cover van Dire Straits
Veelgebruikte titel trouwens, 2020. Onze Ad Vandenberg bracht eerder dit jaar ook al een album uit onder die titel