menu

JARV IS... - Beyond the Pale (2020)

mijn stem
3,69 (53)
53 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Rough Trade

  1. Save the Whale (4:30)
  2. Must I Evolve? (6:41)
  3. Am I Missing Something (6:46)
  4. House Music All Night Long (5:52)
  5. Sometimes I am Pharaoh (5:17)
  6. Swanky Modes (4:35)
  7. Children of the Echo (6:31)
  8. Suite for Ian & Jane * (25:24)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 40:12 (1:05:36)
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
Jarvis Cocker is terug met een nieuwe band met een vertrouwde(?) naam.

Er waren in 2019 al singles verschenen, eigenlijk 3 versies van hetzelfde nummer: Must I Evolve

Vorige week kwam daar House Music All Night Long bij... deze is meer dansbaar.. maar geen House.

avatar van Poles Apart
4,0
De titel is een referentie naar de allereerste Pulp concertposters die alleen de woorden "Pulp is...." bevatten. Toch altijd weer benieuwd naar waar Cocker mee aan komt zetten. Kwam hem in Sheffield zo nu en dan tegen.

avatar van E-Clect-Eddy
Save the Whale is ondertussen ook uit... ingetogen opener met een donker / duister randje.

Parlotones
E-Clect-Eddy schreef:
Save the Whale is ondertussen ook uit... ingetogen opener met een donker / duister randje.

Ik dacht ik Leonard Cohen hoorde.

avatar van herman
4,5
Over Leonard Cohen sprak hij een paar weken terug in de Volkskrant:

‘Cohen is altijd een ijkpunt in mijn muziek geweest’ - volkskrant.nl

quotejes:

"Het eerste Pulp-album uit 1983 heb ik bewust zo laten klinken als Songs Of Leonard Cohen, zijn eerste plaat."

"Wat ik ook zo mooi vind, en op mijn nieuwe plaat ben gaan kopiëren, zijn de dameskoortjes die als het ware reageren op wat Cohen zingt." (over dit album dus)

Save The Whale vind ik persoonlijk ook wel mooi, maar House Music All Night Long was toch wel mijn corona-lijflied afgelopen maart/april. De tekst "Lost in the night of the living room / Adrift in the world of interiors / It's serious" was ineens wel heel toepasselijk, evenals de uitroep "Goddamn this claustrophobia!".

avatar van herman
4,5
henkiev, opvallend dat je al gestemd hebt terwijl het album nog niet te beluisteren is. Ben je journalist? En waarom is dit album zo goed dat je er 5* aan geeft?

avatar van Stefan1979
herman schreef:
henkiev, opvallend dat je al gestemd hebt terwijl het album nog niet te beluisteren is. Ben je journalist? En waarom is dit album zo goed dat je er 5* aan geeft?


henkiev geeft alles 5 sterren...

avatar van Venceremos
4,0
Dit is wel hardcore.

avatar van Bert Wasbeer
4,0
Hij valt niks tegen, prima album! Zo hoor ik de heer Cocker graag.

avatar van Kaaasgaaf
4,5
Ik was groot liefhebber van Jarvis' eerste soloplaat (zijn tweede vond ik een stukje minder) en zijn samenwerking met Chilly Gonzales vond ik al helemaal prachtig, maar dit is toch wel echt duidelijk het beste dat hij sinds zijn Pulp-dagen gemaakt heeft. Op momenten doet het me wel wat aan We Love Life denken, de zeer onterecht miskende (door Scott Walker geproduceerde) zwanenzang van Pulp. Heb er nooit iets van begrepen dat die plaat zo weinig lof kreeg, het is weliswaar een buitenbeentje in hun oeuvre maar ik vind het misschien wel hun beste. Qua langgerekte composities, spannende opbouw en grootse arrangementen moet ik dus wel aan die plaat denken bij Beyond The Pale. Maar dit staat toch ook weer compleet op zichzelf. De nummers hebben stuk voor stuk een hypnotiserende groove, waarin Jarvis' vertrouwde hese stem (die altijd zoveel flexibeler blijkt dan je aanvankelijk verwacht) je meeneemt alsof-ie je allemaal geheimen gaat vertellen die je helemaal niet moet willen horen, de koortjes reageren droogkomisch op zijn bekentenissen, en dan volgt er regelmatig een melodieuze wending die je eraan doet herinneren wat een absolute popmeester hij toch is. Dit album heeft ook nog eens de ideale lengte om hem steeds opnieuw in z'n geheel op te willen zetten en er zo makkelijk verslaafd aan te raken, er staat simpelweg geen noot teveel of te weinig op. Beyond The Pale is een plaat om je in onder te dompelen, als een mysterieus maar verkwikkend bad.

avatar van RadioMad
Verrassende plaat. Eigenlijk is elke track wel raak.
Inderdaad het beste wat Jarvis Cocker sinds Pulp gemaakt heeft.

avatar van deric raven
4,5
De charismatische verhalenverteller Jarvis Cocker is voornamelijk bekend vanwege zijn rol als studentikoze antiheld. Het wispelturige gedrag van de Pulp zanger leverde hem in het verleden met regelmaat problemen op, waardoor de aandacht zich steeds meer op dat gebied verlegt. Als hij in topvorm verkeert, snoeit hij alle critici de mond, en zijn het voornamelijk lovende woorden die de revue passeren. Met Jarv Is… functioneert hij weer als op zijn hoogtijdagen, mede doordat hij bewust gekozen heeft voor een ouderwetse bandsamenstelling. De karakters achter die persoonlijkheden moeten op de plaat duidelijk terug te horen zijn, met dit uitgangspunt is hij op zoek gegaan naar geschikte kandidaten.

Zo is het verhaal achter de inlijving van drummer Adam Betts terug te voeren tot het BBC Proms concert in de Royall Albert Hall waar de toen nog levende legende Scott Walker geëerd werd. Als prominente gastzanger legde Jarvis Cocker een vriendschappelijk contact met de bij Heritage Orchestra spelende muzikant. Een vruchtbare verstandhouding volgt en de kern wordt al snel uitgebreid met de veelzijdige harpiste Serafina Steer, die hij beter leerde kennen toen hij, van als hij al van haar was geworden, de productie van haar album The Moths Are Real op zich nam. Ook de getalenteerde violiste Emma Smith, die op jeugdige leeftijd al het London Schools Symphony Orkest mocht leiden voegt zich bij het gezelschap. Met de jazzklanken van de van het James Taylor Quartet bekende jazzbassist Andrew McKinney en het virtuoze synthesizerwerk van de uit het experimentele synthpopduo All Seeing I afkomstige Jason Buckle maakt hij zijn band compleet. Een stabiele muzikale basis voor de fragiel ogende, maar oh zo zelfverzekerde Jarvis Cocker.

De meer orkestrale aanpak Beyond the Pale past heerlijk bij de steeds ouder en doorleefder wordende vocalen van de frontman, die hiermee definitief het Britpopverleden van zich af heeft geschud. Door de meisjesachtige helder frisse backings wordt er gezorgd voor een mooi evenwichtig contrast met zijn zwaardere stroperige voordracht. Meer dan ooit zoekt hij het experiment op, maar hij doet dit wel zo daadwerkelijk verdomd goed, dat het niet eens opvalt. Het opzwepende ritme in Save The Whale wordt onderbroken door elektronische triphopuitspattingen die zich moeiteloos aan de track hechten. Nu grote voorbeelden als Scott Walker en Leonard Cohen zijn weggevallen voelt het vrijwel aan als een verplichte roeping om hun geest rond te laten dwalen.

Jarvis geeft de vrouwenzang wel een gevaarlijke belangrijke rol in het geheel, waarmee hij het risico loopt dat ze met hem aan de wandel gaan. Werd er in het verre verleden nog de inspiratie gezocht bij de gewone, gemiddelde Britse gentleman, tegenwoordig gaat het veel sterker de donkere lugubere kant op. Jarvis Cocker heeft op het randje geleefd, waardoor er een doorrookte, bijna duistere jazzy verstikkend gevoel opspeelt bij het beangstigende Must I Evolve? Ik sta er niet vreemd van te kijken als de song ooit nog als opening van een gruwelijke Britse serie gebruikt zal worden. Het typerende sfeertje met psychedelische orgelpartijen zou zich hier meesterlijk voor lenen.

De luchtigheid in Am I Missing Something is maar schijn. Onder de stampende eightiesklanken krijgt het de mogelijkheid om zich onzichtbaar te ontwikkelen tot een broeierige ingehouden vertroebelende treurnis waarbij Jarvis zijn twijfel uiteindelijk overgeeft aan die prachtige explosieve climax waardoorheen nog een glimpje kenmerkend sentiment smekend vragend de aandacht opeist. Jason Buckle geeft al direct die dansbare swing aan House Music All Night Long, en gaat hierin zelfs nog eventjes een stap verder door met futuristische elektronica groots uit te pakken. Er wordt hierbij openlijk geflirt met nineties soul en meer recentelijke dance.

De doodse, bijna emotieloze zang in Sometimes I Am Pharoah komt er zo geweldig goed uit. Juist die kilte vormt een prachtige ondergrond voor het met clubhouse vermengde levendige vervolg, waarbij Jarvis stevig weet te rocken. Het is hierbij de kracht van de vocalist om juist met zijn vocalen te spelen, de rek op het juiste moment toe te laten, en om er vervolgens weer de rem op te gooien. Hierdoor laat je zien dat je stembeheersing bezit en het niet nodig is om continu voluit te gaan.

Het croonende soulbeleving waarmee hij zich voorheen onderscheidde van zijn zeurende egocentrische collega’s komt nog boven drijven in het heerlijk vertellende Swanky Modes. Juist hij weet er een sensuele geruststelling in te stoppen waarmee hij zich boven andere zangers weet te plaatsen. Zonder het risico van gespeeld en gemaakt over te komen, laat hij nogmaals merken dat die binding met het publiek, welke hij tijdens concerten bijna theatraal weet uit te buiten, nog steeds sterk aanwezig is. En wat is de drang om dit in de toekomst weer te mogen beleven opeens zo overheersend. Het zijn toch wel de iconische figuren die dit over weten te brengen, en daar is Jarvis er nog steeds een van.

Wat is het dan heerlijk om af te mogen sluiten met een zuiver likje stemmig seventies gitaarhypnose in Children Of The Echo, waar al bijna dubbend de vocalen doorheen geweven worden tot een psychedelisch schouwspel voor het gehoor. Natuurlijk is Beyond the Pale geen meesterwerk, al zou Jarvis wel in staat zijn om die af te leveren. Het past gewoon niet bij de persoon om alles tot in perfectie uit te werken, juist bij hem zou dat ten koste gaan aan zijn geloofwaardigheid. Zijn gedurfdheid stelt hem in staat om de plaat te maken die hij voor ogen had, en daarin is hij vol overtuiging geslaagd.

JARV IS... - Beyond the Pale | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van vigil
4,0
Zeer prettig verrast door deze plaat. Ik ben niet zo van het solo werk van hem maar hier heeft Jarvis mij toch weer te pakken.

Lekker kort en urgent, Must I Evolve? is Voor mij beste Pulp gerelateerde nummer sinds 1998, echt een waanzinnige track. Sowieso neigt deze plaat wel een beetje de barokke kant van This is Hardcore Life op te gaan. Iets minder gepolijst misschien. Het tweede gedeelte House Music All Night Long doet mij instrumentaal denken aan Pet Shop Boys.

De gele sterren zijn voor Swanky Modes en het eerder genoemde Must i Evolve?

avatar van ZERO
4,0
De eerste luisterbeurt van dit album viel me een beetje tegen, maar hij is wel gestaag blijven groeien. Het staat voor mij zeker niet op hetzelfde niveau als het beste Pulpwerk, maar dat doen weinig albums

Voor de liefhebbers zou ik het album zeker aanraden. Qua stem vind ik het verrassend hoe dicht Jarvis Cocker nog bij z'n stem ten tijde van Pulp zit. Je hoort geregeld dat zangers 20/30 jaar later toch anders klinken, maar dat lijkt me hier eigenlijk helemaal niet het geval.

Qua geluid is het iets meer mellow en elektronisch dan Pulp. Dat is misschien het enige wat ik hier wat mis: een paar uithalen.

Favorieten: Am I Missing Something, House Music All Night Long

4*

Is het andere solowerk van Jarvis Cocker overigens te vergelijken met dit album? Of zit dat qua sound dichter bij Pulp?

avatar van Kaaasgaaf
4,5
ZERO schreef:

Is het andere solowerk van Jarvis Cocker overigens te vergelijken met dit album? Of zit dat qua sound dichter bij Pulp?

Nee, zijn allemaal vrij anders dan deze en ook vrij anders ten opzichte van elkaar. Jarvis (2006) is een prachtige bitterzoete catchy liedjesplaat en best Pulp-achtig, Further Complications (2009) is wat meer rockend maar ook net wat minder beklijvend. Dan was er nog het sideproject Relaxed Muscle, dat met A Heavy Night With... (2003) een vermakelijke maar niet al te gedenkwaardige electroplaat uitbracht. En Room 29 (2017, met Chilly Gonzales) is een minimalistisch klassieke songcyclus. Ik zou zeggen dat dat zijn bijzonderste post-pulp-project was, maar je moet er wel voor in de juiste stemming verkeren. Als geheel vind ik Beyond The Pale toch wel zijn sterkste post-pulp-werk. Bijzonder wel dat hij er zo voor kiest weinig uit te brengen. Heb ooit een interview met hem gelezen, waaruit bleek dat dat echt een heel bewuste keuze is. Hij wil alleen iets uitbrengen als het daadwerkelijk iets interessants toevoegt, anders hoeft het niet van hem.

avatar van Poles Apart
4,0
Kaaasgaaf schreef:
Bijzonder wel dat hij er zo voor kiest weinig uit te brengen. Heb ooit een interview met hem gelezen, waaruit bleek dat dat echt een heel bewuste keuze is. Hij wil alleen iets uitbrengen als het daadwerkelijk iets interessants toevoegt, anders hoeft het niet van hem.

Groot fan, en vriend, van Scott Walker, dat zal het wel zijn.

avatar van Kaaasgaaf
4,5
Poles Apart schreef:
(quote)

Groot fan, en vriend, van Scott Walker, dat zal het wel zijn.
Ja, kan inderdaad goed zijn dat hij diens filosofie heeft overgenomen. Zoals ik in mijn bespreking hierboven ook noem doet dit album me weer erg denken aan het door Walker geproduceerde We Love Life, dat stiekem mijn favoriete Pulp-plaat is. Nooit wat van begrepen dat die altijd zo miskend wordt.

avatar van Wickerman
4,5
Gisteren eindelijk op kunnen halen bij de platenzaak op zwart vinyl. Op het eerste gehoor klinkt het erg veelzijdig en ik hoor toch best wel wat Pulpachtige elementen, maar dan vooral de vroege Pulp van His ‘n’ Hers en daarvoor. Hier gaan we nog wat tijd mee besteden.

avatar van Venceremos
4,0
This Is Hardcore hoor ik er vooral in. Wat is 't nou?

avatar van vigil
4,0
Venceremos schreef:
This Is Hardcore hoor ik er vooral in. Wat is 't nou?

Zoals op 14 aug al gemeld ga ik met jou mee

avatar van Wickerman
4,5
Venceremos schreef:
This Is Hardcore hoor ik er vooral in. Wat is 't nou?


Dat hoor ik er ook wel in. Voornamelijk de manier van zingen, die donkere basstem van Jarvis. Het eerdere werk hoor ik vooral in de melodieën en beats op sommige nummers, maar kan de vinger nog niet direct op de zere plek leggen. Ik wil nog wel gezegd hebben dat het het hele werk geen 'trip down memory lane' is. Het klinkt bovenal nieuw in het oeuvre van Jarvis.

avatar van Kaaasgaaf
4,5
Dit album staat bijzonder op zichzelf, maar zoals ik eerder schreef doet het mij van al zijn eerdere werken toch echt het meeste aan We Love Life denken. Vooral de broeierige opbouw van de nummers, de barokke arrangementen, maar ook tekstuele thema's als evolutie en ecologie.

avatar van Wickerman
4,5
Grappig dat iedereen wat anders in het album hoort. Dit toont de veelzijdigheid wel aan!

3,5
Dim
Cohen is inderdaad niet ver weg, en Bowie eigenlijk ook niet, zeker wat betreft de laatste nummers. De plaat in z'n geheel duurt me wat te lang; hier en daar treedt toch wat verveling op vanwege herhalingen, bijvoorbeeld in Am I Missing Something.

avatar van herman
4,5
Grappig dat Sometimes I am Pharaoh maar twee voorkeursstemmen heeft. Het zwaartepunt van dit album en een van de beste nummers van het jaar wat mij betreft.

avatar van dix
dix
Dim schreef:
De plaat in z'n geheel duurt me wat te lang; hier en daar treedt toch wat verveling op

Dit is totaal niet mijn beleving. Iedere keer als mijn Densen CD-speler klik doet, denk ik 'wát, afgelopen?'

Gast
geplaatst: vandaag om 11:48 uur

geplaatst: vandaag om 11:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.