menu

Bob Dylan - World Gone Wrong (1993)

mijn stem
3,59 (128)
128 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Columbia

  1. World Gone Wrong (3:57)
  2. Love Henry (4:24)
  3. Ragged & Dirty (4:09)
  4. Blood in My Eyes (5:04)
  5. Broke Down Engine (3:22)
  6. Delia (5:41)
  7. Stackalee (3:50)
  8. Two Soldiers (5:45)
  9. Jack-A-Roe (4:56)
  10. Lone Pilgrim (2:43)
totale tijdsduur: 43:51
zoeken in:
Stijn_Slayer
Scherp is inderdaad de goede benaming. Hij zingt wat minder scherp, wat zachter (niet qua volume) op Blood on the Tracks. Hij lijkt ook nét iets meer z'n best te doen. Niet dat ik verder iets heb tegen z'n stem op de platen uit 1965-1967 (z'n folkperiode is vocaal iets wisselvalliger, maar ook zelden storend).

Het was voor mij best wel een verrassing dat ik Tempest kan waarderen en ben daarom z'n latere werk weer wat meer gaan beluisteren. Ik ben niet direct van mening verandert, maar Time Out of Mind had ik wel iets vaker mogen dragen. Er heeft een tijdje tussen gezeten, maar het is desondanks een behoorlijk verschil in geluid en muzikale rijkdom tussen Good As I Been To You, deze en Time. Is dat dan de invloed van Lanois of is er iets gebeurt waardoor Dylan voor een wat 'ambitieuzere' aanpak koos?

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ik meen me te herinneren dat Dylan weer eens goed "opgeschud" wilde worden voor Time out of mind en dat hij daarom Daniel Lanois vroeg -- en hij wist wat hij zou krijgen, want Lanois had ook Oh mercy acht jaar eerder al geproduceerd. Maar hoe het precies zat zou je op de MuMe-pagina's van Time out of mind moeten vragen.
 

avatar van devel-hunt
4,0
Dylan verveeld mij nooit, voor iedere stemming op ieder tijdstip en elke gebeurtenis heeft hij wel een plaat die daarbij past.
Nu dus world gone wrong. Traditionals, oude blues cq folk. Heel mooi en puur vertolkt, geen opsmuk geen fratsen. Puur de muziek, Dylan en zijn gitaar, zijn stem begint vanaf hier te grommen, wat een extra diepte aan de nummers geeft. Een plaat die het zowel s'nachts als op een warme zomerdag goed kan doen.

avatar van AOVV
3,5
“1 plus 1 maakt 2”, moet Bob Dylan gedacht hebben. Ongeveer een half jaar na de release van ‘Good As I Been to You’ begon hij in zijn huisstudio in Malibu aan de opnames van alweer een nieuwe plaat, voor de tweede opeenvolgende keer zonder eigen composities / teksten. Zijn writer’s block speelde hem nog steeds parten, en aangezien hij met z’n platenmaatschappij nog een lopend contract voor één plaat had, perste hij dit kleinood eruit, als extra hommage aan de oude traditionals waar hij zo aan verknocht is.

‘World Gone Wrong’ is de titel, naar de opener van het album; dit keer dus een titel die rechtstreeks aan één van de songtitels refereert. Op de hoes zien we Dylan – met hoge hoed – aan een klein tafeltje met een rode kaars zitten, onder een schilderij (van eigen hand, vermoed ik), een beetje in een schel licht. Zijn gezicht is voor de helft verstopt in duisternis, de radiator op de achtergrond lijkt ook niet meer van de jongsten. Op de achterflap lijkt hij dan weer in gedachten verzonken, een rode gloed valt op hem neer.

1992 en 1993 kenmerken zich in Dylan’s carrière niet alleen als de jaren waarin hij zijn oude helden eert, ook live kwam hij steeds beter voor de pinnen. Er wordt gezegd dat zijn shows tijdens de Neverending Tour nooit beter waren dan toen. Hij besloot in die tijd ook te stoppen met drinken, wat zijn prestaties uiteraard ten goede kwam. Lange shows, vaak de grens van de 120 minuten overschrijdend, en uitstekende, ophitsende en ontroerende uitvoeringen van zijn eigen materiaal. Een opvallende paradox is het; live stond zijn ster hoog aan het firmament, maar als songwriter zat hij aan de grond.

Uiteindelijk mogen we daar niet overdreven rouwig om zijn; hij heeft de meute twee uitstekende coverplaten geschonken, waarop hij qua songmateriaal terugkeert naar zijn begindagen: akoestische gitaar, soms opgesmukt met uitstekend spel op de mondharmonica. Een groot verschil dat ik opmerk is het, in alle opzichten, karakter van zijn stem. Waar hij op z’n debuut bijvoorbeeld behoorlijk wild voor de dag kon komen, en met ongetemperd enthousiasme de nummers waarvan hij hield bracht (live nog een pak feller, naar het schijnt), klinkt hij hier als een doorleefde, rijpe oude kerel. Het schitterende hoogtepunt ‘Blood in My Eyes’ is daar het beste bewijs van. Het nummer, dat sowieso erg sterk is, wordt door Dylan persoonlijk naar hogere atmosferen getild; alles klopt gewoon aan die uitvoering van Dylan. Soberheid kan ook ongelooflijk raken.

Dylan werd tijdens de opnames van deze plaat, net als bij de vorige, bijgestaan door Micajah Ryan. Die beschouwde dat als een voorrecht, en getuigde ooit over het primitieve karakter van ‘World Gone Wrong’. Ik vind het overigens behoorlijk bizar dat Dylan kampte met een gebrek aan inspiratie; zijn uitvoering klinken in ieder geval erg geïnspireerd en overtuigend. ‘Broke Down Engine’, in een vroeger leven nog uitgevoerd door Blind Willie McTell, voert me op die manier helemaal mee. Bezwerend gitaarspel (Dylan’s niveau ligt trouwens de hele plaat lang behoorlijk hoog), en het snedige gekras van de – toen al – oude kraai.

Toch blijft ‘World Gone Wrong’ op alle vlakken een beetje achter in vergelijking met diens voorganger. Zeker de eerste luisterbeurten (ik had ‘m al behoorlijk lang niet meer geluisterd) wisten me niet te overtuigen. Nu kan ik natuurlijk wel zeggen dat het gewoon een zeer goede plaat is, maar die impact die ‘Good As I Been to You’ al op me had vanaf de eerste noten, ontbreekt hier; een kwestie van een tikkeltje minder magie. Het zal aan de nummers liggen, hoewel ook nu de keuze van Dylan weer heel mooi is. ‘Blood in My Eyes’, ‘Delia’, ‘Stackalee’, ‘Broke Down Engine’; het zijn stuk voor stuk ijzersterke liedjes. Echt zwakke broertjes kan ik nu ook weer niet aanwijzen. Toch is er een verschil, vooral gevoelsmatig dus; ik kan, na beide platen elk zo’n 10 keer te hebben beluisterd, zeggen dat ik net wat meer heb met ‘Good As I Been to You’.

Wat absoluut een pluspunt is, en een, mijns inziens, prettige stimulans om het album gewoon te kopen, zijn de liner notes die Dylan voor de release van het album schreef. Daarin heeft hij het in het kort over elk van de tien songs die hierop zijn verschenen. Zeer interessante lectuur, in feite; het schetst een goed beeld van het gedachtegoed van die songs, en de wijsheid die Dylan erin ziet. Vooral het stukje dat hij over ‘Delia’ schreef vind ik schitterend, en wil ik u dan ook niet onthouden:

Delia is one sad tale – two or more versions mixed into one. The songs has no middle range, comes whipping around the corner, seems to be about counterfeit loyalty. Delia herself, no Queen Hertrude, Elizabeth I or even Evita Peron, doesn’t ride a Harley Davidson across the desert highway, doesn’t need a blood change & would never go on a shopping spree. The guy in the courthouse sounds like a pimp in primary colors. He’s not interested in mosques on the temple mount, Armageddon or World War 111, doesn’t put his face in his knees & weep & wears no dunce hat, makes no apology & is doomed to obscurity. Does this song have rectitude? You bet. Toleration of the unacceptable leads to the last round-up. The singer’s not talking from a head full of booze.


Als je zulks kunt schrijven, kan je ook nog liedjes schrijven. Enkele jaren verder zou ook op plaat weer blijken dat hij het nog niet was verleerd.

3,5 sterren

Fedde
Herkenbaar verhaal. Het album kon ook op mij net niet die indruk maken als voorganger Good as I been to You.

Delia is echter een onovertroffen fraai nummer.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Goed verhaal, AOVV. Die liner notes zijn inderdaad ijzersterk – aan de ene kant cryptisch, aan de andere kant toch op mysterieuze wijze verhelderend, zowel wat de individuele nummers als wat Dylans kijk op deze muziek betreft. Zelf vind ik dit een groots album, maar ik kende Good as I been to you dan ook nog niet – sterker nog – om onverklaarbare redenen ken ik het nog stééds niet. Maar jouw enthousiasme geeft me een stevige duw in de rug (wat zeg ik, een schandalige bodycheck) om daar eens aan te beginnen!
 

avatar van Floater
AOVV schreef:
Op de hoes zien we Dylan – met hoge hoed – aan een klein tafeltje met een rode kaars zitten, onder een schilderij (van eigen hand, vermoed ik)


Het schilderij heet "L'Etranger" en is door Peter Gallagher geschilderd.

AOVV schreef:
1992 en 1993 kenmerken zich in Dylan’s carrière niet alleen als de jaren waarin hij zijn oude helden eert, ook live kwam hij steeds beter voor de pinnen. Er wordt gezegd dat zijn shows tijdens de Neverending Tour nooit beter waren dan toen.


1992 en 1993 waren naar mijn mening niet bepaald hoogtepunten in de NET en zijn oude helden eren deed Dylan daarvoor ook al en is dat ook na 1993 blijven doen.

Onbetwist hoogtepunt in 1993 waren evenwel de vier mini-concerten die Dylan in The Supper Club in New York City gaf. In de jaren daarna zag je een stijgende lijn in de concerten en die lijn zette zich voort tot pakweg 2002. Daarna is het over het algemeen wat minder geworden, ook omdat zijn stem steeds slechter werd.

Persoonlijk vind ik World Gone Wrong toch wel een tikje beter dan Good As I Been To You, maar dat is ook een kwestie van smaak. GAIBTY is wat meer een folk-plaat terwijl de nummers op WGW veelal hun oorsprong vinden in de blues. Ook vind ik zijn stem op WGW beter dan op de voorganger.

En Delia is inderdaad onovertroffen. Hoe vaak kun je "All The Friends I Ever Had Are Gone" zingen en toch telkens weer een ander gevoel aan deze strofe? Briljant.

En een tekst als "hey, hey, babe, I got blood in my eyes for you" gaat door merg en been. Of wat te denken van:

Straight was the track to the top of the hill
Those rebels, they shot and shelled
Plowed furrows of death through the toiling ranks,
And guarded them as they fell
There soon came a horrible, dying yell
From heights that they could not gain
And those whom doom and death had spared
Rode slowly down again

Veel beter dan dit schrijft Dylan ze zelf ook niet...

Fedde
Grappig van dat schilderij. Ook ik dacht altijd dat het hier een 'self portrait' betrof. Nog even gegoogled op de titel en ik las o.a. dit over de betekenis:
The painting itself shows a desperate and forlom figure, on a beach having just committed a murder. His name Meursault, from Albert Camus' famous (1942), novel, "L'Etranger".

De schilder was vooraf niet geinformeerd over het gebruik van zijn werk voor de hoes. Daar is nog wat juridisch gedonder van gekomen met uiteindelijk als oplossing dat Dylan het schilderij liet aanschaffen.
Lees: l'etranger.

Stijn_Slayer
Dan is de hoes waarschijnlijk bewust vanwege de gelijkenis gekozen. Interessant.

avatar van RoyDeSmet
4,0
Wat een mooi album eigenlijk. Maar ik begrijp dat hier geen enkele originele Dylancompositie op staat?

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Inderdaad een mooi album, en inderdaad nul en generlei: dit en voorganger Good as I been to you zijn Dylans eerbetonen aan de muziek die hem van jongsafaan tot nu heeft geïnspireerd (en tevens twee albums die het gat van zijn writer's block van tussen Under the red sky uit 1990 en Time out of mind uit 1997 hebben opgevuld).

avatar van Cor
3,5
Cor
Kleine 3,5***. De vergelijking met 'Good As I Been To You' valt iets minder uit. Die vond ik net wat vinniger en strakker. Dit kabbelt ietsje meer. Maar nog steeds voldoende aangenaam folk-plezier.

avatar van crosskip
Van de week stond er nog een leuk artikel in de lokale krant hier over de foto van de hoes. De beste man heeft na 21 jaar eindelijk bewijs dat hij hier op de hoesfoto met Dylan aan het tafeltje zit.

Fedde
Kijk eens aan. We weten nu al een heleboel, namelijk:
- wie er bij Dylan (buiten beeld) aan het tafeltje zat.
- wie het portret schilderde
- wie de figuur is op het schilderij
- aan welk boek die persoon ontleend is
- de naam van de fotografe
Maar wat ik níet weet is hoe die Desmond van Oostrom zo voor de voeten van Dylan liep dat hij wel met hem op de foto moest. Ik bedoel maar, er gaan dagen voorbij dat ik Dylan niet eens aan de telefoon te spreken krijg. Hoe flikte deze Hengeloër dat toch?

avatar van crosskip
In het complete artikel stond dat hij in Londen van straat werd getrokken en werd gevraagd of hij mee wilde doen met een fotoshoot. Hij moest aan het tafeltje zitten en werd verteld dat er zo nog iemand bij kwam zitten tegen wie hij gewoon moest praten, maar dat die ander strak voor zich zou uit bleef kijken. Desmond had pas door dat het om een shoot met Bob Dylan ging toen Dylan himself de kamer binnen kwam lopen =p

avatar van vin13
De kunstenaar(schilderij) heeft er nog goed op verdiend door het origineel te verkopen en geld te "eisen " op portretrecht. Overigens; het blijft een lelijk schilderij op een mooie foto.

Stijn_Slayer
Heeft die kunstenaar ook gelijk in. Je mag niet zomaar iemands werk overnemen, al denkt Dylan daar vaak anders over.

avatar van Stalin
Stijn_Slayer schreef:
Heeft die kunstenaar ook gelijk in. Je mag niet zomaar iemands werk overnemen, al denkt Dylan daar vaak anders over.


Ach, wat zei Pablo Picasso ooit ook alweer ?


Fedde
Dan zou ik dit citaat kiezen:
De waarde van een schilderij bestaat precies in dat wat het niet is.

Zonder al te veel problemen kun je die regel ook toepassen op de meeste albums.

avatar van RoyDeSmet
4,0
Volgens mij doelde Stalin op "Good artists copy but great artists steal"

avatar van Stalin
RoyDeSmet schreef:
Volgens mij doelde Stalin op "Good artists copy but great artists steal"



Fedde
Ja, maar daar wou ik net even de aandacht van afleiden. Want Dylan is dan wel een copy-zondaar pur sang - wie is dat eigenlijk niet. Wil de 100 % originele artiest nu opstaan?

En dan deze nog:
Steal a little and they throw you in jail
Steal a lot and they make you king

(Sweetheart Like You)

avatar van kort0235
3,5
Goed album, soms rauw, en dan weer gevoelig.
Bob Dylan op zijn best in dit vervolg op zijn vorige folk album.
Werkelijk een prachtig nummer: Blood in my eyes.

avatar van Wandelaar
3,5
Tweede coverplaat uit de garage van Bob. Beetje ruwer nog opgenomen en met Delia en Lone Pilgrim als hoogtepunten. Inderdaad. Dylan heeft zijn eigen werk helemaal niet nodig om Dylan te zijn.

dit folk/blues album vind ik bij zijn betere werken horen van na 1990

Was inderdaad een rare aktie toen in London. Ik had toen een grote psychobilly kuif en een spotter trok mij van straat zo de kroeg in. Mijn toenmalige vriendin bleef buiten staan. Na de foto schoot heb in Anne Marie velez mijn adresgegevens gegeven..maar de bewuste foto kwam maar niet. Na vele pogingen door de jaren heen Is het mij toch gelukt. Heeft nu mooi plekje in mijn kamer Desmond

avatar van kort0235
3,5
Toch vind ik Good as I been to you iets beter dan World Gone Wrong. Waarom? Dat is een gevoelskwestie, het eerste album vond ik boeiender, maar WGW is zeker ook een goed album. Een puntje van kritiek is de geluidskwaliteit, die vond ik wat minder maar niet storend.
Ik heb begrepen dat hij WGW opgenomen heeft in zijn eigen huisstudio, dus wat minder professioneel.
Blood in my eyes en Delia blijven prachtige nummers!

4,0
Staat wat mij betreft op gelijke hoogte met WGW. Dylan terug naar z'n roots. Hoogtepunten Blood in my eyes, Delia en Two soldiers.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:04 uur

geplaatst: vandaag om 09:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.