Vooraf waren mijn verwachtingen van dit project erg hoog. Alles wat Chris Harms, de zanger van
Lord of the Lost uitbrengt bevalt me erg goed en ook zanger Dero Goi van
Oomph! kan ik prima hebben.
De twee hadden recent al samengewerkt aan het nummer
Abracadabra, dat is verschenen op de special edition uitgave van
Lord of the Lost - Thornstar (2018). Hoewel ik echt een fan ben van dat album, vond ik dit een van de minste nummers van die plaat. De beide heren hebben zich echter kostelijk vermaakt met dit nummer en besloten om samen het project Die Kreatur te beginnen.
Muzikaal is het een mengeling geworden van Neue Deutsche Härte, denk aan bands als
Rammstein,
Megaherz en vanzelfsprekend Oomph waar Dero zelf in zingt. De beste voorbeelden hiervan zijn het titelnummer,
Kälter Als der Tod en het opzwepende
Untergang.
De overige nummers leunen meer tegen de Gothic/Industrial rock aan met als absoluut hoogtepunt de sprookjeswals
Schlafes Braut waar Chris Harms de meeste zang voor zijn rekening neemt.
Na dit album meerdere keren te hebben beluisterd is voor mij het voornaamste probleem, dat de unieke stem van Chris Harms te weinig ruimte krijgt. Leg deze plaat maar eens naast zijn meest recente werk
Lord of the Lost - Swan Songs III (2020) en je herkent de zanger bijna niet terug. Zijn stemgeluid onderscheid zich op dit album nauwelijks van dat van Dero Goi en dat is een gemiste kans.
Ander kritiekpunt is de wisselvalligheid van het songmateriaal, met als absoluut dieptepunt
Zwei 100%, een tekstueel gedrocht waarin muzikaal
Scooter en
Muse samen komen. Ja, geloof het of niet, dit is mogelijk! Het nummer valt ontzettend uit de toon en zorgt ervoor, dat mijn beoordeling lager uitvalt.
Hoogtepunten zijn gelukkig ruimschoots aanwezig. Het eerder genoemde
Schlafes Braut vind ik een prachtig nummer maar ook
Gott Verdammt met passend koor op het einde, tovert standaard een grote glimlach op mijn gezicht en bij het horen van
Untergang gaat het gaspedaal van mijn auto altijd wat verder naar beneden.
De overige songs zitten prima in elkaar en worden keurig uitgevoerd maar vormen nog geen lekker geheel waardoor je nooit helemaal goed in het album komt. Voor mijn gevoel hinkte de band op meerdere gedachten en dit zorgt ervoor dat het album bij vlagen nogal schizofreen aanvoelt.
Tot slot moet me nog van het hart, dat ik de hommage aan
Joachim Witt, door diens jaren 80 hit,
Goldener Reiter te coveren erg geslaagd vind. Chis Harms heeft de laatste twee albums van Witt geproduceerd dus de keuze voor deze cover is meer dan logisch.
De overige bonustracks bestaan uit Remixen en die hadden, zoals wel vaker, beter achterwege kunnen blijven.
Een lekker plaatje maar niet zo goed als ik vooraf had gehoopt.
P.s.
Nog even mijn favoriete track: Schlafes Braut
Schlafes Braut - YouTube