Declan McKenna is een van de jonge veelbelovende popartiesten die al snel de connectie legt met diepgaande teksten, zonder daarbij zijn doelgroep uit het oog te verliezen. De Londenaar heeft zijn uiterlijke looks mee, waardoor het vaak nog lastiger is om serieus genomen te worden. Alleen de titel What Do You Think About The Car? verwijst al naar waar de jeugd zich tegenwoordig mee bezig houdt. Snel geld verdienen, beroemd worden en indruk maken bij leeftijdsgenoten. Heel simpel uitgelegd, daarin zit wel de kern. De verrassing is er uiteraard bij Zeros wel vanaf, neemt niet weg dat het weer een goed album is geworden.
Ook hier zet de titel je aan om na te denken. Bedoelt hij hiermee de generatie die na de eeuwwisseling geboren is, of is het een verwijzing naar nietsnutten. Geen acceptatie in de maatschappij die gedomineerd wordt door conservatieve veertigers, die er geen zin in hebben om hun positie te delen met een nieuwe lichting werkzoekenden. Door de uitgesproken glamrock invloeden heeft Zeros iets van de jetset glamour in zich. Het is allemaal nog uitbundiger vertaald in de retro pathetische uitspattingen en rockende gitaaruithalen, ja zelfs echte hardrock uithalen zoals in het solerende outro van Be an Astronaut.
Vanaf You Better Believe!!! dansen we op de explosieve aarde de ondergang tegenmoet. De wereld staat op zijn kop, en zelfs van die onderkant ziet het er niet rooskleurig uit. Dat Declan McKenna zijn teksten met een opgeluchte bravoure naar buiten brengt heeft grotendeels te maken met het feit dat de plaat een half jaar heeft moeten wachten om de spreekwoordelijke schappen te verlaten.
Had hij het in de tussentijd moeten herschrijven om er een kritische noot aan toe te voegen? Zeker niet, dit uitgeschreven verhaal gaat over de fictieve persoon Daniel, de antiheld die een raket bouwt om de wereld te ontvluchten, maar daarmee juist de eerste steen legt voor de denkbeeldige muur om zich heen. De kijk van de jong volwassenen is niet zoveel veranderd door Corona, de onvrede was daarvoor al net zo goed voelbaar.
Zeros heeft het expressieve bombastische theatrale van een rockopera in zich met op de achtergrond het decor van haperende flitsende neonlichten. Een tijdmachine die de veiligheid en het knusse gevoel van de jaren zeventig opzoekt. Met de new wave van The Key to Life on Earth wordt er al gesnuffeld aan de jaren tachtig. Een onverwachte dreiging die hij later hevig confronterend oproept met het futuristische Rapture.
Robotstemmen kondigen de opkomst van het deprimerende grijze tijdperk aan met de herrijzenis van het conservatisme. “Mrs. Thatcher Your cruel heart navigates the world we live in With its anger Going nowhere, coming at ya” gevolgd door de hartverscheurende schreeuw “Rapture in my head You say this is up I’m already dead Dead, dead, dead, dead, dead”. Verstillende lyrics waarmee hij ook bij de oudere generatie een brok in de keel bezorgt.
Toch is de toon verder absoluut niet zwaarmoedig te noemen. Declan McKenna is in zijn achterhoofd er zeker wel mee bezig dat hij door een kleine misstap de aandacht van zijn aangeworven publiek kan verliezen. In drie jaar tijd kondigen nieuwe helden zich aan, die met gemak hem van de troon kunnen stoten. Zeros is echter een popvriendelijke plaat geworden, die waarschijnlijk jaren later pas door zijn tienervolgelingen begrepen wordt.
Declan McKenna - Zeros | Pop | Written in Music - writteninmusic.com