Mooie, lange mijmering van Phil Elverum, de man achter The Microphones en Mount Eerie. Hij heeft van het rampjaar 2020 gebruik gemaakt om volop herinneringen op te halen, die hij becommentarieert met zijn o zo herkenbare stem, half zingend, half murmelend. De instrumentale begeleiding mag er zeker wezen, hoewel de aanzet me net wat te lang duurt; voor mij begint het nummer pas na die intro, wanneer Phil zijn eerste woorden in de ether gooit. Maar wat dan volgt, is een fraai staaltje.
Net als Mark Kozelek is Elverum een meester in het al zingend vertellen, maar waar die eerste de laatste jaren veel te ver is doorgedraaid in een soort van lamlendig klinkende monotonie, weet Elverum wel het evenwicht te bewaren (de balans waarover
aerobag het heeft), wat zorgt voor een fraaie dynamiek die dit lang uitgesponnen nummer net wel beluisterbaar maakt. Alsof Elverum ons met zijn mijmeringen wat troost biedt, een klankbord. Een tijdelijke vlucht, weg uit het dagelijkse leven. Soelaas.
Op zijn bandcamp-pagina staat bij dit album het volgende:
"one long song recorded nowhere". Dat dekt de lading.
4 sterren