The Microphones - Microphones in 2020 (2020)

Elverum doet een Kozelekje.

Dat klinkt niet als een aanbeveling. Toch 4 sterren?

Als het op het niveau is van de sporadische momenten waarop Kozelek in zijn ongefilterde ''stream of consciousness''-dagboekstijl goud in handen heeft lijkt het me zeker een aanrader, ja. Ik ben hier wel benieuwd naar. Moet het eerdere werk van The Microphones ook eens opzoeken, ken wat losse nummers, maar daar blijft het bij.

dat was me wat

Het begint wel mooi maar gaat veel te lang door. Vanuit muzikaal oogpunt saai, thema + variaties. Nog maar eens luisteren met de tekst erbij (als die ergens te vinden is) want dit is eigenlijk een verhaal op muziek.

Bekijk de video-versie maar eens: the Microphones - Microphones in 2020 - YouTube

Ik ben er nog niet over uit of ik dit nu saai vind of niet. Maar het raakt wel een nostalgische snaar bij mij. Dus voorlopig even het voordeel van de twijfel.

een veel te kort nummer eigenlijk

Er zijn een handje vol albums die een opvallend balans kennen van introspectieve teksten en een drukkende, mysterieuze dynamiek. Een muzikale balans die moeilijk te hanteren is, maar áls je de exacte snaren weet te vinden, kun je een behoorlijke emotionele leverstoot afleveren. Op eerste gehoor benadert Microphones zeer zeker deze intrigerende balans.

Phil Everum neemt zijn tijd en laat het nummer ademen zodat het zich rustig kan ontwikkelen. De nodige spanningsbogen worden opgebouwd via een goedgeplaatste melodie of wat opschuddende distorsie (die hij zelf doodleuk aankondigt), maar vooral de thematiek valt op. De teksten zijn uit het leven gegrepen, kwetsbaar en daardoor juist zo onderscheidend.

Niet voor niets refereert Phil in de teksten van dit album naar Red House Painters, die deze autobiografische, langzaam ontvouwende stijl van muziek ook helemaal onder de knie hadden.

Naar aanleiding van de zeer positieve reacties op RateYourMusic, de verwijzing naar Kozelek en eerdere positieve artikelen die ik las over The Microphones en Mount Eerie heb ik gisterenavond deze plaat eens geluisterd/bekeken. Drie kwartier ging eigenlijk best snel voorbij en ik heb vooral het gevoel dat Phil hier veel herinneringen aan het ophalen is van zijn eerdere werk van The Microphones. De instrumentatie is lekker stemmig, maar het duurt mij iets te lang totdat Phil gaat zingen. Er is namelijk in die eerste acht minuten ook amper ontwikkeling in het beginmotief, dezelfde gitaarpartij blijft zich maar herhalen. Gelukkig komen er verder in het nummer extra lagen met distortion, extra zang en drums.

Ik vond het tijdens de eerste luisterbeurt aangenaam, maar meer ook niet. Als ik dan al die lofzangen lees op het internet vraag ik me echt af: mis ik iets? Ik ken The Glow Pt. 2 en Mount Eerie (de plaat) namelijk niet, waar hij vaak naar verwijst in dit album. Helpt het bij de beleving van dit album om die platen te hebben gehoord?

Ik denk het niet, behalve dat je die platen gewoon moet hebben gehoord omdat die wél ijzersterk zijn, vooral The Glow.

Goh. Ik zit momenteel 37 minuten in deze plaat en ik voel de drang om hier een berichtje te plaatsen.

Ik heb deze release vanavond voor het eerst beluisterd, aandachtig, met een biertje en de tekst erbij. Ik was eigenlijk best wel sceptisch over dit album, veel werk dat onder Mount Eerie is uitgebracht de afgelopen 10 jaar is ook langs mij heen gegaan, maar ik werd toch behoorlijk emotioneel van deze ervaring.

Phil mag dan zo'n 10 jaar ouder zijn dan ik, zijn mijmeringen hier zijn niet alleen ontzettend persoonlijk, maar ook ontzettend herkenbaar en invoelbaar. Ze raken bij mij in ieder geval een bijzondere, gevoelige snaar, zoals maar weinig muziek dat kan. Ik voel me tegelijkertijd 32 en 20 terwijl ik naar dit album luister: aan de ene kant stevig verankerd in het heden, in dit rare 2020 - sowieso het meest vreemde jaar uit mijn leven - gevuld met rouw, nieuwe liefde, extreme focus en zowel gemiste als nieuwe kansen, en aan de andere kant terugblikkend op een jongere versie van mezelf, op de Koen die in 2008 naar concerten ging van 'indie' acts zoals Microphones (Stereolab, Song: Ohia, Deerhoof, Six Organs of Admittance, etc.). Onzeker over zichzelf, zijn toekomst, maar altijd troost, hoop, en liefde vindend in muziek.

Een vreemde en emotionele ervaring dus. Deze plaat geeft ook meteen een hele nieuwe lading aan The Glow, Pt. 2 en ik krijg nu direct zin om die weer op te zetten en daar weer even helemaal in te verdrinken, zoals een jongere versie van mij dat, ooit, ergens tussen 2006 en 2008, veelvuldig heeft gedaan. Dat ga ik zo dan ook doen.

Phil, nog bedankt. Voor alles.