Fates Warning - Long Day Good Night (2020)

Het gaat niet over smaak maar over muziekstijl. Het soort zanglijnen, riffs en nummers zijn ook op dit album onveranderd gebleven. In hun eerdere periode (1984 - 2004) waren er hoogstens twee opeenvolgende albums die eenzelfde uitgangspunt hadden. In 2013 is men teruggevallen op de formule van Parallels en daar wordt blijkbaar niet meer van afgeweken.

Voor wie de vorige albums goed kent zijn er geen verrassingen op Long Day Good Night te horen. Het klinkt allemaal heel vertrouwd en daar zullen velen blij om zijn. Die fans worden bediend. Mij boeit het momenteel te weinig, als een nieuwe van Fates Warning niet nieuw klinkt.

Mijn eerste kennismaking met deze heren, sinds ik meer thuis zit en meer opzoek ga naar nieuwe muziek. Best wel blij verrast eigenlijk, deze gaat zeker vaker aangezet worden. Ik begin voorzichtig met een ruime voldoende 3,5.

Tsja, ik ben het ergens wel met Kronos eens. Dit album klinkt gewoon als doorsnee Fates Warning, maar dan vijf kwartier lang. Regelmatig merk ik dat ik toch best geniet van de wederom complexe en fijne riffs en songstructuren, maar net zo regelmatig merk ik dat ik me stierlijk verveel in diezelfde momenten. Een track als 'The Longest Shadow of the Day' is echt wel imposant, maar in het geheel een beetje te veel van hetzelfde. Toch jammer, want ik vond Theories of Flight erg energiek en fris voor de dag komen. Long Day Good Night begeeft zich voor mij echter teveel op de kalme, sfeervolle tokkeltjes-toer om vervolgens een richtingsloze Ray Alder eroverheen te laten golven met die welbekende zweverige zanglijnen. Voor mij werken ze op dit album vaker niet dan wel. Op zich ook niet erg dat ze zichzelf niet meer vernieuwen, maar dan vraag ik me af waarom je zo'n lang album moet uitbrengen, of zouden ze dit zelf echt nodig vinden?

Nu de autoplay over gaat in 'One' merk ik ook hoe tam de productie is vergeleken met die van Disconnected, bijvoorbeeld.

Het nummer Scars zou zomaar van Sons of Apollo ook kunnen zijn. Tevens het beste nummer.

Fates Warning neemt ons op Long Day Good Night, hun dertiende worp alweer, mee op een wel erg lange reis doorheen hun universum. Matheos en co. maken er soms wel een vermoeiende zit van, jammer genoeg. Vooral in het lijvige middenrif (lees: van track 4 t/m 11) hoor ik nogal veel standaard nummertjes die bij mij niets losmaken. The Way Home, Under the Sun, Begin Again, Liar: weinig opwindend allemaal.

Gelukkig staat er ook genoeg moois op om een voldoende te rechtvaardigen (mag ook wel, de plaat duurt bijna 5 kwartier). Zo begint het album wel erg sterk met de eerste twee songs (en ook de derde is meer dan prima), is Scars een forse prijsvogel als single en voegen de heren met The Longest Shadow of the Day toch een ware parel toe aan hun catalogus. Deze track trekt je meteen mee in een zinderende sfeer, met een prominente rol voor Joey Vera, die op deze plaat uitblinkt op bas en voor een aantal lichtpuntjes zorgt. Maar het is niet de bas alleen, natuurlijk. Deze track zit gewoon ongelooflijk goed in elkaar, met spetterend gitaarwerk en veel dynamiek in het drumwerk, waardoor een frisheid tentoon wordt gespreid die ik graag wat meer had gehoord op dit album. Overdonderend, werkelijk waar.

Afsluiten doen we met het akoestische en treffend getitelde The Last Song, dat ik ook best mooi vind. En vooruit, laten we When Snow Falls ook maar onder de sterkhouders scharen, vooral op het vlak van sfeer (die melancholische snik die in het nummer zit, trek ik wel). Helaas staan tegenover dat aantal geweldige tracks dus ook een aantal zwakke songs, wat dit album voor mij een groot zwart-witkarakter geeft. De score is dan ook navenant.

3 sterren

Het cliché "hier had een heel leuk album van 40 minuten ingezeten" kan wel weer van stal gehaald worden. Aardig wat sterke nummers en bij vlagen is het echt heel goed (The Destination Onward! Titelnummer!), maar het kan me niet de volledige speelduur boeien.

Ben het wel met Kronos eens dat de band na de heropstanding een beetje begint te stagneren. Alhoewel, bij deze band vergeet ik ook nog wel eens dat ze alweernrichting hun 40e verjaardag gaan. Op een gegeven moment snap ik dan dat de echte progressie er niet meer in zit. Toch zonde, dat deden ze juist zo leuk door de albums heen.

Dit weekend heb ik deze plaat regelmatig opgezet. Heb de voorganger ook en die vond ik erg gaaf. Ik denk toch wel dat ik deze plaat net zo goed vind. Over het geheel genomen lijkt deze iets minder stevig als de voorganger, maar de stemmige en rustige stukken vind ik ook erg fijn. Hoogtepunten toch wel het fraaie titelnummer en het rustuge When Snow Falls. Neig naar 4,5 punt. Eens kijken hoe ik er over een paar weken over denk....