menu

Tallah - Matriphagy (2020)

mijn stem
3,86 (7)
7 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Uitgebracht in eigen beheer

  1. [Redacted] (1:12)
  2. No One Should Read This (4:43)
  3. Kungan (4:35)
  4. Overconfidence (5:06)
  5. Placenta (4:04)
  6. L.E.D. (4:16)
  7. The Silo (4:47)
  8. We, the Sad (5:00)
  9. Too Quick to Grieve (6:00)
  10. Cottonmouth (2:51)
  11. Murder Seed (4:28)
  12. The Borderline of Pain (0:48)
  13. Red Light (5:08)
totale tijdsduur: 52:58
zoeken in:
avatar van Don Cappuccino
4,0
Nu-metal is misschien wel het meest gehate subgenre in metal. Toch zie je een kleine twintig jaar na de piek een groep bands opkomen die overduidelijk is geïnspireerd door deze stijl. In de hardcorescene zijn dat bijvoorbeeld bands als Code Orange en Vein, maar een band die echt volledig nu-metal gaat op zijn debuutalbum is Tallah.

De drummer van Tallah is Max Portnoy, de zoon van Mike Portnoy. Als ik ''de band van de zoon van...'' lees worden mijn verwachtingen altijd lager. Vaak wordt dat gezegd om iets te compenseren, maar dat is hier absoluut niet het geval. Max klinkt sowieso qua drumstijl helemaal niet als zijn vader en is duidelijk meer geïnspireerd door vooral Joey Jordison (Slipknot) en David Silveria (Korn). Veel nekspierverrekkende grooves, dubbelebass-spurten en knallende fills.

Ook zanger Justin Bonitz is al wat langer een bekende voor mij, hij maakt al een tijd furore met een YouTube-kanaal vol met fantastische covers. Daar laat hij een enorm bereik horen: de cover van Bring Me to Life van Evanescence waarbij hij de vrouwelijke en mannelijke vocalen voor zijn rekening neemt is daar een bewijs van. Dit bereik laat hij ook horen op Matriphagy: zijn eigenzinnige stijl maakt de plaat. Bonitz krijst, grunt, rapt en kermt er op los, maar laat ook hele sterke cleane vocalen horen. Qua stijl heeft hij overeenkomsten met Corey Taylor op het Slipknot-debuutalbum en Iowa, Jonathan Davis (Korn) en Kyo van Dir en Grey.

Tallah steekt op Matriphagy niet onder stoelen of banken wat de inspiraties zijn. Slipknot en Korn komen het duidelijkste naar voren, maar in de wat dissonantere riffs en licht funky baspartijen is zeker Mudvayne ten tijde van L.D. 50 te ontwaren. Waar Tallah wat moderner uit de hoek komt is zijn veelvuldig gebruik van breakdowns. Dat is ook een van de punten waar Tallah op kan verbeteren. Sommige nummers zijn iets te veel gestoeld op breakdowns.

Toch laat Tallah naast breakdowns en ''jumpdafuckup''-riffs horen meer in huis te hebben. Een track als The Silo is erg catchy en L.E.D. speelt veel met oneven maatsoorten. De breakdowns zijn toch met heel veel energie uitgevoerd en zitten daardoor niet in de weg. De band komt live ook erg goed uit de verf, dat is te zien op deze liveuitvoering van het album.

avatar van legian
3,0
De tweede band van Portnoy (max) en net zoals bij next to None het geval was is ook dit een verzameling aan ideeën. Gelukkig weten ze het hier wel meer richting en eenheid te geven. Met duidelijke inspiratie uit de nu-metal hoek. Het zorgt voor een coherente album dat vooral erg druk, hard en energiek is.

Muzikaal klinkt het allemaal prima, hoewel er niets direct uit springt. De 13 nummers die ze er in 53 minuten doorheen drukken laten je wel gesloopt achter. Er is geen ruimte voor enkele rustpuntjes. Daardoor knalt het album van begin tot eind je speakers uit en veranderd het langzaam in een brei van geluid. Hier en daar besluiten ze iets meer groove te introduceren waardoor het wat afwisseling bied. Maar ook dat eindigt in zo hard en snel mogelijk richting het einde musiceren.

Mijn voornaamste irritatie punt is echter de zang. Die wil hier niet klikken. Het is niet dat hij zo slecht klinkt. Maar hij gaat van hot naar her en lijkt vooral zoveel mogelijk zijn bereik te willen tonen. En die pig screams mogen ze van mij echt verbannen uit de wereld, wat een afgrijslijk geluid is dat.

Het album luistert prima weg om af en toe eens langs te laten komen.
3*

avatar van james_cameron
3,5
Een overrompelend debuut, deze nerveuze cocktail van springerige, avontuurlijke metal. Denk aan een hysterische mix van Korn, Slipknot en System Of A Down. Ik kan er niet altijd iets mee, maar goed is dit zeer zeker. Zanger Justin Bonitz, hoewel niet slecht, is de zwakke schakel hier. De beestachtige ritmesectie verdient gewoonweg iemand die de bonte mengeling van stijlen beter aan kan.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:20 uur

geplaatst: vandaag om 17:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.