Nu-metal is misschien wel het meest gehate subgenre in metal. Toch zie je een kleine twintig jaar na de piek een groep bands opkomen die overduidelijk is geïnspireerd door deze stijl. In de hardcorescene zijn dat bijvoorbeeld bands als Code Orange en Vein, maar een band die echt volledig nu-metal gaat op zijn debuutalbum is Tallah.
De drummer van Tallah is Max Portnoy, de zoon van Mike Portnoy. Als ik ''de band van de zoon van...'' lees worden mijn verwachtingen altijd lager. Vaak wordt dat gezegd om iets te compenseren, maar dat is hier absoluut niet het geval. Max klinkt sowieso qua drumstijl helemaal niet als zijn vader en is duidelijk meer geïnspireerd door vooral Joey Jordison (Slipknot) en David Silveria (Korn). Veel nekspierverrekkende grooves, dubbelebass-spurten en knallende fills.
Ook zanger Justin Bonitz is al wat langer een bekende voor mij, hij maakt al een tijd furore met een YouTube-kanaal vol met fantastische covers. Daar laat hij een enorm bereik horen: de cover van
Bring Me to Life van Evanescence waarbij hij de vrouwelijke en mannelijke vocalen voor zijn rekening neemt is daar een bewijs van. Dit bereik laat hij ook horen op Matriphagy: zijn eigenzinnige stijl maakt de plaat. Bonitz krijst, grunt, rapt en kermt er op los, maar laat ook hele sterke cleane vocalen horen. Qua stijl heeft hij overeenkomsten met Corey Taylor op het Slipknot-debuutalbum en Iowa, Jonathan Davis (Korn) en Kyo van Dir en Grey.
Tallah steekt op Matriphagy niet onder stoelen of banken wat de inspiraties zijn. Slipknot en Korn komen het duidelijkste naar voren, maar in de wat dissonantere riffs en licht funky baspartijen is zeker Mudvayne ten tijde van L.D. 50 te ontwaren. Waar Tallah wat moderner uit de hoek komt is zijn veelvuldig gebruik van breakdowns. Dat is ook een van de punten waar Tallah op kan verbeteren. Sommige nummers zijn iets te veel gestoeld op breakdowns.
Toch laat Tallah naast breakdowns en ''jumpdafuckup''-riffs horen meer in huis te hebben. Een track als The Silo is erg catchy en L.E.D. speelt veel met oneven maatsoorten. De breakdowns zijn toch met heel veel energie uitgevoerd en zitten daardoor niet in de weg. De band komt live ook erg goed uit de verf, dat is te zien op deze
liveuitvoering van het album.