The Cult - Sonic Temple (1989)

Stadionrock zoals het hoort. Ik zie hier vergelijkingen met Aerosmith en Guns N' Roses in het voordeel van The Cult en ik onderschrijf dat wel. Waar Electric iets teveel de AC/DC-boerenlullenhardrockkant op ging, hoor ik op Sonic Temple een band die de perfecte combinatie van de melodieuze/mysterieuze en hardere sound heeft gevonden. De tweede helft van het album vanaf New York City bevat de mindere goden van het album, maar nog steeds kan ik lekker meebleren met NYC of Soldier Blue. De beste tracks zijn echter in het midden te vinden. Edie (Ciao Baby) heeft prachtige gitaarpartijen, Sweet Soul Sister is een meezinger die wat mij betreft veel meer aandacht in de mainstream zou moeten krijgen en die Kashmir-achtige riff van Soul Asylum is heerlijk krachtig.

Sonic Temple is een fantastische hardrockplaat van een band die op dit moment perfect door had hoe commercie en creativiteit hand in hand konden gaan. En wederom is het hier ook het gitaarwerk van Duffy dat het album naar grote hoogtes stuwt. Slash wie? Duffy voor mij. Ik ben nu heel benieuwd hoe de sound zich verder gaat ontwikkelen, want de band had op dit moment duidelijk een gouden combinatie in pacht.

Tussenstand:
1. Love
2. Sonic Temple
3. Dreamtime
4. Electric

Hmmm.....

Hoewel ik het allemaal wel lekker vind klinken met smaakvol gitaarwerk en een uitstekende zanger, moet ik wel echt bekennen dat het me verder echt niets doet. Het probleem dat The Cult uiteindelijk toch lijkt te volgen, is dat de band, op uitzonderingen na, eigenlijk niet heel begaafd is als het gaat om het schrijven van memorabele liedjes. Daar valt of staat een band uiteindelijk mee in de meeste gevallen. Ik kan me een zekere mate van populariteit van The Cult wel voorstellen, maar mijn milde enthousiasme is na Love eigenlijk wel weer verdwenen. Ondanks dat Sonic Temple wel weer beter is dan Electric, zou ik zijn afgehaakt, met dit album. Zeker eind jaren tachtig wanneer er nog talloze bands rondlopen die duidelijk beter zijn. Het is niet slecht, maar het moet echt beter.

Tussenstand:
1. Love
2. Sonic Temple
3. Dreamtime
4. Electric

Ik ben meer liefhebber van het oude Cult werk maar kan dit album ook zeer waarderen op zijn tijd. Deze oude favoriet dus recent ook als geremasterde release op 2-LP gekocht. Dat valt even vies tegen, degene die ze hier achter de knoppen hebben gezet verdient een dikke draai om zijn/haar oren. Alles klinkt zo vlak als een staalplaat, totaal geen dynamiek, dus ik denk dat er weer lekker genormaliseerd is. Gelukkig heb ik het origineel ook nog dus die blijf ik wel draaien. Wat een afknapper deze reissue en wat zonde van de centen.

Verder blijft dit een prima album ook al heb ik de Amerikaanse draai van de band nooit begrepen. Maar daar ga ik verder niet over uitweiden, is vast al genoeg gebeurd.

Riding on a pony
Riding against the wind
And in came Brando
And he told it like this

Vooraf : De reacties op het album Electric is volgens velen dat het album te hard is opgenomen. Maar wat is er tegen hard of oerend hard??? naar mijn mening niks. Als het maar klinkt en dat de muziek je raakt daar gaat het om. En Electric doet niet veel onder van hun voorganger Love. Beide albums klinken als een klok en weten me muzikaal te raken.
Als ik het top 40 hitdossier 1956-2001 er op na sla dan komt De Cult er in Nederland er maar behoorlijk bekaaid vanaf : 5 singels tussen 1986 en 1990, waarvan er 3 daadwerkelijk de hitparade hebben bereikt. Love Removal machine was het meest succesvol met nummer 32 als hoogste positie. Lil' devil was het minst succesvol met nummer 90 als hoogste positie, Fire woman deed het iets beter met nummer 81 als hoogste positie. Maar het meest trieste is wel dat She sells sanctuary en Edie (ciao baby) niet eens verder kwamen dan de tipparade. Deze 2 singels zijn zeer ten onrechte onder gewaardeerd. Enige troost is dat She sells sanctuary wel hoog staat in de einde jaarslijsten. En dat Edie (ciao baby) in de top 1000 allertijden van Veronica staat samen met She sells sanctuary. Maar de 3 singels??? nooit meer iets van vernomen in geen enkele lijst. 1 man ligt daar sowieso niet wakker van en gunt dit de band maar al te graag van harte en dat is voormalig Pinkpop directeur Jan Smeets, maar dat is een heel ander verhaal. Anyway!!! Sonic tempel is een album waarbij de leden van De Cult de volume knop nog iets harder zet. Het album zakt niet in naar mijn mening. Nummers die er iets boven uitsteken is Fire woman, Edie (ciao baby), Sweet soul sister en New York city. Toen ik Fire woman voor het eerst hoorde kwam ik al tot de conclusie dat nummer 81 veel te laag is. Fire woman is de "Whole lotta rosie" van de Cult en we weten allemaal hoe hoog dat nummer heeft gestaan in 1978. Sweet soul sister en New York city zijn nummers die lekker in het gehoor ligt. Vooral die hoge gitaarrifs in New York city vind ik waanzinnig. Billy Duffy laat zien dat je veel uit de eerste 2 snaren kan halen, Slash is daar overigens ook een meester in, maar dit terzijde. Bij het horen van Edie (ciao baby) viel ik van m'n stoel van verbazing en was en ben nog steeds onder indruk. Wat ik toen ook had met Every rose has it thorn van Poison. Ware het niet dat Every rose has it thorn in februari van datzelfde jaar binnen kwam en als hoogste positie nummer 18. Edie (ciao baby) haalde de hit parade daarentegen niet zeer ten onrechte overigens. Maar ook van Every rose has it thorn wordt niks meer van vernomen, alleen in de top 4000 van Radio 10 en dat was het dan. Het is overduidelijk dat de Rockballad fabriek Foreigner domineerde in de jaren tachtig. Maar deze 2 rockballads van Poison en de Cult vind ik wel beter dan I don't wanna live without you en I wanna know what love is. Al met al is Sonic tempel een zeer waardige opvolger van Electric en krijgt dit album de volle score. Tot op de dag van vandaag vind ik het nog steeds jammer dat de Cult nooit echt voet op Nederlandse bodem heeft kunnen zetten. De Cult had veel beter verdient!!!!

Oeps!!!!! herstel Sonic Temple

Edie werd destijds bij de Vara nog veel gedraaid. Ik dacht ook dat het een dikke hit zou worden. Merkwaardig genoeg niet gebeurd.

Love Removal Machine heeft gewoon mazzel gehad. Die werd gepusht door de deejays als alarmschijf, maar door Lex Harding afgewezen. Toen hebben ze hem (mijn vermoeden) gewoon onderaan in de Top 40 gezet. Want alarmschijven komen altijd 100% in de top 40 terecht. En vervolgens gaan alle platenzaken hem inkopen omdat-ie in de top 40 staat. Gebeurt wel vaker.

Maar je vergeet nog een paar mooie nummers van dit album: American Horse en Soldier Blue doen het bij mij ook heel goed.

Ik heb het album weer eens gedraaid na jaren, omdat er een nummer in me opkwam met die aparte waanzinnige gitaarrif op het eind. En dat is dus American horse, die heb ik dus over het hoofd gezien evenals Soldier Blue, Soul asylum, Sun King en automatic blues zijn ook nummers die het bij mij goed doen.
Love Removal Machine heeft destijds in de Verrukkelijke 15 gestaan van de VARA ( lees m'n reactie bij het Electric album) Dat Lex Harding Love Removal Machine heeft afgewezen is merkwaardig. In 1986 was Rock the night van Europe en Wasted Years van Iron Maiden WEL!! alarmschijf bij Veronica. Wat hadden die 2 singels wat Love Removal machine niet had ?? Hoogst merkwaardig. In datzelfde jaar (1986) kwam She sells sanctuary niet verder dan de tipparade zeer ten onrechte overigens. Maar het kan nog erger Iron Maiden heeft van de albums van voor Somewhere in time ook singels die wel de hitparade haalden in hun eigen land. Maar in Nederland nog niet eens de tipparade haalden, maar ze kwamen wel als maxi singels in de platenbakken terecht van de Nederlandse platenwinkels. Maar langzaam maar zeker druppelen er steeds meer singels van Iron Maiden in de top 2000. En we zijn het er allemaal over eens dat Love Removal Machine, Lil' Devil, Fire Woman en Edie ( Ciao Baby) ook thuis horen in de top 2000 en andere einde jaarslijsten. American Horse en New York City mogen er wat mij betreft ook nog wel bij. Sonic Temple is een waanzinnig en krankzinnig goed album.

Soul Asylum vergeten ? ik geef het op met die top 2000 Rain en She sells sanctuary zijn de enige nummers die ze kennen ...eeen SCHANDE toch ??

Ehh, jullie beseffen wat cult inhoudt?

Love removal machine had vanaf dag 1 te maken met de kritiek dat de riff een regelrechte rip off van Start me up van The Stones was. Dat heeft het nummer er blijkbaar niet van weerhouden om het tot de meest succesvolle single van de band in Nederland te schoppen. Maar de kritiek was wel terecht natuurlijk. Ik vind het een prima nummer hoor maar het is wel gewoon Start me up deel 2.

Start Me Up vervalt na die openingsriff wel in een eindeloos repeterend stukje ergernis. Love Removal Machine mag daarentegen bogen op een hoog energiegehalte en een extra stevige climax.

En ach, de gehele top 40 en al die andere top weet-ik-veel-wattes hangen al tientallen jaren aan elkaar van artiesten die nog veel ernstigere vormen van jat- knip- en plakwerk op hun geweten hebben. Wat moeten we ons dan druk maken om een gevalletje dat wel gelukt is.

Alsof het ook belangrijk is dat een track die je gaaf vindt meteen maar in zo'n erkenningslijstje moet staan.

Maar dit gaat over Sonic Temple. Het logische vervolg op Electric. The Cult had haar vorm gevonden en nog heel even vastgehoiden tot er weer een nieuwe koers gemaakt werd.

Edie en Sweet Soul Sister zijn de zwoele zomersongs die mooi wedijveren met het zinderende Firewoman en Soul Asylum. Ook weer zo'n plaat die mij terugbrengt naar een meer onbezorgde tijd.

Helemaal mee eens. Ik heb me er zelf ook nooit druk om gemaakt. En Love removal machine is naar mijn bescheiden mening ook vele malen geslaagder dan dat andere nummer. Zeker omdat het dat mooie boogie einde heeft.

Start me up? Ja, ik hoor de gelijkenis, maar ik vind vooral het ritme overeenkomsten vertonen en de riff eigenlijk een stuk minder. Wat me meteen opviel toen ik dat nummer op de radio hoorde, was de overeenkomst met - ik zou bijna zeggen: elk willekeurig nummer van - AC/DC. Ook dat werd destijds al vaak opgemerkt, en het was kennelijk ook precies het spijkerharde geluid waar Astbury c.s. en producer Rick Rubin naar streefden. Verderop in het nummer hoor ik trouwens ook overeenkomsten met Heartbreaker van Led Zeppelin.

Het zorgde ervoor dat Love removal machine en het gehele album Electric een forse stijlbreuk inluidden met het voorafgaande album Love. De veel later uitgegeven verzameling Eklectric Peace laat - zoals jullie waarschijnlijk allemaal weten - de oorspronkelijke versies horen, die veel meer in het verlengde van Love lagen. Toen Rick Rubin zich ermee ging bemoeien, kwamen ze op deze spijkerharde hardrocksound uit.

Daarmee boorden ze deels wel een nieuw publiek aan, want die single en even later het album waren wel de eerste platen die ik van The Cult aanschafte. Ik kende Sanctuary natuurlijk wel, maar kreeg pas later door hoezeer dit album een stijlbreuk betekende met het voorafgaande werk. Ik kan het nu overigens nu allebei waarderen, zonder een duidelijke voorkeur voor de ene of de andere aanpak.

Deze Sonic Temple ken ik eigenlijk helemaal niet, op Sun King, Edie en Fire Woman na. Dat vind ik allemaal ijzersterke nummers, dus ik moet deze plaat als geheel maar eens gaan ontdekken.

En dan te bedenken dat in de oorspronkelijke versie van Love Removal Machine (te vinden in de Rare Cult Box) die Start Me Up riff nog helemaal niet voorkwam. Dat gebeurde pas bij de Peace versie.

JAA , maar een band met deze kwaliteit moet bloeien als een...." Wild Flower".

Right, zou je niet eens naar The Gun Club gaan luisteren? Miami of bv Las Vegas Story. De vuige neefjes van The Cult

de befaamde Jeffrey Lee Pierce, ja ik snap wat je bedoelt maar.. the Gun Club heeft geen Billy Duffy, in zijn gelederen ik ben dan ook een echt liefhebber van de sound van een Gretsch G-7593- T. Vooral zo duffy hem bespeeld..

Tja, ik zag dat een paar jaar geleden in 013. Mooi zo’n White Falcon. Toch zou ik Anger Blues een kans geven. Ook daar prachtgitaar

Lucky Jim kan ik wel oa. de idiot Waltz vind ik prachtig !!, toch heel andere muziek !!