Morrissey - Viva Hate (1988)

24 jaar na uitgave weer eens beluisterd; Morrisey bezingt op dit album het spleen&ideal op een onnavolgbare wijze a-la Jaques Brel, - maar dan met een fin-de-siecle-gevoel uit het post-doem tijdperk van de jaren tachtig vorige eeuw............. Vooral 3 nummers springen er uit: de 1ste, 3de en 6de track!

Een track vervangen op een remaster... moet niet gekker worden.

'Margaret on the Guillotine', een soort pre-dreigtweet. Duidelijk uiteengezet, ietwat basaal (geheel in lijn met de nare oude kwezel zelf) alsook gedurfd. Goed nummer. Daarnaast zijn het voor mij de twee singles (buitengewoon sterk) en het zwaar geweldige 'Late Night Maudlin Street' die dit album op een dikke 4* zetten. Oh, en een pluim voor Vini Reilly. .

Wat een geweldig album is dit toch. Moeilijk om de favoriete nummers aan te geven: er staan voor mij alleen maar topnummers op. Ik heb dit album echt jaren niet meer geluisterd, gewoon in een vergeethoekje geraakt. Zo onterecht. Voor mij staat dit album anno 2014 nog steeds als een huis. Ik denk nu zijn beste solo album, maar ga nu ook Vauxhall and I maar weer eens beluisteren. Verheug me er op.

Sterk debuut van Morrissey, die duidelijk niet bij de pakken bleef zitten na de split van The Smiths. Eigenlijk wel sterk dat hij binnen de 6 maanden na Strangeways al dit album klaar had.

Want het is grotendeels erg sterk wat hij hier laat horen. De eerste twee tracks spreken me iets minder aan. Niet dat het slecht is maar het voelt wel als een opstapje naar het geweldige Every Day Is Like Sunday. Vanaf die track is het gewoon een feest van goede nummers eigenlijk.
Mijn enige kritiek is dezelfde als die van vele anderen, het klinkt niet echt als een album, maar als een allegaartje van stijlen en arrangementen. En daarom vind ik het album als geheel nog net iets minder dan zijn topplaten Your Arsenal en Vauxhall and I.

Verder moet ik zeggen dat Morrissey hier nog precies klinkt zoals hij deed bij The Smiths. Later zou zijn stem langzaam maar zeker een ander timbre krijgen (waar niets mis mee is uiteraard).

Godsgruwelijk mooi !!!!!!

Het eerste soloalbum van Morrissey heeft weliswaar niet de impact van de Smiths-albums, het is ook een tikkeltje minder evenwichtig maar er staan toch een aantal parels op: Everyday Is Like Sunday, Suedehead en Margaret on the Guillotine. Zijn zang en teksten zijn ook hier zijn grootste troef.

Het gaat hard, alle Smiths albums zijn inmiddels in mijn bezit (ook het live album) en nu stromen de Morrissey albums binnen (voorzover betaalbaar)
Deze was vrij makkelijk op viny te vangen, en neigt nog wel naar the Smiths (voorzover ik er nu mee bekend ben) maar tegelijkertijd hoor ik ook dat ie er meer een eigen sound in zet. Maar zijn stem zal altijd aan the Smiths doen denken..

Every day is like sunday is het prijsnummer hier, erg lekker!

Angel Angel Down We Go Together is kort, maar vind ik echt heel erg mooi! Zijn stem past mooi bij zo'n klassiek getint arrangement.

Voorlopig 3,5 ster! Op naar het volgende Morrissey album!

Je weet dat zijn laatste niet meer geleverd gaat worden he

Ik heb dat gelezen inderdaad, en meteen besteld, en de bevestiging gehad dat deze voor 19-12 in huis is, dus ik was op tijd

Morgen komt Morrissey - Years of Refusal (2009) aan.

Jij gaat in sneltreinvaart zeg (daar doe ik al sinds de jaren '80 over)

Alhier een uitgebreid interview met Vini Reilly over dit album.

Erg goed album inderdaad..begint ook meteen goed..

Ook dit album inmiddels naar 4 sterren... elke luisterbeurt maakt t beter...

Het eerste soloalbum van Morrissey begin wat onevenwichtig en ietwat zenuwachtig met 'Alsatian Cousin', maar het korte 'Little Man What Now?' is erg mooi. Dan komt meteen het voor mij beste solonummer van de man: het werkelijk geweldige 'Everyday Is Like Sunday', wat een mooie melodie en zanglijn.

Ook het midtempo 'Bengali in Platforms' is sterk net als het bijna klassieke 'Angel Angel Down We Go Together', erg mooi. De basistrack van 'Late Night Maudlin Street' is me wat te eentonig en de track duurt helaas te lang om mijn aandacht erbij te houden. Dat doet het geweldige 'Suedehead' wel. Wat een aanstekelijke, Marr-achtige, melodie.

'Break Up the Family' heeft mij een té 80's geluid (de drums) en valt daardoor wat buiten de boot. 'The Ordinary Boys' is wederom een mooi midtempo nummer en 'I Don't Mind If You Forget Me' is na de opener weer eens een nummer met een meer rock-geluid. Het wiegende, akoestische 'Dial-A-Cliché' is daarna een mooi rustpunt.
Het album eindigt met de te verwachten schop naar de Britse politiek, in dit geval richting Iron lady Thatcher.

Prima debuutplaat van Morrissey, dat niet het niveau van The Smiths haalt maar er dicht tegenaan zit. Ik vind vooral het stemgeluid in deze fase van zijn carrière nog een groot pluspunt.

Helaas heeft mijn cd (de 1997 re-release met additional tracks) niet de erg fraaie Corbijn-hoes, maar een oerlelijke, zwoel kijkende kleurenfoto van Morrissey.

Wát een plaat. Morrissey is een klassebak. Wat zeg ik: een van mijn favoriete artiesten. Dit klinkt veel lichter dan The Smiths, maar nog steeds zo bijzonder effectief. Na Your Arsenal en zijn meest recente het derde soloplaatwerk van deze man dat me zo goed bevalt. Ik moet er echt voor in de stemming zijn, maar dan is het wel erg raak.

Dit album na een tijd weer uit de kast gehaald en ik waardeer het nog meer dan vroeger. Uitstekende songs - vooral tekstueel - en een prima zingende Morrissey. Door de vrij sobere productie blijft dit album ook tijdloos wat van vele albums in dat jaar niet gezegd kan worden.

Morrissey is nou niet de meest veelzijdige zanger die ik ken (van zijn zeurderige manier van zingen moet je houden), en voor mij lijken zijn liedjes bovendien verdacht veel op elkaar. Dat hoeft natuurlijk geen bezwaar te zijn, maar aan mij is het niet erg besteed. Wel vind ik dit album in instrumentaal opzicht bij vlagen boeiend, al is het geluid van het schijfje voor mijn oren dan weer veel te hard.
Zo, dit album kan ook wel weer worden opgeborgen.

Nostalgie maakt zich meester van mij bij het luisteren naar dit weergaloos album van deze briljante charmeur en provocateur.

Na - schat ik - meer dan 10 jaar geleden weer eens opgezet. Was bijna vergeten hoe goed dit album (nog steeds) is.
Persoonlijk ken ik alleen dit soloalbum goed genoeg om er wat van te vinden.
Wanneer ik een waardering zou willen geven zou ik zeggen zeer goed. Dus een 9 uit 10 of 4.5 uit 5.
Binnenkort nog een stapje terug in de tijd met de albums van The Smiths.

gisteren alweer 33 jaar oud..... e nog steeds een fijn plaatje

Toen ik 'm voor het eerst hoorde krabte ik ook achter mijn oren, is dit Moz?

Maar rete-lekker nummer

Na al die jaren nog steeds een klassieker. Wat een pracht van een debuutplaat van een zanger waarvan gezegd werd dat hij zonder Johnny Marr niets voorstelde. Dat werd hier meteen even goed recht gezet. Ik heb ergens gelezen dat een aantal nummers al klaar lagen voor het volgende Smiths album maar dit heeft genoeg eigen smoel om op zichzelf te staan. Break Up The Family is nog steeds een van mijn favoriete Morrisey nummers maar eigenlijk staat hier geen slecht nummer op, alleen de neurotische opener vind ik zelf wat minder geslaagd met op gitaar Vini Reilly van The Durutti Column. Stephen Street was ook hier weer de producer en die heeft er een mooi geheel van gemaakt. En Mozzer zou Mozzer niet zijn om ook weer even tegen wat heilige huisjes aan te schoppen.

The kind people had a wonderful dream, Margaret (Thatcher) on the guillotine...

Pas recent aan The Smiths begonnen en dit is mijn vierde aanwinst. Ik begin echt goed verslaafd te raken aan deze man. Wat een prachtige muziek ook weer op deze plaat. Pas eenmaal gedraaid dus kan nog geen serieus oordeel vellen maar moest mijn enthousiasme alvast kwijt. Ik heb een ware schatkist opengetrokken met The Smiths en die is voorlopig ook nog niet leeg .

Blijft toch een heel goede plaat. Moz, een man waarbij ik gemengde gevoelens heb, maar wat een songschrijver die in tandem met Marr het beste bovenhaalde, maar hier toch een topplaat aflevert.