Bij de eerste twee luisterbeurten was ik niet overtuigd. Het klonk me allemaal net iets te bekend in de oren en ook ietwat vlakker dan voorheen. Omdat het Django Django is en hun tweede plaat er een paar jaar over deed voordat hij echt landde, heb ik nu maar direct doorgezet. En terecht.
Op Glowing In The Dark is het bekende Django 2x geluid te horen, maar wordt zeker het experiment niet geschuwd. Nog steeds is deze muziek een krachtige mix van prachtige popmelodieën verpakt in alternatieve pop, aparte ritmes en elektronische geluiden. Daarin is deze band een meester, omdat ze mij laten luisteren naar een soort muziek die ik zonder die popmelodie direct af zou zetten.
Op Glowing In The Dark komen Afrikaanse ritmes, oosterse melodieën, een akoestische gitaar, zelfs een klassieke mini suite voorbij en Charlotte Gainsbourg. Zij staat er om bekend om een plaat te maken met één andere artiest, Air (zeer geslaagd) en Beck (een stuk minder). De nieuwe combi lijkt mij 100% gevonden. 'Waking Up' is een topnummer. Daar zijn er meer van, maar het is nog iets te vroeg voor een definitiever oordeel.
Alles bij elkaar opgeteld verdween mijn initiële scepsis al snel. Ook de vierde plaat van Django Django mag er weer zijn en de kans op een hogere score is zeker aanwezig. Inmiddels vind ik het veel geprezen debuut, de zwakste plaat. Deze band maakt onmiskenbaar een goede ontwikkeling door, waarvan Glowing In The Dark het derde bewijs is.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.