menu

Morrissey - Southpaw Grammar (1995)

mijn stem
3,54 (117)
117 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: RCA

  1. The Teachers Are Afraid of the Pupils (11:15)
  2. Reader Meet Author (3:39)
  3. Boy Racer (4:45)
  4. Operation (6:52)
  5. Dagenham Dave (3:13)
  6. Do Your Best and Don't Worry (4:05)
  7. Best Friends on the Payroll (3:48)
  8. Southpaw (10:03)
  9. Honey, You Know Where to Find Me * (2:55)
  10. Fantastic Bird * (2:53)
  11. You Should Have Been Nice to Me Boy * (3:35)
  12. Nobody Loves Us * (4:50)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 47:40 (1:01:53)
zoeken in:
avatar van Reint
4,0
Never mind (zo ver iemand hier dat al deed ), ik heb de originele versie ondertussen gevonden.
Ik snap de lagere waarderingen van de critici van deze plaat hier wel. Ik vind de teksten van Morrissey voor het eerst wat zeikerig hier, en af en toe wel heel nihilistisch (Best Friend On the Payroll). Ook staan er best wat leuke nummers op, die mij een beetje aan dat typsich Britse The Jam-geluid doet denken (Dirty Pretty Things klinkt ook een beetje zo op hun 2e plaat), en bezit het album een fantastische afsluiter met Southpaw, dat nergens de indruk wekt te lang te duren.

avatar van rafke pafke
4,0
Weeral een prachtplaat van Morrissey. Naar mijn mening is het trio Your Arsenal, Vauxhall and I en Southpaw Grammar de absolute top uit zijn discographie.

Ik hou van alledrie platen evenveel zij het om andere redenen. De muziek gaat hier duidelijk de rocktoer op en zoals iemand reeds vermeldde heeft de sound van de band wel iets weg van The Jam. In combinatie met Morrisseys stem, die hier ondanks de rock setting zeer zoetgevooisd klinkt, levert dit een voor mij verslavend sound op.

Ook de nummers spreken me allemaal aan. Enkel Teachers Are Afraid of the Pupils kan ik alleen beluisteren als ik er de tijd voor kan nemen er even bij te gaan zitten.

Favorieten: Boy Racer, Reader Meet Author, Dagenham Dave en Do Your Best And Don't Worry.

Een vergeten parel uit de nineties deze plaat.

scenery
Wat een fantastische Morrissey plaat is dit. ik heb allebei de versies uit 1995 en 2009.
Maar jammer dat hij de tracklist op de remaster heeft verandert. maar goed ik heb ook nog
de cd single van Dagenham dave met nog een extra nummer wat je ook op de remaster niet
terugvindt. Ik vind the operation trouwens ook een geweldig nummer met een drum solo van
maar liefst 2 en een halve minuut.

avatar van Shelter
3,5
ik vind het wel een leuke plaat, maar ben geen Morrissey kenner...kwam zijn muziek toevallig tegen.
Wat wel een beetje storend is; alles lijkt op hetzelfde ritme gespeeld te zijn. Ik vind zijn stem erg mooi en de gitaren klinken geweldig. Het heeft wat weinig variatie, maar toch kan ik het goed afluisteren. 3,5*

avatar van lennon
2,5
Dit is de 2e Morrissey plaat die ik wat vind tegenvallen. Ik heb de heruitgave uit 2009, en eigenlijk wordt dat album nu gered door de bonus tracks

Maladjusted vind ik echt een tegenvallende plaat, deze vind ik wel wat beter, maar het is qua muziek wat meer eentonig. Het wordt niet spannend. Wat de plaat overeind houdt is eigenlijk de mooie stem van Morrissey, anders had ik deze plaat niet nog een keer beluisterd.
Het is ook geen makkelijke, toegankelijke plaat, dus wellicht een groeier, maar vooralsnog een krappe voldoende, dankzij de toevoeging van de bonus tracks You Should Have Been Nice to Me en
Nobody Loves Us

avatar van vigil
4,5
Een halfje er bij voor deze prachtplaat. Wel blijft het wennen aan de 2009 versie als je het origineel zo vaak mid 90's heb laten voorbij komen. De volgorde die helemaal klopte is ineens anders geworden. ipv een epic als album starter komt nu ineens de kickass single Boy Racer als eerste voorbij. Maar goed daar wen ik uiteindelijk ook wel weer aan. Het belangrijkste is dat nu schitterende nummers als You Should Have Been Nice To Me en vooral het om te janken zo mooie Nobody Loves Us er op staat.

avatar van lennon
2,5
Ik verkaag naar 2,5.

Het song materiaal is simpelweg te zwak wat mij betreft. Morrissey is een held, en heeft veel moois gemaakt, maar hier was hij 't echt even kwijt,

avatar van ruubson
5,0
Grappig. Toen deze plaat midden jaren ‘90 uitkwam, werd hij door vriend en vijand met de grond gelijk gemaakt. ‘Saai’, ‘commerciële zelfmoord’ en meer van dat fraais werd Morrissey’s deel. Maar kijk, het kan verkeren: vandaag krijgt dat vermeende onding eerherstel, ook in de scores hier op MusicMeter.

Ik heb die aanvankelijke kritiek nooit gedeeld, want ‘Southpaw Grammar’ is altijd mijn favoriete plaat van The Mozz geweest.

Heerlijk gitaargeweld met ‘The Boy Racer’, ‘’The Teachers Are Afraid Of The Pupils’ en ‘Dagenham Dave’ als prijsbeesten.

avatar van aERodynamIC
4,0
Vandaag is Southpaw Grammar 28 jaar oud geworden. Tijd voor een draaibeurt en ineens val ik enorm van het intro van The Operation. Zo niet herkenbaar Morrissey eigenlijk

Gewoon een zeer sterk album.

avatar van lennon
2,5
aERodynamIC schreef:
Vandaag is Southpaw Grammar 28 jaar oud geworden. Tijd voor een draaibeurt en ineens val ik enorm van het intro van The Operation. Zo niet herkenbaar Morrissey eigenlijk

Gewoon een zeer sterk album.


Ik blijf het een moeilijk te verteren plaat vinden.

avatar van davevr
3,0
Ah the Smiths, die gitaren, die bas, die drum en bovenal die stem en die teksen die mij, simpele jonge snaak uit een klein dorpje die wat left of centre was, aansprak.
Morrissey solo deed er nog een schep bovenop, Viva Hate, Kill uncle, Your Arsenal, Vauxhall and I gingen crescendo, beter en beter, die depri romanticus die je steeds op t verkeerde been zette met zijn briljante maar poëtische ironische teksten.

Maar wat met dit album dat ik volkomen vergeten was. Dat ik nooit opzet? Waarom is dit?

Het openingsnummer is zeker verrassend met dat Pink Floyd achtig einde en de volle 11minuten en 20 seconden maar ook wat pretentieus. Goed hoor. Maar pretentieus. Nu ja, Morrissey met bescheiden associëren doet ook niemand. Dagenham Dave was de single- hoewel een volledig oninteressante tekst, een soort verhalend nummer zonder enig echt verhaal of punt om te maken buiten dat het wat lof geeft aan de onaangedane, bescheiden underdog uit de working class.

Er staan ook gewoon slechte nummers op, en eentonige. Als “Vauxhall and I” goud is, dan is dit lood.
Moz is hier vervelt tot een knorrige, bittere man. Zijn teksten niet meer romantisch ,en ook niet boeiend ironisch. Cynisme regeert en dat trek ik niet zo goed. Ik weet ook wel dat Morrissey zonder wat melancholie en drama, geen Morrissey is. Maar hier is het, voor mij, gewoon saai.

De muziek is rechtdoor rock, beetje The Jam maar zonder de genialiteit van een Weller (met een uitstapje links en rechts en het openingsnummer is een beetje pretentieus.).

Gelukkig staat Boy Racer er op, met een betere muzikale begeleiding was dat een Smiths song.
Conclusie : van al zijn soloplaten, die sowieso altijd wat hit and miss zijn, is dit een redelijke. HIj heeft de lat ook hoog gelegd, en ik kan onmogelijk meer dan 3* geven als ik Vauxhall and I een 4,5* geef.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:31 uur

geplaatst: vandaag om 23:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.