Balthazar - Sand (2021)

Het is absoluut een mengelmoes herman, het bruist van de invloeden, maar het is lang niet zo spannend als de voorganger.

Hoewel vaak de opbouw van veel van de nummers hetzelfde zijn met zo'n instrumentele eruptie aan het end vind ik het sfeertje heerlijk. Vaak wanneer zo'n band enorm groeit in populariteit verlies ik mijn interesse, maar deze jongens doen waar ze goed in zijn zonder dat het "te cheesy" aanvoelt.

Ik weet nu al dat deze zwaar in rotatie gaat!

Balthazar ontpopt zich steeds meer als The alternative Bee Gees.

Wederom een lekkere plaat van de heren. Vernieuwend? Nee.
Toch weet Balthazar altijd een uitermate lekkere sfeer neer te zetten. De plaat balanceert op het randje van kitsch en catchy, erg knap. Toch had ik graag gezien dat er enkele nummers met een wat scherper randje tussen hadden gezeten. Het lijkt allemaal erg op elkaar. 3,5
Live passen deze nummer uiteraard naadloos tussen hun inmiddels uitgebreide repertoire.

Vet.

Op die hoes? Kun je wel zeggen ja!

Mijn mening is identiek. 3,5

Bijna elke track vind ik op zichzelf meer dan goed, maar het album als geheel wordt helaas met elke luisterbeurt een beetje saaier. Jammer, hun eerste twee platen blijven klassiekers voor mij en ook de andere twee verveelden niet snel. Dat ze een wat geliktere kant op gingen heeft me ook nooit zo gestoord, ik kan daar best van genieten, alleen voegt dit vijfde album gewoon net te weinig toe aan de vorige vier. Ik blijf het nog wel proberen hoor, maar ik vermoed dat dit zo'n plaat is waar ik hoogstens af en toe een los nummer van op zal zetten (voor in een playlistje ofzo). De hoes is wel geinig, maar ergens ook wel een beetje makkelijk scoren met een kunstwerk dat het al tot meme-status heeft geschopt. Misschien is dat ook eigenlijk wel veelzeggend voor wat deze band steeds meer begint te missen: eigenheid. Ze beheersen hun vakkundigheid tot op het hoogste niveau, maar spannend gaat het niet meer snel worden.

Op Fever begonnen verschillende platen zich al snel tot favorieten te ontwikkelen. Op dit album heb ik dit, naar ik schat ongeveer evenveel luisterbeurten als toen, niet. Ik denk hun minste tot nu toe. Het klinkt lekker, maar niets topt een echt bovenuit voor mij. Fever blijft favoriet.

De eerste twee albums, daar vind ik niet veel aan. Het derde vond ik een schot in de roos. Het vierde vind ik briljant. Een meesterwerk.
Het nieuwe album vond ik eerst tegenslaan maar ondertussen is het kwartje gevallen. Ik vind deze shit vet. De arrangementen, de stemmen, de contrasten tussen Maarten en Jinte, de melodieën. En dan nog die vette hoes om het af te werken.
Topper

Vintage Balthazar, dit Sand, dat kan je zeker zeggen. De band heeft zeker een eigen geluid, want je herkent hen meteen.

Het zorgt er natuurlijk voor dat Balthazar een sterk, herkenbaar merk is, en vooral live wil dat zich wel eens uitbetalen. Deze nieuwe plaat lijkt echter wat teveel op een herhaling van zetten, maar dan wat lauwer dan voorgaand werk. Toch kan ik hier gewoon heel erg van genieten, hoor. Balthazar zal altijd zo'n band zijn die op elke plaat op z'n minst wat momentjes zal kennen waarop ik helemaal mee ben. En dat is hier niet anders, met o.a. Losers en I Want You.

3,5 sterren

Het is vooral die sfeer van loungen en smooth bewegen, dat roept Balthazar altijd weer heerlijk op. Het heeft iets ontspannend en relaxed. Maar het glijdt soms ook een tikkeltje langs me heen. Ik kom altijd weer op 3,5 *** bij de heren uit. Lekker op z'n tijd, nooit spectaculair.

Eigenlijk staat er op dit album maar 2 tracks die ik wat zeikerig vindt door juist ja die falset stemmen. Maar er staan ook zeker nog wel wat parels op zoals Losers , On a roll en Passing through. Plaat kan nog wel verder groeien.

Nog nooit van de band gehoord, maar ik ken het lelijk aandoenlijk charmante beest op de hoes (mooi beeld! in het echt kan je er niet zomaar aan voorbijlopen). Dus op de play knop geklikt.

Leuke muziek. Ik hoor af en toe rifjes en melodieflardjes voorbijkomen waarvan ik denk ‘he, welk nummer was dat ook weer?’. Je gaat er lekker op, word er vrolijk van, het schuurt nergens, het irriteert niet en na afloop ben je het weer vergeten. Het kan zijn dat je bij het uitruimen van de vaatwasser een stukje fluit dat is blijven hangen.

Mag wel vaker, gewoon lekkere muziek die niet te bedacht klinkt.

België blijft ons prettig verblijden met de goede bands die daar vandaan komen. Dat gezegd hebbende, ik zal vast Balthazar op Stu Bru voorbij horen komen. Ik heb het wel gehoord, maar nooit van gehoord.

Ik heb het album nu al verschillende keren een kans gegeven en getracht te luisteren naar hetgeen waar Balthazar momenteel voor staat en niet naar hoe ik wil dat Balthazar moet klinken. Dit is moeilijk als je verliefd bent op de band van het eerste uur. Maar als ik echt moeite doe, hoor ik wel hetgeen zoveel mensen wel aanspreekt.
Het is album is luchtig, onbezonnen, catchy, speels en toch nog wel genoegd gelaagd om interessant te zijn. Als het band was die ik zelf leerde kennen zou ik het album mogelijk zelfs goed vinden.

Jammer genoeg wordt mijn honger niet volledig bevredigd en verlang ik naar de vrolijke jeugdige rock-kelder-band die het eerst was.

3*, voornamelijk voor de voor mij mooie aanvulling op hun oeuvre: 'You Won't Come Around'

PS. ik ben geen grote fan van de artwork. Als je een gimmick gebruikt moet je deze naar je hand zetten en het persoonlijk maken door er iets meer mee te doen. Ik zie geen meerwaarde in het beeld zoals het nu gebracht wordt.

Ik moest even wennen aan de hogere stemmen toen de eerste nummers gedropped werden. Inmiddels vind ik het een heerlijke plaat. Ben het eens met eerdere vermeldingen dat dit niet een uitgesproken plaat is en wellicht af en toe saai. Maar dat slome ritme waar je toch niet stil bij kunt blijven zitten. Is dit less is more? Voor mij wel. Subjectief? Zeker. Ik heb ook kaarten kunnen bemachtigen voor het concert in Utrecht. Dus als de corona, avondklok en alle maatregelen het toe laten, ga ik de mannen eindelijk live zien.

Nu al een paar dagen Fever (Sand) opstaan en eigenlijk bevalt dat best goed, het album bevat elf nummers die ik nog het beste zou kunnen omschrijven als mooie, gecultiveerde pop die ook nog behoorlijk swingt. Verder vind ik de zang best goed, bevat behoorlijk wat soul en is lekker ontspannen en ook de prominent aanwezige baspartijen mogen er zijn. De volle productie doet de rest.
Het bovenstaande schreef ik ruim twee jaar geleden over de voorganger van het nieuwe Balthazar album Sand, en met een niet al te kritische blik zou ik daar ook nu weer mee kunnen volstaan. Het grootste verschil vond ik in eerste instantie nog de wanstaltige hoes die deze plaat siert, dan vond ik de Hyena's op Fever heel wat smaakvoller.
Toch zijn er wel (nuance) verschillen in het geluid van de band uit Kortrijk. Zo putten ze voor de sound weer uit meer verschillende genres, iets wat weer een verrijking is. Waar ik minder enthousiast van wordt is de productie, die toch wel de erg gladde kant opgaat. Ook het iets te veelvuldig gebruik van die hoge vocalen stond me na verloop van tijd niet meer zo aan.
Het zijn uiteindelijk de uitschieters zoals Losers, I Want You, Hourglass en Leaving Antwerp die het album nog vrij makkelijk naar een voldoende tillen, maar een vooruitgang ten opzichte van eerder werk is Sand nauwelijks.

Wat ik van deze plaat gehoord heb vind ik wel even een stap terug na het heerlijke Fever. Het klinkt wat saai en die Bee Gees stemmetjes zijn hinderlijk idd. Maar Losers is de positieve uitzondering, oorwurm

In Hourglass gaat het toch om vrouwelijke backing vocals of heb ik dat verkeerd voor?

Heerlijke smooth-sfeer, beetje mysterieus en toch lichtvoetig. Als ik dit zo goed vind, moet ik toch eens Thin Walls gaan terugluisteren (waar ik een 1,5 voor heb staan). Zó groot kan dat verschil toch niet zijn?