menu

Muriel Grossmann - Quiet Earth (2020)

mijn stem
3,83 (21)
21 stemmen

Oostenrijk
Jazz
Label: RR Gems

  1. Wien (11:05)
  2. African Call (9:09)
  3. Peaceful River (8:34)
  4. Quiet Earth (11:28)
totale tijdsduur: 40:16
zoeken in:
avatar van Choconas
4,5
Wow! 3 stemmen binnen een etmaal, meteen na het verschijnen van dit album. Dat is echt ongekend voor Muriel Grossmann, bij haar vorige platen liep het nooit zo storm. Zou mooi zijn als dit nu wat breder opgepakt wordt, dat verdient deze muziek/muzikante wel! =)

avatar van Barney Rubble
4,0
Choconas schreef:
Wow! 3 stemmen binnen een etmaal, meteen na het verschijnen van dit album. Dat is echt ongekend voor Muriel Grossmann,


En goed voorbeeld doet volgen. Grossman komt hier met een heerlijk frisse jazzsound. Het doet denken aan de modal-jazz van de jaren 60. Ook hier horen we immers onstuimige arrangementen die enthousiast de dissonante tonen opzoeken. De composities blijven echter inzichtelijk door de ijzersterke ritmesectie. Het resultaat is swingende, zwierende muziek .

Mooie ontdekking in de laatste dagen van 2020. Ik begrijp dat deze Oostenrijker meer van dit soort toffe platen op haar naam heeft staan?

avatar van Choconas
4,5
Jazeker, Barney Rubble, Muriel Grossmann heeft al een flinke reeks toffe platen op haar naam staan. Reverence of Golden Rule zijn mijn favorieten, maar ook de platen daarvoor zijn erg de moeite waard.

avatar van AOVV
3,5
Lekker swingend plaatje, vooral dankzij het enthousiaste saxofoonspel van Muriel Grossmann. Telkens wanneer zij aanzet, lijk ik een jaar of 60 terug in het verleden te worden gekatapulteerd. Heerlijk, hoe zij de schwung erin weet te houden!

De boodschap die Grossmann met haar kompanen uitdraagt, is er overigens één van positiviteit en harmonie, als ik haar Bandcamp-pagina mag geloven. En die gevoelens worden hier goed vertolkt; hoewel ik hier en daar enige melancholie bespeur, ligt de klemtoon op warmte en plezier. En dat is altijd fijn tijdens de winterdagen - zeker in een jaar als 2020!

3,5 sterren

avatar van Choconas
4,5
In de lente van 2020 leerde ik de bruisende jazz van de Oostenrijkse saxofoniste Muriel Grossmann kennen. Ik werd eerst overrompeld door het meesterwerk Reverence (2019) en daarna ben ik plaat na plaat gaan terugluisteren tot het album Quartet (2008). Op de valreep bracht Muriel Grossmann afgelopen december wederom een plaat uit, namelijk dit Quiet Earth. Hier staan twee gloednieuwe werken op, African Call en het titelnummer, en twee studiobewerkingen van eerder eigen werk; de stukken Wien en Peaceful River waren al eerder live vastgelegd op het album Awakening (2013), opgenomen op het Ibiza Jazz Festival. De Oostenrijkse saxofoniste, die overigens al sinds jaar en dag op Ibiza woont, laat op Quiet Earth opnieuw horen een benadigd componiste te zijn met een grandioos saxofoongeluid. Net zoals op het vorige album Reverence, wordt Muriel bijgestaan door vier buitengewoon begaafde muzikanten: Radomir Milojkovic (gitaar), Gina Schwarz (bas), Uros Stamenkovic (drums) en Llorenç Barceló (Hammon orgel). Het klinkt allemaal weer als een klok, dit is spirituele jazz in de beste Coltrane-traditie!

avatar van Sandokan-veld
4,0
Quiet Earth

Met: Muriel Grossman (saxofoons); Radomir Milojkovic (gitaar); Llorenç Barceló (orgel); Gina Schwarz (bas); Uros Stamenkovic (drums)

Voor mij een mooie ontdekking, deze mevrouw Grossman, onder mijn aandacht gebracht door het enthousiasme van enkele mensen op het internet waaronder op deze site natuurlijk Choconas. Qua introductie van Grossman en deze plaat kan ik weinig toevoegen aan zijn bespreking hierboven.

Nu is ‘spiritual jazz’ niet altijd mijn ding, en ook een kwintet zonder piano maar met gitaar én orgel zou me niet per se doen rennen naar de platenzaak. Maar deze band heeft een compleet eigen geluid, een heerlijk eclectisch tuimelende groove met de drums en de bas als stevig fundament. Als Grossman dan het woord neemt, waan je je al snel op een psychedelische wereldreis, waarbij de Coltrane-invloed inderdaad nooit ver weg is. Toch weet de saxofoniste met al haar power, souplesse en ideeënrijkheid een sterke eigen stijl te laten horen.

De organist en gitarist blijven netjes op de achtergrond inkleuren en versieren, en treden soms naar voren voor een solo. Milojkovic is daarin het meest succesvol, hij lijkt echt boven de muziek te zweven met zijn weemoedige gitaarnoten. Barceló voegt veel diepte toe aan het bandgeluid, al zijn de solo’s die hij speelt soms wel de momenten dat mijn aandacht een beetje afdwaalt.

Al met al een band met topmusici wiens klanken op een prachtige manier samenvloeien, op een plaat die zowel rustgevend en dromerig is, als spannend genoeg om met aandacht te beluisteren. Als deze plaat zo blijft groeien als hij nou doet, overweeg ik zelfs wel een aanschaf op vinyl, en mevrouw Grossman staat bij deze hoog op mijn lijstje van muzikanten die ik op het podium wil aanschouwen, in mijmeringen over de toekomst. Voor die mijmeringen is Quiet Earth alvast een mooie soundtrack. Ik ben ook benieuwd naar ouder werk!

avatar van Mssr Renard
4,5
Wel gestemd, niet gereageerd.

Ik heb weinig toe te voegen na de uitgebreide en goede reviews van mijn collega's, behalve dat ik (als Allman Brothers enthousiasteling) van deze Grossmann-plaat extra enthousiast wordt omdat er naast Grossmann twee solisten zijn die ook lekker op de voorgrond treden (organist Llorenç Barceló en gitarist Radomir Milojkovic). Nu is een vergelijk met Allman Brothers Band wel wat vergezocht, maar toch. Maar ik zou toch kunnen stellen dat deze plaat wat genre-overschrijdend aanvoelt.

Gitarist Radomir Milojkovic maakt al een heel flinke tijd deel uit maakt van haar vaste band, maar de organist lijkt pas recent bij haar band te zitten. De gitaar (met name de slidegitaar-solo in het eerste stuk) maakt toch dat dit geheel anders aanvoelt dan andere Spiritual Jazz-platen, met name omdat de de gitarist niet (zoals bij Maisha of Kokoroko) op een Afrikaanse manier speelt, maar soms een beetje een bluesy feel meegeeft.

avatar van Choconas
4,5
Mssr Renard schreef:
Gitarist Radomir Milojkovic maakt al een heel flinke tijd deel uit maakt van haar vaste band, maar de organist lijkt pas recent bij haar band te zitten.

Dat eerste kun je gerust een groot understatement noemen, want Radomir Milojkovic was al op het album Homecoming Reunion uit 2007 van de partij. Ik vind dat ze elkaar mooi aanvullen en kan er ook enorm van genieten als Radomir met z'n gitaar wat meer op de voorgrond treedt. Voor wat betreft het tweede: de organist sloot zich inderdaad pas in de loop van 2019 bij de band van Grossmann aan.

avatar van Mssr Renard
4,5
Ik blijf het ook erg knap vinden dat Muriel (tot nog toe) haar eigen composities blijft schrijven. Niet alleen een begenadigd soliste maar ook een erg vindingrijke en productieve componiste.

Een andere (moderne) saxofonist die mij blijft boeien in Nat Birchall, al zijn zijn laatste twee werkjes wat tam; zijn eerbetoon aan Yusef Lateef (op Jazzman) en de live-dubbelaar Larissa zijn erg fraai.

avatar van Mssr Renard
4,5
Deze nu ook op prachtig vinyl binnen, en de muziek ademt en leeft veel meer dan dat een digitale versie van dit album doet.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:46 uur

geplaatst: vandaag om 13:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.