Quiet Earth
Met: Muriel Grossman (saxofoons); Radomir Milojkovic (gitaar); Llorenç Barceló (orgel); Gina Schwarz (bas); Uros Stamenkovic (drums)
Voor mij een mooie ontdekking, deze mevrouw Grossman, onder mijn aandacht gebracht door het enthousiasme van enkele mensen op het internet waaronder op deze site natuurlijk
Choconas. Qua introductie van Grossman en deze plaat kan ik weinig toevoegen aan zijn bespreking hierboven.
Nu is ‘spiritual jazz’ niet altijd mijn ding, en ook een kwintet zonder piano maar met gitaar én orgel zou me niet per se doen rennen naar de platenzaak. Maar deze band heeft een compleet eigen geluid, een heerlijk eclectisch tuimelende groove met de drums en de bas als stevig fundament. Als Grossman dan het woord neemt, waan je je al snel op een psychedelische wereldreis, waarbij de Coltrane-invloed inderdaad nooit ver weg is. Toch weet de saxofoniste met al haar power, souplesse en ideeënrijkheid een sterke eigen stijl te laten horen.
De organist en gitarist blijven netjes op de achtergrond inkleuren en versieren, en treden soms naar voren voor een solo. Milojkovic is daarin het meest succesvol, hij lijkt echt boven de muziek te zweven met zijn weemoedige gitaarnoten. Barceló voegt veel diepte toe aan het bandgeluid, al zijn de solo’s die hij speelt soms wel de momenten dat mijn aandacht een beetje afdwaalt.
Al met al een band met topmusici wiens klanken op een prachtige manier samenvloeien, op een plaat die zowel rustgevend en dromerig is, als spannend genoeg om met aandacht te beluisteren. Als deze plaat zo blijft groeien als hij nou doet, overweeg ik zelfs wel een aanschaf op vinyl, en mevrouw Grossman staat bij deze hoog op mijn lijstje van muzikanten die ik op het podium wil aanschouwen, in mijmeringen over de toekomst. Voor die mijmeringen is Quiet Earth alvast een mooie soundtrack. Ik ben ook benieuwd naar ouder werk!