menu

Rufus Wainwright - Want, One (2003)

mijn stem
3,86 (128)
128 stemmen

Canada
Pop / Folk
Label: Polydor

  1. Oh What a World (4:23)
  2. I Don't Know What It Is (4:51)
  3. Vicious World (2:50)
  4. Movies of Myself (4:31)
  5. Pretty Things (2:38)
  6. Go Or Go Ahead (6:38)
  7. Vibrate (2:43)
  8. 14th Street (4:44)
  9. Natasha (3:28)
  10. Harvester of Hearts (3:35)
  11. Beautiful Child (4:15)
  12. Want (5:11)
  13. 11:11 (4:27)
  14. Dinner at Eight (4:31)
  15. Es Mus Sein * (2:21)
  16. Velvet Curtain Rag * (5:02)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 58:45 (1:06:08)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,5
Flamboyant en dandy-achtig. Nichterig en schaamteloos openhartig. Goh, die Wainwright is een open boek lijkt het wel. Ook over zijn drugs-problemen (in die tijd) was hij heel eerlijk. Niet iets om misschien trots op te zijn, maar het toont aan dat deze man op zijn zachtst gezegd een bevlogen leven aan het leiden is. Als dat leven albums als het tweeluik Want weet op te leveren hoop ik dat hij nog even zo doorgaat.
Want was oorspronkelijk bedoeld als dubbelaar alleen zag de platenmaatschappij daar van af. Dat platenmaatschappijen vervelende op geld beluste geldwolven zijn weten we allemaal wel want toen bleek dat beide albums succesvol waren werd er alsnog een dubbelaar van gemaakt met, ja hoor daar zijn ze weer, de fans-uitmelk-bonustracks. Een smet helaas.
Gelukkig vond ik het nodig om dit album al bij release aan te schaffen en dan praten we gewoon over Want, one.

Met zacht geneurie lokt Rufus ons zijn magische sprookjewereld binnen. Oh What A World. Ridder Wainwright zal ons beschermen tegen alle kwaad dat ons misschien zal gaan bedreigen de komende minuten. Dat hij lef heeft toont hij door op subtiele wijze de Bolero door het nummer te weven. Hoe gedurfd! Hoe indrukwekkend! Alles trekt hij uit de kast om ons te verbazen en ons verdwaasd achter te laten. Ook live blijkt dit nummer overeind te blijven staan. Als je dat voor elkaar krijgt mag je jezelf wat mij betreft groots noemen.
I Don't Know What It Is zingt ridder Wainwright met snerpende stem en neemt ons dieper zijn wondere wereld in. Het orkest zorgt voor een hoop pathos. Groot, groter grootst moet hij gedacht hebben. Overbluf de vijand en maak vrienden. Ik sluit me aan en geef me over aan deze ridder.
Vicious World doet het iets rustiger aan maar valt op door de koortjes. Alsof de elfjes in dit toverbos je persoonlijk komen toezingen vanuit hun hoge bomen. Vriendelijkheid alom en je voelt je onmiddelijk thuis.
Maar ridder Wainwright gaat in galop voort en je kunt niet blijven hangen wil je echt niet hopeloos gaan verdwalen. Movies Of Myself is ook wat meer basic rock song. Wel een rock song die opgesiert wordt door hemelse vocalen en samenzang.
Puurheid is ook iets wat hoog in het vaandel staat. Op Pretty Things laat Rufus horen dat er niet veel meer nodig is dan een piano. Klein en eenvoudig: ook dat is een stijl die beheerst wordt tot in de kleine puntjes.
Met Go Or Go Ahead verzorgt hij een enorm sterk nummer op dit album. Alles trekt hij weer uit de kast en hij doet dat door rustig aan te beginnen en langzaam aan de boel op te bouwen en uit te laten groeien tot een extravagant en groots nummer. Ik had het al over de openheid over zijn drugsverslaving. In dit nummer zingt hij er over. Magistraal nummer!
Grappig is My Phone's On Vibrate For You met als begeleiding wat getokkel, engelenkoortjes en fluit.
'My phone's on vibrate for you
Electroclash is karaoke too
I tried to dance Britney Spears
I guess I'm getting on in years'
14th Street laat ons de swingende popkant horen. Lekker dwepen met het koor en laat Wainwright maar lekker tergen met dat zeikerige toontje! Heerlijk, de schwung komt er weer helemaal in en laat horen dat dit album alle kanten op gaat.
Natasha is dan weer een heel stuk kleiner gehouden. Lief en charmant en gewoon bloedmooi.
Harvester Of Hearts laat de jazzy kant horen en klinkt prima. Zelf heb ik er ietsje minder mee, niet slecht maar misschien wel zorgend voor dat halfje minder zijn van die volle 5*.
Beautiful Child daarentegen is enorm pakkend en zwiert ons het hele sprookjesbos door. Blijheid alom. Ik word hier uitermate vrolijk van.
Want is een gevoelig pareltje. Door alle grootsheid zou je haast geneigd zijn om dit soort nummers wat over het hoofd te zien. Onterecht, want het is een niet te missen nummer. Het schreeuwt wat minder om de aandacht en dan is het oppassen geblazen dat je de schoonheid hiervan niet uit het oog verliest.
11:11 is ook wat bescheidener van opzet, maar na meerdere draaibeurten ontvouwt zich hier iets heel moois. Genieten van de kleine dingen blijkt maar weer eens zeer belangrijk.
Dinner At Eight is gericht aan pa. Martha had het al over Bloody Motherfucker Asshole en Rufus gebruikt o.a. de volgende regels:
'But 'til then no, Daddy, don't be surprised
If I wanna see the tears in your eyes
Then I know it had to be long ago
Actually in the drifting white snow
You loved me
No matter how strong
I'm gonna take you down
With one little stone
I'm gonna break you down
And see what you're worth
What you're really worth to me'
Een muzikale familie dat zeker, maar je vraagt je af hoe het er aan toe is gegaan. Pijnlijk en zeer openhartig. Dit alles verpakt in een ijzersterk nummer.
Daar raak je toch wel even stil van.

Want, one is een meesterwerkje die het net niet haalde bij voorganger Poses, maar die ook wel veel tijd nodig had om te komen waar het nu is bij mij.
Want, two wist me gelijk al te verpletteren (net als de nieuwste Release the Stars).
Het mag geen twijfel heten dat Rufus Wainwright momenteel tot mijn favoriete artiesten behoort en ik hoop dat nog wat jaartjes te mogen blijven zeggen.

avatar van Tribal Gathering
5,0
Dit album was toch een tijdlang het ondergeschoven kindje van de familie. Ik had hem als laatste ontvangen en met name Poses draaide ik toen wel erg vaak. Echter vanzelf kwam hij aan de beurt en het blijkt weer een echt groeibriljantje te zijn. Hij mag aanschuiven bij de 5 sterrenclub waar hij gezelschap heeft van Poses en Release the Stars.

Het is echt onbeschrijfelijk wat een gevoel deze man heeft voor melodie, timing en het toepassen van de juiste instrumentatie op de juiste plaats (daar zal vast een naam voor zijn).

14 tracks staan erop en er is geen matige bij. Zelfs het "vullertje" Vibrate is prachtig. Natuurlijk zijn er nummers die zelfs bij deze onnoemelijk hoge standaard nog ietsje hoger scoren. Go or Go Ahead wordt vaak genoemd als favoriete track en dat lijkt me volstrekt terecht. Wat bouwt deze track met een fantastische melodie naar een heerlijk crescendo. Puur genieten geblazen.

Net zo goed zijn de mooie ballad Want, het swingende 14th Street en het erg lieve Natasha. Maar net boven alle andere nummers bevindt zich de opener Oh What a World. Het gebruik van de Bolero is hier inderdaad uiterst geslaagd. Het grote verschil met vele andere gebruikers van andermans "samples" is dat het nummer zonder het gebruik van de Bolero ook prima overeind blijft in plaats van dat de "sample" het enige hoogtepunt van het nummer is.

Ik heb op dit moment Poses in mijn persoonlijke top 10 staan, maar ik zou hem zo voor deze kunnen inwisselen. Zo goed is dit album.

avatar van Justinx
3,5
Want, Two... Het was het laatste album uit het tweeluik ''Want'' met als voorganger Want, One. Ik was helemaal verkocht van Want, Two toen ik dit plaatje voor het eerst hoorde. Eigenlijk was het Hallelujah, de cover van Leonard Cohen's nummer, waarmee het allemaal begon. Zijn stemgebruik is werkelijk prachtig en het is dan ook door de jaren heen de stempel op zijn naam geworden. Velen vinden het prachtig, voor andere komt het zeikerig over. Ik hoor bij ''die velen'' die helemaal weg zijn van zijn stem. Met Want, Two liet de Amerikaanse singer/songwriter Rufus Wainwright een plaatje horen die zich afzette tegen de hedendaagse muziekcultuur. Het eindproduct is een prachtig album waarop we getuige zijn van een aparte manier van nummers schrijven. Zijn nummers zijn episch, met veel muzikale bombast versterkt door meestal een heel orkest. Het geheel klinkt prachtig en zweverig en is gedreven door Wainwright's wondermooie stem. Mijn pret kon niet meer op toen Wainwright zijn vijfde studioalbum Release The Stars een paar maanden geleden uitbracht. Misschien had ik er te veel van verwacht... Het album kon niet mijn hoge verwachtingen waarmaken en Release The Stars wist maar matig te overtuigen. Het album is verre van slecht, maar kan ook zeker weer niet tippen aan het in mijn ogen geweldige Want, Two -album. Het album bevat zeker ook prachtige hoogstandjes als Do I Disappoint You en de nog mooiere pianoballade, en tevens single van het album, Going To A Town. Naar mijn mening is Release The Stars net iets té bombastisch geworden, iets te hevig. Bijna metal voor klassieke muziekliefhebbers. Misschien een overdreven vergelijking, maar zo kijk ik er tegen aan. Ik greep terug naar Want, Two, sterk overwegend om Want, One ook in huis te halen. Toen ik deze Want, One laatst in de winkel zag liggen voor een maatschappelijk prijsje heb ik het dan ook meteen gekocht. Want, One grijpt gelukkig weer terug naar haar opvolger (eigenlijk andersom dus) met het voorschotelen van uiterst lekkere nummers. De bombast is weer teruggedrongen tot een aangenaam niveau en het neuriegehalte juist weer verhoogd. Geef mij volgende keer maar een Want, Three!

Want, One is bijna net zo sterk te noemen als Want, Two naar mijn mening. Wainwright blijft in dezelfde stijl voortboorduren, terwijl Release The Stars toch enigszins afwijkt van het tweeluik - in negatieve zin. Hoewel ik Release The Stars toch een dikke 4* heb gegeven, ga ik voor Want, One ook over deze streep. Welliswaar is dit album beter, maar voordat ik dit album hoger ga geven moet het zich nog iets langer in mijn cd-speler bevinden. Dan zal ik een 4,5* overwegen, want dit album is zeker niet te missen in je collectie!

avatar van Ronald5150
3,5
”Want, One” en ”Want, Two” is mijn kennismaking met Rufus Wainwright. Uiteraard al veel van de man gelezen, maar qua muziek zijn deze twee albums het eerste wat ik tot me neem. Van de berichten hier had ik begrepen dat deze beide albums oorspronkelijk als dubbelaar waren bedoeld. Dat begrijp ik goed, want muzikaal liggen ze in elkaars verlengde. En muzikaal gezien bevallen ”Want, One” en ”Want, Two” me best goed. Wellicht iets wat te bombastisch of kitch zo nu en dan, maar mooie arrangementen en rijke instrumentatie. Het is alleen de stem van Rufus Wainwright die ik gewoon niet zo mooi vind. Te ijl en ook te monotoon na verloop van tijd. De emotie in zijn stem is daarentegen weer overtuigend, want Wainwright spaart zichzelf en zijn omgeving niet in de indringende teksten. Muzikaal gezien vind ik ”Want, One” en ”Want, Two” prima albums, maar ik neem ze tot me in mate gezien mijn mindere affiniteit met de vocalen van Wainwright.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:57 uur

geplaatst: vandaag om 13:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.