Want, Two... Het was het laatste album uit het tweeluik ''Want'' met als voorganger Want, One. Ik was helemaal verkocht van Want, Two toen ik dit plaatje voor het eerst hoorde. Eigenlijk was het Hallelujah, de cover van Leonard Cohen's nummer, waarmee het allemaal begon. Zijn stemgebruik is werkelijk prachtig en het is dan ook door de jaren heen de stempel op zijn naam geworden. Velen vinden het prachtig, voor andere komt het zeikerig over. Ik hoor bij ''die velen'' die helemaal weg zijn van zijn stem. Met Want, Two liet de Amerikaanse singer/songwriter Rufus Wainwright een plaatje horen die zich afzette tegen de hedendaagse muziekcultuur. Het eindproduct is een prachtig album waarop we getuige zijn van een aparte manier van nummers schrijven. Zijn nummers zijn episch, met veel muzikale bombast versterkt door meestal een heel orkest. Het geheel klinkt prachtig en zweverig en is gedreven door Wainwright's wondermooie stem. Mijn pret kon niet meer op toen Wainwright zijn vijfde studioalbum Release The Stars een paar maanden geleden uitbracht. Misschien had ik er te veel van verwacht... Het album kon niet mijn hoge verwachtingen waarmaken en Release The Stars wist maar matig te overtuigen. Het album is verre van slecht, maar kan ook zeker weer niet tippen aan het in mijn ogen geweldige Want, Two -album. Het album bevat zeker ook prachtige hoogstandjes als Do I Disappoint You en de nog mooiere pianoballade, en tevens single van het album, Going To A Town. Naar mijn mening is Release The Stars net iets té bombastisch geworden, iets te hevig. Bijna metal voor klassieke muziekliefhebbers. Misschien een overdreven vergelijking, maar zo kijk ik er tegen aan. Ik greep terug naar Want, Two, sterk overwegend om Want, One ook in huis te halen. Toen ik deze Want, One laatst in de winkel zag liggen voor een maatschappelijk prijsje heb ik het dan ook meteen gekocht. Want, One grijpt gelukkig weer terug naar haar opvolger (eigenlijk andersom dus) met het voorschotelen van uiterst lekkere nummers. De bombast is weer teruggedrongen tot een aangenaam niveau en het neuriegehalte juist weer verhoogd. Geef mij volgende keer maar een Want, Three!
Want, One is bijna net zo sterk te noemen als Want, Two naar mijn mening. Wainwright blijft in dezelfde stijl voortboorduren, terwijl Release The Stars toch enigszins afwijkt van het tweeluik - in negatieve zin. Hoewel ik Release The Stars toch een dikke 4* heb gegeven, ga ik voor Want, One ook over deze streep. Welliswaar is dit album beter, maar voordat ik dit album hoger ga geven moet het zich nog iets langer in mijn cd-speler bevinden. Dan zal ik een 4,5* overwegen, want dit album is zeker niet te missen in je collectie!