menu

Neil Young with Crazy Horse - Way Down in the Rust Bucket (2021)

mijn stem
4,32 (73)
73 stemmen

Canada
Folk / Rock
Label: Reprise

  1. Country Home (9:16)
  2. Surfer Joe and Mo the Sleaze (5:41)
  3. Love to Burn (13:57)
  4. Days That Used to Be (4:55)
  5. Bite the Bullet (3:58)
  6. Cinnamon Girl (4:05)
  7. Farmer John (6:03)
  8. Over and Over (10:22)
  9. Danger Bird (10:27)
  10. Don't Cry No Tears (4:22)
  11. Sedan Delivery (5:44)
  12. Roll Another Number (4:47)
  13. Fuckin' Up (5:14)
  14. T-Bone (6:44)
  15. Homegrown (4:47)
  16. Mansion on the Hill (5:57)
  17. Like a Hurricane (13:01)
  18. Love and Only Love (13:19)
  19. Cortez the Killer (11:27)
totale tijdsduur: 2:24:06
zoeken in:
avatar van harm1985
4,5
Zoals ik zei is dit voor Neil Young fans een must have. Alhoewel dit een opwarmer is voor de Smell the Horse (Weld) tour is er genoeg nieuws onder de zon. Denk aan nummers als Surfer Joe (met extra couplet), Bite the Bullet (met 'iets' te hoge harmoniezang van Pocho en Billy Talbot), Homegrown, Days that Used to Be, Counrty Home en een verassende uitvoering van T-Bone (die 3 minuten korter is dan de album versie).

Verder enige uitvoeringen om je vingers bij af te likken, zoals Love to Burn, Don't Cry No Tears, Sedan Delivery en de drie afsluiters, Hurricane, Love and Only Love en Cortez the Killer.

Sowieso geef ik niet snel 5*, daarvoor moet je een album toch wat langer in bezit hebben, dus het blijft bij mij op 4,5* hangen. Komt vooral vanwege de edits/fades tussen de nummers en het ontbreken van Cowgirl. Nu kan Neil aan het laatste niks doen en is het eerste te rechtvaardigen, maar uiteindelijk geeft de DVD (ondanks twee dropouts bij Cowgirl die gepatcht zijn met de Front of House tape) een betere beleving dan de CD. Door al het ge-edit tussen de nummers door voelt het als een compilatie in plaats van een heel concert, wat frappant is, want daar heeft Weld juist helemaal geen last van.

Nu hoor ik regelmatig klachten dat er wat teveel geouwehoer of stemmen van de instrumenten te horen is tussen de nummers door bij live CD's, dat is hier dus niet het geval. De nummers volgen elkaar strak op, met her en der een opmerking van Neil Young. De titel van het album komt overigens van een opmerking die Young maakt, vlak voor het inzetten van Cowgirl. Voor de CD en LP release is deze verschoven naar de intro van Hurricane.

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Neil Young & Crazy Horse - Way Down In The Rust Bucket - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Neil Young & Crazy Horse - Way Down In The Rust Bucket
Een half jaar na de release van het prachtige Ragged Glory uit 1990 spelen Neil Young en Crazy Horse tweeënhalf uur de sterren van de hemel op het wonderschone Way Down In The Rust Bucket

Vorig jaar was Return To Greendale een verrassend aardige greep uit de archieven van Neil Young, maar het deze week verschenen Way Down In The Rust Bucket is een paar klassen beter. Een half jaar na de release van Ragged Glory, een van de beste albums die Neil Young maakte met Crazy Horse, stonden Neil Young en zijn band op het podium voor een zeer geïnspireerd klinkende set. Zoals het Neil Young en Crazy Horse betaamt is er alle ruimte voor geweldig gitaarwerk, maar ook in vocaal opzicht stelt Neil Young niet teleur. De setlist is ook nog eens prachtig, zodat Way Down In The Rust Bucket je tweeënhalf uur lang vastgrijpt en pas los laat wanneer de laatste gitaarnoten wegsterven. Wederom een prachtige worp uit de archieven van Neil Young.

Binnen het rijke oeuvre van Neil Young heb ik een voorkeur voor de albums die hij maakte met zijn band Crazy Horse. Op deze albums krijgt de gitarist Neil Young alle ruimte en wanneer het gaat om het gitaarwerk van de Canadese muzikant bestaat er wat mij betreft niet zoiets al teveel ruimte. Neil Young is technisch misschien niet de beste gitarist in de rockhistorie, maar de eindeloze solo’s die hij er uit gooit wanneer hij speelt met Crazy Horse vind ik keer op keer van een bijzondere en bijna hypnotiserende schoonheid.

De samenwerking tussen Neil Young en Crazy Horse piekte in de jaren 70 met Everybody Knows This Is Nowhere, Zuma en Rust Never Sleeps, bereikte diepe dalen in de jaren 80 met albums als Re-ac-tor en Life, maar keerde terug naar de grootse vorm met het in 1990 verschenen Ragged Glory, dat ik misschien wel het beste album vind dat Neil Young maakte met Crazy Horse en dat na 1990 ook niet meer werd benaderd.

Materiaal van de tour die volgde op dit album kwam terecht op het prima live-album Weld uit 1991, maar is nu ook te horen op Way Down In The Rust Bucket, dat tot voor kort de status van bootleg had. Way Down In The Rust Bucket werd opgenomen aan het eind van 1990, een half jaar na de release van Ragged Glory.

Neil Young en Crazy Horse openen geweldig met Country Home, ook de openingstrack van Ragged Glory, dat werkelijk uit de speakers knalt. Neil Young mag direct 9 minuten lang strooien met vlammend gitaarwerk en de ene solo na de andere en eerlijk gezegd was ik na deze openingstrack al verkocht.

Way Down In The Rust Bucket bevat in totaal bijna tweeënhalf uur muziek en in die tweeënhalf uur komen 19 songs voorbij. De setlist werd op de avond in het najaar van 1990 gedomineerd door songs van Ragged Glory, maar Neil Young en Crazy Horse duiken ook in de eigen archieven en in die van het solowerk van Neil Young.

Er zijn Neil Young live-albums waarop de Canadese muzikant de oren van je kop kletst, wat niet altijd een genoegen is, maar op Way Down In The Rust Bucket wordt vooral muziek gemaakt, wat de hypnotiserende werking van het gitaarwerk versterkt.

Crazy Horse speelt zoals altijd rauw en solide en dat haalt ook dit keer het beste in Neil Young naar boven. Mijn ouders zouden het vroeger kattengejank genoemd hebben, maar wat is het genieten van de gitaarsolo’s die maar voortduren. Het is muziek zoals die tegenwoordig nauwelijks meer gemaakt wordt en wat is dat jammer.

Het gitaarwerk is top, maar ook in vocaal opzicht stelt Neil Young op dit live-album niet teleur en dat is ook wel eens anders. Natuurlijk hadden we Weld uit 1991 al, maar de setlist van Way Down In The Rust Bucket vind ik persoonlijk net wat aansprekender en bovendien waait het allemaal wat minder breed uit.

Tweeënhalf uur is lang, maar Neil Young en zijn band verslappen nauwelijks (zelfs het materiaal van Re-ac-tor valt niet tegen) en hebben aan het eind nog een fraaie eindsprint in huis met publieksfavorieten als Like A Hurricane en Cortez The Killer.

Wanneer de archieven van grote muzikanten worden geopend valt het resultaat toch meestal wat tegen, maar de archieven van Neil Young staan keer op keer garant voor geweldige live-albums. Het vorig jaar verschenen Return To Greendale, ook met Crazy Horse overigens, viel me vorig jaar best mee, maar Way Down In The Rust Bucket is een paar klassen beter. Het is een aanrader voor liefhebbers van de muziek van Neil Young en een must-have voor een ieder die net als ik smult van het rauwere werk met Crazy Horse. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 20:40 uur

geplaatst: vandaag om 20:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.