Het herbewerken van oude tracks is niet altijd een succes, dat is al vaker gebleken. Ook op dit album is het een beetje hit and miss. De grotendeels ingetogen en stemmige nieuwe versies van elf oude songs, aangevuld met één nieuwe, Praise The Void, klinken zonder uitzondering sfeervol en verzorgd, maar zo bij elkaar gegroepeerd op een album is het wel een beetje veel van het goede. Het wordt al snel erg somber en treurig. Daarnaast wordt eigenlijk nergens de originele versie overtroffen. Leuk voor de fan als aanvulling op het oeuvre, maar zeker niet onmisbaar.