Scott Walker - Scott 3 (1969)

Scott Walker is typisch zo'n artiest die bij mij valt in een bepaalde categorie die hier op de site niet echt groot is (Marc Almond, Cousteau etc).
Aan de ene kant best jammer want de man verdient meer credit, aan de andere kant ook toch wel weer leuk omdat je zo je eigen kleine voorkeur een beetje voor jezelf kunt houden

Mmmmja.... zeker Cousteau omdat ook de zang daarvan wel wat weg heeft van die van Scott al zul je, v.w.b. de vergelijking qua songmateriaal denk ik met name doelen op zijn werk van voor 1990?

Ik doel op de albums 1 t/m 4, dat klopt.
De andere albums ken ik niet, op zijn nieuwste na, en die valt natuurlijk niet te vergelijken met het oude werk uit de jaren '60.

Scott Walker is in de categorie artiesten toch wel de ontdekking van 2006 voor mij geworden. Hij weet me met zijn stem en muziek te raken zoals maar weinig anderen dat kunnen. Ik heb een tijdje gedacht dat Scott 4 zijn enige topalbum was, maar ik zat er naast. Deze doet er niet veel voor onder.

Dit is, nog meer dan Scott 4, een album om 's avonds of 's nachts te beluisteren. Bij het beluisteren van Scott 3 heb ik het gevoel dat ik naar de soundtrack van een sprookje luister. Een sprookje dat zich grotendeels afspeelt op een regenachtige winternacht in Kopenhagen. En wat een mooi sprookje is het geworden...

Het enige minpuntje vind ik wel dat er aan het einde 3 Brel covers op staan. Niet dat ik iets tegen Brel heb, maar 3 vind ik net iets te veel. Ik had liever gezien dat hij 1 album had gemaakt met alleen maar Brel covers, en de rest van zijn albums gewoon had gevuld met eigen materiaal, zoals op Scott 4. Maar het blijft een prachtig, sfeervol album.

Als ik ooit, door welk misverstand dan ook, terechtkom in Kopenhagen en ik mag 1 cd meenemen dan zal het Scott 3 zijn. Om het vervolgens te beluisteren op een regenachtige winternacht .

Dat Brel-album is er natuurlijk ook

Alleen doet het natuurlijk niets af aan je commentaar, want dat Brel-album kun je zien als verzamelaar: alle Brel-covers zijn daarop gebundeld.

2 weken geleden heeft een vriend mij voor het eerst Scott Walker laten horen en ik was er meteen helemaal ondersteboven van. wat een instrumentatie, sfeer…wow. Ik kende de man niet (en nog steeds niet) maar dat zal weldra veranderen: heb net 6 albums aangeschaft.

vijf terechte sterren

Wat een prachtig album zeg. Alleen al dat eerste nummer, mooie tekst ook. Kippenvel...

Potverdomme, wat een prachtige plaat is dit!

Ik had paar dingen geluisterd van The Drift op YouTube en dit is toch andere koek. Van de nachtmerrie terug naar de sprookjeswereld die gedragen wordt door de prachtige stem en teksten van Scott Walker. De orchestratie is echt prachtig, zeker niet te overdreven! De opener en de afsluiter maken het meeste indruk. Dit is er een die over een tijdje wel eens in mijn top 10 kan staan.

Soms iets te theatraal voor mij, mede afhankelijk van mijn stemming. Nu overdag met nietszeggend weer en de bijgeluiden van een bejaarde buurvrouw die haar stoep aan het schrobben is (wanneer vind ik haar dood in de heg?) doet 'ie het toch wat minder. Maar als achtergrond voor contemplatie (wat doe ik als ik de buurvrouw morgen in de heg vind?) in een laat avonduur...
Toch 4,5? Dat theatrale zal dan wel, rooskleurig gezien heeft het een zekere charme, zeker charme. Wat maakt zo'n rating ook uit? En omdat 30th century man zo kek onderscheidend is (maar toch niet het beste nummer hier). En ook vanwege de prachtige hoes: het oog wil ook wat ( ;') ) Tevens een leuk contrast met Scott 4 - wat ik de leukere plaat vind, maar qua inhoud zou je ze in andere volgorde dateren. 4 voor 3, voor de duidelijkheid . Scott 4 is meer een popplaat, deze is toch wat 'moeilijker' (bij gebrek aan een beter woord) en losser.

In bestelling. Ben erg gecharmeerd van het eerste nummer. Ga verder een beetje op de reactie's af hier.
Ik vind Scott Walker een geweldig vocalist. Zou zomaar eens mijn ontdekking van 2014 kunnen worden.
Zijn latere solowerk ken ik bij vlagen. Begin maar eens rustig aan de beginjaren.

Zou je beter bij het begin beginnen. De snelheid waarmee hij zich ontwikkelde op z'n eerste 4 platen is een extra bonus in de waardering voor deze plaat.

Wellicht heb je gelijk, maar het is puur ff aftasten. Ik stap er puur impulsief in.
Tot nu toe is Music Meter (jullie !) een heel goede graadmeter geweest.
Als het mij echt bevalt, duik ik er wat dieper in en zal ik waarschijnlijk wat voor gaan luisteren. En begin ik inderdaad helemaal vanaf het begin.

Ik denk niet dat ik alleen sta als ik beweer dat Scott Walker één van de beste vocalisten aller tijden is.
Een stem die je bij de lurven pakt. Dat zware geluid, de perfecte timing, zijn uitspraak..... mooi.
Met The Walker Brothers maakte hij natuurlijk The Sun Ain't Gonna Shine Anymore. Een perfect staaltje van melanchonie uit de 60's. Een ware Evergreen.
Ik heb mij er verder niet zo mee bezig gehouden, maar de stem van Scott Walker is mij altijd blijven fascineren.

Ik ken wat stukken van Tilt, een veel later album en ook een heel andere stijl. Die pakte mij toen niet, maar ik heb ondertussen gemerkt dat bepaalde albums cq artiesten kennelijk wel eens in de wachtrij moeten staan voor onbepaalde tijd. Zo ook Scott Walker.
Nou hij mag er door !

Maar eens begonnen met Scott 3, omdat ik It's Raining Today voor de gein eens aanklikte op You Tube.
Het kippevel was er gelijk. De ingehouden wat geknepen strijkers, de melanchonie en gelijk weer die prachtige stem.
Eens geinformeerd bij de platenboer. Gewoon te leveren voor 9,95 en nog digitaal geremasterd ook.( zeker voor een plaat die 45 jaar oud is, klinkt het als een klok..... chapau )
Al zou het alleen voor bovenstaande song zijn. Geen probleem.
Afgaande op de reactie's hier, blijkt het inderdaad een fraaie plaat.
Scott croont lekker en blijkt het echt zo'n late avond schijf.
De strijkers als warm bad, en afwisselend wat opgetogener werk met melanchonischere stukken.
De kortere stukken lopen soepel in elkaar over en ik heb een zwak voor de twee laatste stukken. Namelijk Funural Tango en het geweldige If You Go Away.

Her en der misschien net iets te licht voor mijn smaak, maar het is uiteindelijk wel een heel genietbaar geheel. Beetje des Winter's. heel 60's........ Maar die stem...... Wauw !

Oef! Wat blijft dit toch een fraaie plaat.
Het orchestrale, horns....alles in dienst van de geweldige stem van Scott Walker.
Emotie! Hard uit de speakers momenteel.
Voorbeeldige produktie trouwens.
Zo veel diepte.

Voor het eerst leeft bij mij het idee dat ik niet 4 maar deze de beste Scott vind.

Wat een sound heerst er toch eigenlijk op dit album, zachtmoedig melancholisch met een sprookjesachtige ondertoon.

Besneeuwde bossen, Hansje en jij dan op het door fonkelend lantaarn licht beschenen winters weggetje op weg naar waar zo bleek later pas.

Of dat ergens op slaat, geen idee. Vaak wel, op z'n minst achteraf. Hoe dan ook het beeld dat het bij mij oproept momenteel.

Perfect voor op een mistige morgen als deze, het raakt de juiste snaar.

Hopelijk trekt die mist wel weg zeg.

Zie mij hier al zitten zo dadelijk met mijn peperduur pijlenpakket en knalharde grafknallers van de drug dealer.

Niet echt hoe ik het voor mijzelf voor ogen had gehad op een doorluchtige dag als deze zeg maar.

Nu nog even rustig aan met een aangename crooner plaat als deze, strakjes lekker voetjes van de vloer.

Op dit album toont Scott Walker dat hij een waarde toon-kunstenaar is, een vocale acrobaat met een geweldige dictie en een toonvastheid waar menig zanger groen van jaloezie zal uitslaan...

Voeg daarbij de spannende composities en geweldige orkestrale begeleiding in alle songs enden besef je dat je hier een plaat met eeuwigheidswaarde aan het luisteren bent....

De opening It's raining today is hemels! ongelofelijk subtiel van begin tot eind...
Idem Rosemary, hij zingt dit met een gemak waarin je de grootsheid herkent ....die zachte subtiele uithalen....
Big Louise, idem dito, mooi mooi mooi...
De manier waarop hij de openingsregel zingt van Butterfly toont zijn enorme talent aan....
En later de pracht van Two weeks since you've gone, ook om te janken zo mooi.

Scott 3 heeft een minder edelkitsch-uitstraling dan nr 1. en 2. (ik bedoel dit beslist niet oneerbiedig!) die twee albums hebben meer joy de vivre en een soort uitbundigheid die hier lijkt te zijn ingeruild voor een behoorlijke dosis prachtige melancholie.

Toch is het zeker een spannend album, wanneer je de opener van kant B hoort; 30 century man, is de sfeer weer totaal anders dan alles op kant A.

Het mooiste nummer op dit album is voor mij de afsluiter, de Brel cover: If you Go away.
Hemeltergend mooi, wellicht de mooist heren uitvoering die dit nummer ooit heeft gehad.
De uitvoering van de dames staat voor altijd op naam van de onvolprezen Liesbeth List (die Brel zelf ook een van de mooiste vond).....

Maar terug naar Scott Walker, hij is een van de allergrootste zangers van de 20ste eeuw, zo zal hij ook de geschiedenisboeken in gaan postuum. Wat een oeuvre!

By the way, de LL cover is in het Nederlands : Laat me niet alleen....

De derde plaat in de Scott serie, en de eerste waar hij 10 zelfgeschreven songs heeft staan, zonder ook maar één cover ertussen. Op het einde nog aangevuld met de 3 obligatoire Brel covers. Dit is een album dat alles heeft voor mij, om verliefd op te worden. Prachtige sprekende teksten, alsof je telkens inzoomt op een scene in een roman. Geweldige zang, gewikt en gewogen. Mooie orchestrering, ditmaal zonder veel bombast, die de verhalen mooi inkleurt. En als ik op de liedjes inzoom werken ze ook. Maar in zijn geheel lijk ik soms mijn aandacht te verliezen, zonder dat ik kan vinden waar het aan ligt. Het is niet dat er geen variatie in de liedjes zit. Zoals een goed album betaamt zet het openingsnummer It's Raining Today perfect de melancholische sfeer van het album. Vervolgens het mooie Copenhagen dat eindigt op de paardenmolen. Dan de ietwat droevige dubbelslag van Rosemary en Big Louise, om over te gaan in het korte maar krachtige We Came Through, dat eindigt in vuurwerk. We zoomen hierna vluchtig in op een vlinder op het strand, om dan de camera te zetten op de Two Ragged Soldiers, na de oorlog. 30 Century Man is een onkarakteristieke song, meer folky, Scott's stem heel anders, met dat geneurie gevolgd door het kindermelodietje. Winter Night zegt me wat minder, het klinkt me wat te melig. Two Weeks Since You've Gone, weer een droevig lied, maar mooi gedragen door de muziek. En dan eindigen we dus met Brel. Funeral Tango is mijn favoriet hier, alleen al om het rare lachje van Scott. If You Go Away voelt door zijn vertaling als een ander liedje als het origineel, emotioneel staan ze voor mij los van elkaar, en dat is misschien maar best zo. Op zich vind ik het ook een mooie slotsong.