MEER - Playing House (2021)

Klasse wat deze groep (8 !) jonge Noren hier samen neerzetten !

Zeer terechte Vette Krent in de laatste iO Pages - Tijdschrift over progressieve rockmuziek ("...Luisteren naar Playing House is een zinnenprikkelende, bijna filmische ervaring. Een meesterlijk geproduceerde topplaat...")

En ook een mooie recensie op Progwereld ("...Echt een indrukwekkende album van een band die alleen nog maar verder kan groeien...")

Weinig aan toe te voegen => Aanrader voor iedere serieuze moderne progressieve rock fan

En hier nog een mooie bonus: MEER – Here I Go Again (Whitesnake cover) - YouTube

indrukwekkend album van begin tot einde!

Recensies ook gelezen en nieuwsgierigheid gewekt. Aangevinkt in Tidal en op m’n playlist. Ben benieuwd.

Ik ook; wat jij ervan vindt...

Hey ProgNerD, Weeral een goeie tip voor het ontdekken van deze nieuwe band.
De stukjes die ik op Progwereld beluisterde waren alvast de moeite. Zij brengen een enorme frisse eigen sound.

Deze jonge Noorse band heeft zowel een zanger als zangeres in huis. Beide zijn fijn om naar te luisteren. Zangeres af en toe flink grotesk en de zanger meer ingetogen. Deze plaat is strak geproduceerd en ik houd van het gebruik van strijkers en melodieuze (en soms stuwende) drum en gitaarwerk. Lekker fris plaatje, ik wordt er wel blij van. De eerste twee nummers zijn wat mij betreft wel ook meteen de beste. Het middenstuk zakt iets in – is nog meer poppy. De laatste drie nummers vind ik weer sterker.

Dit album maakt indruk op (bijna) alle fronten. Prima zanger én zangeres, fraaie arrangementen en een productie om door een ringetje te halen. Want die klinkt hard, maar bezwijkt niet onder overmatige compressie zoals je zo vaak hoort bij 'vet' geproduceerde rock. Enige minpunt vind ik de wat al te barokke composities. Benieuwd welke kant deze band op gaat. Ze bulken van het talent in ieder geval.

Dat uit Scandinavië veel goede muziek komt, is bij mij al langer bekend. Zweden heeft veel zeer interessante melodieuze rockbands, uit Noorwegen komen veel progressieve rockbands, die altijd iets melancholisch in hun muziek hebben. Airbag is één van mijn favorieten, deze band met veel Pink Floyd invloeden heeft een reeks schitterende albums afgeleverd, die elke keer weer een genot om te beluisteren zijn. Gazpacho heeft al meer dan 10 albums uitgebracht en die zijn zeer sferisch en af en toe beklemmend. Oak zit daar een beetje tussenin, deze band heeft ook wel poppy invloeden.
De voor mij nieuwe band MEER (je schrijft het met allemaal hoofdletters) valt wel onder de progressieve rock, maar vermengen verschillende stijlen in hun nummers, dat maakt ze erg interessant. Deze 8 man/vrouw formatie uit het Noorse Hamar heeft met “PLAYING HOUSE” zijn tweede album afgeleverd en deze gaat, wat mij betreft hoe dan ook, meedingen naar een plekje in mij top 10 van 2021...wat een geweldig album!
Het openingsnummer “PICKING UP THE PIECES” laat perfect horen wat je van MEER kunt verwachten. Prachtige instrumentarium, heerlijke vioolbijdragen, schitterende gezongen door Johanne Kippersund, die een hele mooie, krachtige stem heeft. Zij zingt een aantal nummers lead, op andere songs horen we haar broer Knut, waardoor je een zeer goede afwisseling krijgt. De ruim 6 minuten durende opener heeft een prachtige melodie, smaakvolle afwisseling in tempo, waardoor het nummer blijft boeien. “BEEHIVE” is een meer powerpoprocker van ruim 4 en een halve minuut, waarin een ongelofelijke heerlijke hook zit. “ALL AT SEA” is rustiger, heeft een meer folk sfeer, en het laatste deel is swingend. Johanne en Knut zingen gezamenlijk in “SONGS OF US”, waarin opnieuw een heerlijke swing zit, één van de toppers van het album. Het intro van “CHILD” is pakkend, ritme klein gehouden, waarna het nummer zich fantastisch ontwikkelt tot een geweldig poprock nummer, zonder dat het echt los gaat.
De viool is prominent aanwezig in het begin van “YOU WERE A DRUM”, waarna een apart ritme het geheel overneemt en Johanne prachtig zingt.  Ook in het lekker “HONEY” horen we haar weer, een nummer dat een Cranberries feel heeft, “ACROSS THE OCEAN” is een complexe popsong met een mooie melodielijn, “SHE GOES” begint stevige, waarna er een zeer afwisselend nummer volgt en Knut en Johanne zingen samen. “WHERE DO WE GO FROM HERE” is een prachtige ballad en met 6 en driekwart minuut is afsluiter “LAY IT DOWN” het langste nummer van “PLAYING HOUSE”. Hierin komen alle sterke punten van MEER aan bod en doet je na het einde van het nummer verlangen naar een hernieuwde luisterbeurt.
Wat is dit een prachtige plaat, er wordt op hoog niveau gemusiceerd, geweldig gezongen en het album is fenomenaal goed geproduceerd, zeer verrassend en boeiend. Deze Noren, die kunnen er wat van en nu hoop ik al op MEER albums van deze groep!

Op basis van een aantal lovende reviews deze plaat vanavond een aantal keren geluisterd. Dat het niet bij één keer is gebleven, zegt eigenlijk al alles. Wat een heerlijke plaat is dit. Heel mooie arrangementen, spannend, verrassend, Twee heel mooie stemmen en melodieën die na één keer al in je hoofd blijven hangen. Deze gaat de komende tijd nog vaak voorbij komen.

Inmiddels ook op Apple Music hun debuut ontdekt. Staat wat verstopt, maar is er wel. Bevalt ook zeer goed, al is het zeker productioneel nog beduidend minder dan deze. Maar ook daar al paar parels te vinden. En die stemmen.... hemels.

Dikke voldoende voor dit prachtige album. Vind het geen progalbum maar wat maakt dat uit. Geen gierende gitaarsolo’s of lang uitgesponnen gereutel. Mooi geheel van liedjes die elkaar lekker opvolgen en er een fraai geheel van maken. Vooral het zingen is erg mooi. Typisch een album dat je van begin tot eind luistert. Staat op m’n favorietenlijstje voor 2021.

Dit album, ik en de Sint Pietersberg op een druilerige winderige dag. Na het album fragmentarisch langs me heen te hebben laten gegaan zet ik de afdaling in met een nieuwe ronde van deze plaat. En dan... pakt het me. De wind ruilt zich langzaam in voor een bries, het wolkendek schuift zachtjes iets open. Een groene glooiing, glinstering in de druppels die langs de bloesemblaadjes vallen. He takes your soul for a testdrive and you do anything just to... stay alive' - wat een plaat ontvouwt zich hier. De opener is direct raak, en ergens is het jammer dat er niet meer van 'dat' soort nummers opstaan. Toch is Beehive dat erna komt zó goed en rauw aan het randje van het nummer. Honey (die intro!) heb ik al dagen in mijn hoofd en ook de climax in You Were A Drum is heerlijk.

De zang van de jongeheer die meezingt vindt ik ergens beter klinken als tweede stem. De liedjes die hij draagt zijn vaak nét iets minder. Hij heeft namelijk niet zo'n hele bijzondere stem. Een beetje dezelfde melige folkstem als menig andere Scandinavische zanger. Stoort nergens, maar schuurt ook nergens. Zijn liedjes zijn prima, maar zijn niet de sterkhouders. Waarom dit niet de volle mep krijgt is omdat het voor mijn gevoel net iets te lang uitgesponnen is om 'veel' te luisteren. Het is een album dat je echt 'aan' moet zetten en is voor mij anthans geen achtergrondmuziek, ook vind ik de stem van de jongen en de bijbehorende liedjes nét niet sterk genoeg om een halve ster extra te geven.

Al met al is dit een retegoed album geworden die echt al wekenlang rondjes draait bij mij. Prijsnummers zijn de opener, Beehive, Honey, You Were A Drum en het slotakkoord.

Acht Noorse jongelui fixen een plaat waarop echt alles klopt : fantastische stemmen en wat een melodieuze instrumentenpracht!