Naar aanleiding van de progladder en op aanraden van
ProGNerD het gehele album maar eens beluisterd. De afsluiter Lay it Down was de introductie hier, die ik maar weinig veelbelovend vond. Na enkele luisterbeurten is mijn initiële gevoel ook wel bevestigd voor dit album. Het is wat voorspelbaar, kabbelend en zonder verrassingen. Het klinkt als een moderne variant van de klassieke pop-progrock die vooral goed in het gehoor wilt liggen. En dat terwijl de zangeres mij regelmatig niet lekker in het gehoor ligt. Ze mixen het met een 'greater than life' geluid waarbij de term stadiumband mij te binnen schiet, en wat op emotie gerichte ballad achtige momenten.
Dat wil niet zeggen dat het album zo slecht klinkt. Maar het voelt allemaal zo formulematig en emotieloos. Erger nog het geheel weet me vrijwel nergens vast te grijpen en mee te sleuren of interesse op te wekken. En dat verbaasd me ergens wel, want ze brengen hier toch wel wat elementen die me zouden moeten trekken. Bands als The Pineapple Thief, Bent Knee, North Atlantic Oscillation (die heb ik lang niet meer gehoord zeg, bestaand die nog wel of zijn ze solo gegaan?) schieten me te binnen bij beluistering. Ik hoor gelijkenissen die me daar juist trekken in stijl en presentatie, maar hier weten ze het niet zo interessant te maken als die bands.
Dat zorgt ervoor dat de aandacht snel verloren is en drang om dit wat vaker een kans te geven afwezig is. En daarmee komt het album voor mij op de stapel van 'niet slecht niet goed, vooral gemiddeld'. Helaas.
De enige uitzondering daarop is het nummer Where do we go From Here trouwens. Die grijpt me ondanks (of misschien juist wel vanwege) de zoete en cliché uitvoering bij de strot. Daar werd ik oprecht stil van. Zonde dat ze dat niet naar de rest van het album hebben kunnen vertalen.