Het eerste album vond ik echt goed, maar om een reden die ik niet kan verklaren, heb ik moeite om er naar te luisteren. Dat gaat niet op voor Superwolves. De samenwerking tussen twee heren is nagenoeg perfect te noemen. Op het album gaan superzachte liedjes samen met het experiment, zonder dat het een het ander stoort.
Als Matt Sweeney echt op dreef is, dan lijkt het wel alsof hij op de vierkante centimeter noten speelt. De lagen aan gitaarpartijen komen zo dicht op elkaar dat er bijna geen ruimte meer is. Alles vloeit samen, zonder een brei te worden. Een lading gitaren is ook genoeg in een aantal nummers. De rest wordt gewoon weggelaten, omdat het overbodig is. In andere nummers komen er meer instrumenten bij kijken en dat is goed voor de afwisseling.
Het heeft er alle schijn van dat deze muziek het beste uit beiden heeft gehaald. Het is voor het eerst sinds een aantal jaar dat ik aangenaam verrast ben door Will Oldham. (Deze week weer met de nieuwe split single met Broeder Dieleman?) Alle nummers zijn goed, met als kers op de taart het rare 'Hall Of Death'. Wat een feestje is dat nummer.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.